Lesbók Morgunblaðsins - 20.12.1971, Qupperneq 9
íí
MEÐ GUÐ
*
I
FARANGRINUM
Dagurinn rann upp er ég
skyldi leggja upp í hina löngu
íeað. Mamma hafði sett fötin
mín gulihrein og vandlega sam-
anbrotin, i rauða'n kistil. Það
af fatniiði mínum, sem efcki
komst fyriir í kistlinum var
sett í poka.
Nú var komið að því að
kveðja.
Gudda frænika var nú flutt
í anmað hús. Hún gaf mér
mrillumverk til að hafa í brúðu
)ak og sennilega eitthvað fleira
að skilnaði. Ég kvaddi í Zoega-
húsi og Pálshúsi og rólaði mér
stundarkonn í garðinum á bak
við húsið. Einhver gaf mér 15
aura, fyrir þá keypti ég bók-
ina: Engilböm efti-r Sigur-
björn Sveims'son með teikning-
um eftir Jóhannes Sveinsson,
(Kjarval).
Þegar heim kom sagði
marnima mér, að allt væri til-
búið, sem ég ætti að hafa með-
feirðis, hún sýndi mér ofan í
kistilinn, þar var pakki, sem
Marsa frænka átti að fá og
súkkulaði í skrautlegum um-
búðiun.
„Þú átt að afhenda Mörsu
þetta, svo að hún geti hitað
súkkulaði á afmælinu þínu?
Mamima hafði ekki verið með
mér á afmælinu minu síðustu
fjögur sumrin, og kanimgki hafði
hún ve-rið í sveit með mér þeg-
ar ég átti tveggja ára afmæli?
Ég lagði Engilbömin ofan í
kistilinn hjá sögum Moody’s, —
Ljósgeislum (biblíumyndum) og
glansmyndinni af Guði. Það
hefði átt að verða góðs viti, að
leggja upp í ferð með Guð í far
angrinum.
„Ása var að spyrja eftir þér,
Skrepptu niður til hennar.“
Mamma lækkaði röddina.
„Mig grunar, a® hún ætli að
gefa þér eitthvað. Ef hún gerir
það máttu ekki gleyma að
þakka henni lifandis ósköp vel
íyrir.“
Þau hefðu átt við auknefnin
mín: snerill, snúður og snælda,
þegar ég snaraðist niður stig-
■ amn.
Frú Ása sat framan við
hjómarúmið reyikjandi. „Biúndu
dræsan“, Gullísa, hálflá upp
við kodda og 6væfla búlduieit
og syfjuleg. Leikföng voru allt
í kringum hana.
„Jæja, þama kemurðu þá,
Snóta min. Ég ætla að gefa þér
dálítið að Skilnaði."
Ása tók fram ströngul, sem
var — æ, hann var eiras og
hrúða í laginu.
„Dúkka?“ hrökik út úr mér.
Var nú að rætaist heitasta
óskin mín?
Ása brosti og kinkaði kolli til
merkis um að tilgáta mín væri
rétt.
Ég veit ekki hvernig ég hef
iitið út, seranilega ljómað af
eftirvæntingu. Ég stóð á önd-
inni meðan Ása rakti umbúð-
irnar utan af brúðunmi. Hún
lyfti henni upp.
Hvílífc skelfing!
Þetta var tuslkubrúða. Höfuð,
handleggir, búkur og fætur voru
sniðin út í eitt úr lérefti, sem
hafði verið saumað saman í
einn samfelldan saum utanvert,
aðeiras rauf akilin eftir, svo
hafði öllum hamnum verið
snúið við, brúðan þétttroðin
með hálmi eða einhverju öðru,
sem gerði hana harða, rauf-
iirani hafði vea’ið lokað með
þéttum stögum og léreftið
málað með bláum litum, en
svörtu um augun, málað andlit,
kjusa, kjóll með ermum framan
á — það, sem áttu að vera hend
ur og niður sokka og skó.
Hvernig hafði ég eiginiega
getað búizt við, að ég fengi
allt í einu þá langþráðu ósk
mina uppfylla, að eignast
brúðu með hreyfamlegum
augnalokum, líflegum augum
og liðugum limum, svo að auð-
velt væri að færa haraa í föt
og úr þeim? En ég hlaut að
hafa vonað, verið byrjuð að
hlakka til, svo mikið varð mér
um að sjá þessa blámáluðu
dyrgju.
Ása hélt brúðunni upp fyrir
framan okkur, virti hama fyrir
sér, en leit ekki á mig meðan.
Hún var glöð yfir gjöf sinni,
hún hefur varla haft úr miiklu
að spila.
„Hún er snotur, finmst þér
ekki? Og svo er engin hætta
á því að hún brotni, þó að
sikipið ruggi og hún rúlli fram
úr kojunni frá þér. En það er
vissara, að hún blotrai ekki
milkið, því að þá gætu runmið
til í henmi litirmir.“
Ása hefur liklega heyrt
kjökurhljóð til mín, því að hún
leit snöggt á mig og spurði:
„En elsku barn, kvíðirðu
svona fyriir að fara?“
„Já,“ stumdi ég upp í vand-
ræðum mínum.
„Láttu þá dúkkuna hugga
þig“
„Já,“ sagði ég aftur og reymdi
að harka af mér, svo að ég
færi ekki að skæla.
Ása kyssti mig, hún var orð-
in hugsamdi á svip og sagði
ekki fleiri lofsyrði um brúð-
una.
Eg er hrædd um, að ég hafi
gleymt að þafcka fyrir mig og
Ása eikíki mirant mig á það eins
og siðurinn var með krakka,
flestir létu sér annt um að
þeir laerðu góða siði. Ása stakk
brúðunni undir arm mér og
leiddi mig að stigamum.
„Hertu nú upp huganm,
Snóta mín. Hver veit nema þú
eignist fallegri brúðu seinma.
En þú getur haft þessa fyrir
kojufélaga á leiðimini norður.“
Hún kysisti mig aftur og
óskaði mér góðrar ferðar.
Mamma hafði brugðið sér
eitthvað frá, kararaski í Lóu-
bakarí til þess að kaupa eitt-
hvað gott til að gefa mér með
kakói.
Ég lagði brúðuna frá mér við
kistilimm og rölti út, nú fór
ég mér hægar en þegar ég
hentist niður stiganm til þess
að sjá, hvað Ása ætlaði að gefa
mér.
Þegar mamima kom heim
aftur og ég var ekki inrná hefur
hún fyrst haldið, að ég væri
niðni hjá Ásu og treyst herani
til að sjá um, að ég slóraði ekki
of lengi. Þegar ég var ekki
niðri, er hún kallaði, hefur hún
haldið að ég væri á óeirðar-
rölti úti á stíg, hefði farið imm
í eitthvert port, og hún þesis
vegna ekki séð mig, þegar hún
kom heim, em ég hlaut að skila
mér. En brátt tók hún að ókyrr-
ast, íót út á götu og kallaði á
mig.
Ekkert svar.
Hún hljóp í næstu hús, en
ég var búim að kveðja og hafði
ekki komið aftur.
Sá timi nálgaðist óðfluga, að
farið yrði að flytja farþega á
báti út í Botníu. Mamma var
búin að hugsa sér að fara með
allra fyrsta báti, svo að hún
gæti komið mér vel fyrir, talað
við samfylgdarstúlku mína og
setið svo í ró hjá mér, þangað
til hún yrði að fara í land.
í ömgum sínum hljóp húrn
upp eftir Skólavörðustíg og
niður á Laugaveg, kallaði, en
fékk ekkert svar. Loks datt
heranii 1 hug, að fara niður á
Hverfisgötu, kannski stæði ég
þar við búðarglugga. En ég var
hvergi sjáanleg. í ráðaléysi
hljóp hún niður eftir götunmi,
þá kom hún auga á mig á Arn-
arhóli.
Ég var með stóra-n vörad af
hrafnaklukkum og hélt áfram
að tína, valdi þær fallegustu,
sleit þær gætilega upp og fór
mér að engu óðslega. Ég varð
mömmu ekki vör fyrr en hún
í hendingskasti var komin alveg
að mér.
„Hvað ertu að gera, barn?“
varð herani að orði.
Ég leit undrandi á hana. Sá
hún ekki hvað ég var að gera?
„Ég er að tína blóm handa
þér, mamma.“
„Æ, elsku Snóta min,
ósköp voru á þér að gera mig
svona hrædda. Varstu búin að
gleyma . . . ? Það lá nænri að
við misistum af sflripinu.“
Mamima hljóp við fót heim-
leiðis og háifdró mig með sér.
Ég var eiras og strokufangi,
íann með sjálfri mér, að ég
hafði gert rangt, þó að ég íengi
engar snuprur. Þegar heim
kom lagði mamma hrafna-
klukkuvöndinin á bekkskáp á
miðloftinu. Og þar lágu þessi
blóm, sem hefðu orðið okkur
s\'o dýr, ef ég hefði ekki fund-
izt í tæka tíð, lágu þarma eóins
og hvert aranað illgresi og þorn-
uðu upp.
Mamma færði mig hraðhent
í kápu og setti á mig húfu.
Maður kom upp á loftskörína
og spUrði um farangur minn,
hanm ætlaði að aka hornum í
hjólbörum niður á bryggju.
Mamma fékk honum kistilinn.
Hún leit á m;g og sagði
að ég mætti halda á brúðunni
mánni sjálf.
„Settu heldur utan um hana
og láttu hana út á hjólböruirn-
ar.“
Ein mæðan eran.
„Æ, Snóta mín.“
Mamma lét brúðuna oían i
pokann og maðurinn kom aðra
ferð upp til að sækja hann.
Ása og konurnar í næstu hús-
um stóðu í útidyrunum, hver
hjá sér, og horfðu á þeranan
litla ferðalang, sem var nœrri
þvi orðiran strandaglópur. Þær
kölluðu til mín kveðjuorð og
velfaimaðaróskir.
Unga stúlkan, sem haíði
lofað að verða verndari i.iinn.
á þeirri iöngu leið, sem fram
undan var með tveimur skip-
um og viðdvöl á Seyðisfirði,
var ekki komin til sflcips. I-á
tók við nýtt taugastríð. —
20. desember 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9