Lesbók Morgunblaðsins - 20.12.1971, Blaðsíða 5

sýning-uina er sagt, að „ailir
þeir er léku, léku vel,
og nokfkrir enda afbragðsvel".
Indriði segir, að æfingam-
ar hafi þokazt áfram, en i
Þjöðólfi segir, að leikurinn
hafi verið æfður á þremur, fjór
um dögum.
í fyrstu gerð leiksins voru
8 mennskir menn og 7 álfar,
huldumaður og huldukona og
lík á börum. Þjóðólfur segir,
að leikurinn hafi víðast hvar
verið „furðuvel niðurlagður og
lagaður fyrir leiksviðið eins og
það er algjört í öðrum löndum,
en sem hér er hjá oss í mjög
miklu naumusniði enn, sem von
legt er, ekki sízt þagar ekki er
öðruvísi húsrúmsráð heldur en
nú ar“.
Þrátt fyrir þessar eðlilegu
kvartanir um þröngt húsnæði,
er nú einkennilegt að hugsa til
þess, að það skuli hafa verið
um 230 manns, sem komust fyr-
ir á Langaloftinu á hverri sýn-
ingu á Nýjársnóttinni og skóla-
piítar að auki. Mörkin
miili leikenda og áhorfenda
voru ekki heldur einlægt
skörp, og milli þeirra var meiri
samgangur en síðar varð. Söng
elskir áhorfendur komu á svið
ið og tóku þar undir kórlög-
in méð leikurunum.
Nýjársnóttin í frumgerð
sinni þótti i styttra lagi til
þess að vera heilskvölds lei'k-
ur, og annar minni leikur var
því fluttur með. Hann hét
Heimkoman og var eftir Ólaf
Björnsson frá Eyhildarholti,
seinna prest á Ríp og Hofi,
annað stúdentsefni með
Indriða. Um Heimkomuna sagði
þjóðólfur, að leikurinn
væri að vísu efnislitill en
skemimti þó vel, en Nýjársnótt-
in væri aftur á móti efnisríkur
leikur.
Þe.ssir skólaleikir voru sýnd
ir þrjú kvöld í röð, 28., 29. og
30. desember, og hefði verið
á hægt að sýna þá oftar. En
leikararnir vildu eiga fri á
gamlárskvöld, því að þá var
einnig annar mannfagnaður í
bænum, sem margir skólapilt-
ar og stúdentar tóku þátt í,
m. a. Indriði. Það var svo sem
nóg um að vera. Stúdentafélag-
ið hélt þá fyrstu blysför bæj-
arins og álfadans á Tjörninni,
með ljósálfum og svartálfum,
sjötíu blysium I fyilkingu og
„bengölskum ljósum“. Þessi
ljósadýrð var síðan látin blasa
við bænum ofan atf Hólavelli.
Jón Ólafsson orti fyrir þennan
blysburð og álfadans kvæðin
Máninn hátt á himni skín, og
Dans er hættur, höldum brott.
Þetta var dýrðleg hátið ofan á
hina skemmtilegu sýningu Nýj-
ársnæturinnar og hvort
tveggja nokkuð i sama anda.
Indriði Einarsson sagði
seinna í minningum sinum, að
hann var mjög kvíðinn lengi
Nýjársnóttin í Þjóðleikhúsinn 1971. Leikstjóri: Klemenz Jónsson.
Hér sést atriði úr sýningunni: Sigríður Þorvaldsdóttir sem As-
laug álfkona og Steinunn Jóhaimesdóttir sem Guðrún.
Hannes Pétursson
í STYRJÖLDINNI
Borgin hrundi, lirunið var allt
sem hrunið gat — nema dómkirkjan forna.
Hún gnæfði við haustloftið grátt og svalt.
Þar geislaði hringing alla morgna.
í kórnum inni, á krossins tré
hékk Kristur, og mjóan geisla lagði
frá glugga-rós á hin krepptu kné.
í kirkjunni heyrðist rödd er sagði:
Myrkur. Þó greini ég andlitið enn.
Og öðru hverju blikar á hjálma.
Ég heyrði grátið, sé hlakkandi menn
sé hendur sem upp um krosstréð fálma.
í síðu og höndum ég sviðann finn.
Sveiti og hlóð er sú flík sem ég klæðist.
En þú sendir mig, ég er sonur þinn
ég er sjálfur þú. Nú dey ég — og fæðist.
20-, desember 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5