Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1968, Blaðsíða 32

GEISLAR
Um víða veröld er COCA-COLA útbreidd-
asti jóladrykkurinn, sem svalar þyrstum,
bressir þreytta og gerir hátíðisdaga
ánœgjulegri. COCA-COLA hefur ferskt og
Ijúffengt bragð, svalt og hressandi, sem
enginn verður nokkru sinni leiður á. Þess
vegna hefur COCA-COLA náð vinsœldum
hvarvetna, sem eru einsdœmi. —
BIÐJIÐ UM COCA-COLA.
Framhald af bls. 53
ars sögu loðbrókar, því jafnt
las hann íslemzku sem eigin
tungu. Hann hrífst að hrika-
leik örlaganna og seiðmögnuð
fegurð er yfir frásögn hans,
en hann endar þar sem ástin
og hið góða hefir sigrað. Þann-
ig eru allar þessar frásagnir
hans.
Til gamans fletti ég upp í út-
gáfu Fornritafélagsins á Egils.
sögu Skallagrímssonar, sem Sig
urður Nordal gaf út og er árit-
uð af honum sem gjöf ti’l miss
May Morris en hún eir í minni
eigu.
Sjá má að miss Morris hefir
strikað undir allvíða í formál-
anum, þar sem hún hefir sýni-
lega þurft að athuga eitthvað
betur. Hún hefir strikað undir
„færð í letur“, „ganga að því
vísu,“ „sýna fram á“, „iáta í
té“, „bera brigður á“, „láta
'fjú'ka í kviðilingum" og fleira
mætti teija.
Er noikkur furða'þótti hún hafi
þurft að kanna þessi orðtök
betur, eða kannski hefir hún
viljað læra þau utanað? Við
getum gælt við tilhugsunina
Hitt er víst að hennar eru und-
irstrikanirnar.
Með þessum línum læt ég
lokið ofur'iítiili bernskuminn-
ingu, sem skín til mín eins og
geisli frá gróinni menningu.
JÓL
Fraimhald af bls. 62
gam'lárskvöld, þegar við erum
boðin í stórveizilu hjá verzlun-
arstjóranum. Þar er etið, sung-
ið, talað og svo eru vindlarn-
ir og vínið. Kampavín á mið-
nætti, dansað í eldhúsinu og að
lokum næturmáltíð. Heim kom-
um við ekki fyrr en klukkan
fjögur að morgni og þá er skoll-
inn á ofsabylur.
Daginn eftir, á nýjársdag,
þegar við snæðum kvöldverð-
inn, sjáum við skyndilega nokk
ur andlit á glugganum. Við
höldum fyrst, að þarna sé á
ferðinni fólk, sem vi’ll hlusta á
útvarpið og ég hækka í því —
þá heyrum við skyndilega söng
og ég skrúfa strax fyrir út-
varpið, því þarna eru á ferð
nokkur ungmenni, sem ætla að
heilsa nýja árinu með söng. Við
setjum strax Ijós í alla glugga
til merkis um, að okkur sé á-
nægja að söngnum og þegar
ómar fyrsta lagsins deyja út,
hrópa ég: „Adolo, adolo —
meira, meira“. Og þá er tekið
annað lag, en síðan er nýja ár-
inu fagnað með skothríð — púð
urskot. Það er hreint ótrúlegf,
hvað mikið er skotið þennan
dag. ÖU byggðin kveður við af
iskothvel'lum og nú er hleypt af
tíu byssum hérna fyrir utan
sjúkralhúisið. Hreint ótrúlegt!
Við bjóðum ungmennunum
inn upp ó öd, kökur og kon-
fekt og svo skemmtum við okk-
ur við að fara í leiki. Nokkra
stund skoðum við líka myndiir
og það vekur athygli mína, að
hrifnasitir verða umglingarnir af
trjánum á myndunum frá suð-
lægari slóðum. Hugsa sér, að
svo stór tré nái að vaxa upp
úr jörðinni, þegar gróðurinn hér
í Thule nær manni ekki mema
í ökkla.