Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Page 23
Kudolf tekur aríu fyrir gestina.
ttm stéttum þjóðfélagsins. Eitt kvöldiS
voru þarna nokkrir þingmenn og meö-
limir borgarstjórnar Kaupmannalhafnar
að gera sér dagamiun. Hópurinn sat við
flest borðin, sem er að finna í „Gyllta
lyklinum", og fólkið hafði með sér sínar
eigin sígarettur og vindla, því Rudioif
eelur ekki tóbak.
Allir, sem koma í heimsókn til Kbng
Rudolf, virðast vera vinir hans og
þekkja hann. Enginn kallar á „þjóninn ‘
þegar öl vantar á borðið. Það er alltaf
kallað á Ihann með nafni.
Nú var dronning Ingeborg aftur kom-
in til verká. Hún afgreiðir gestina
meðan Rudolf tekur eina aríu eða situr
og skáilar við gesti sína. Allir þekktu
Ihana líka með nafni. Margir karlmann-
anna föðmuðu hana á meðan Rudolf
kyssti frúrnar.
S íðasta kvöldið, sem við vorum
í Kaupmannahöfn, fórum við til að
(heimsækja og kveðja Kong Rudolf. Hann
fagnaði okkur vel að vanda og íslenzki
fáninn var umsvifalaust kominn á borð-
ið, ekki heiðursborðið að þessu sinni,
því þar sátu gestir fyrir. Tveir danskir
ambassadorar og frúr þeirra, sem voru
í leyfi í borginni. í einu horninu sátu
piltur og stúlka, hvísluðust á í hálf-
rökkrinu, greinilega elskendur.
Við sögðum Rudolf, að nú hefðum við
komið til að kveðja konung vorn, því
við færum heirn daginn. eftir. Hann
kvaðst vilja biðja fyrir kveðjur til þegna
sinna og vina á íslandi og flytja heim
þau gleðitíðindi, að ef til viíl myndi
ihann heimsækja ríki sitt með vorinu.
Skömmu síðar gekk Rudolf upp á
píanópallinn. Hann sagði áheyrendum
að því miður gæti hann efcki sungið
þetta kvöld vegna kvefs. í staðinn flutti
Ihann gamankvæði, ekki síður af innlif-
un, en þegar hann tók til við aríurnar.
Enda var honuum vel fagnað.
Þegar Kong Rudolf hafði sinnt öðrum
gestum sínum um stundarsakir, kom
hann að borðinu okkar aftur. „Þið meg-
ið ekki taka þessu með kóngsnafnið of
alvarlega, mine sþde venner. Auðvitað
er það spaug. Á engan hátt vil ég verða
til að móðga hina merku íslenzku þjóð.
Þetta byrjaði allt kvöldið eftir að sam-
bandsslit landanna urðu. Þá var það ein-
hver, sem hafði orð á því, að nú myndu
Islendingar sakna þess að hafa engan
kóng. Var stungið upp á því, að ég gæfi
kost á mér. Að sjálfsögðu var ég reiðu-
búinn til að fórna mér fyrir hina ís-
lenzku vini mína. Nafnið festist við mig
og síðan hafa íslendingar komið til að
sjá kónginn í Kaupmannahöfn.“.
Er hér var komið gefck skeggjaður,
myndarlegur maður í salinn. „Þessi er
skáld. Hann kemur hér oft. Hann er
mikill Íslandsvinur, enda af íslenzkum
ættum. Hann heitir H. Jon,“ sagði Rud-
olf og fór til að spjalla við hinn nýja
gest sinn.
Dronning Ingeborg kom nú með
nokkra bjóra á borðið til viðbótar ag
þegar Kong Rudolf kom aftur kvaðst
hann vilja skála fyrir dómi Hæstaréttar
í handritamálinu. „Á íslandi eiga hand-
ritin heima og hvergi annars staðar. Það
eru ykkar dýrgripir. Það hef ég oft
sagt þeim þingmönnum, sem hingað hafa
komið. Sérstaklega á meðan afhending-
orfrumvarpið var til meðferðar í þing-
inu.“
S káldið H. Jon, sem hafði setið
drykklanga stund og skrifað af kappi
á pappírsblað, stóð skyndilega á fætur,
þaggaði niður í píanóleikaranum og
kvaðst vilja flytja ljóð, sem hann hefði
verið að yrkja vini sínum Rudolf til
heiðurs. Ljóðið nefnist „Konge-hyldest“
®g er þannig:
Du og jeg. Vi er flygtninge!
Fuld med rædsel for den dag,
Der ikke er vor,
Men vi skaber og lever.
Dagen —
Fuld af angst
En knugende tyngde
Sþnnens byrde.
Midt i vor afmagt rejser vi os,
S0ger som vildfuglen mod fyret.
Den ledende stjerne,
Der blinker í den dunkle gade.
En raslen af n0gle.
Og freden gror í vort sind.
Vi er hjemme.
Gestirnir í „Den gyldne n0gle“ í „den
dunkle gade“ Lþngangstræde fögnuðu
skáldinu vel, þegar það hafði lokið
flutningi ljóðsins, með sinni þrumandi
röddu. Það var eins og ekkert væri
sjálfsagðara, en gestirnir á þessum stað
rísi á fætur og flytji ljóð eða taki eina
aríu.
Skáldið virtist ánægt með móttökurn-
ar og settist aftur við borð sitt, saup á
bjórnum og tók aftur til við að skrifa.
Það mátti sjá á Kong Rudolf, að Ijóðið
gladdi hann.
Nú var tekið að líða á kvöldið og
ambassadorarnir tveir og frúr kvöddu
Rudolf og Ingeborig. Ambassadorarnir
föðmuðu að sér drottninguna á meðan
kóngurinn kyssti frúrnar.
„Ég hef þekkt marga íslendinga um
dagana og sumir þeirra eru góðir vinir
mínir. Ég hef aldrei lent í neinum vand-
ræðum með þá, þótt ölið hafi svifið á
þá, að einum undanSkildum. Hann varð
veikur af drykkjunni. Að vísu gat bless-
aður maðurinn ekkert við þessu gert.
En engum líðst að svína út „Den gyldne
n0gle.“ Maðurinn hefur ekki fengið hér
inngöngu upp frá því.“
H. Jon, stóð aftur á fætur og flutti
ljóð til heiðurs Dronning Ingeborg. Hann
sagði okkur, að hann hefði ekki getað ort
í margar vikur. Þegar svo stæði á kæmi
hann oft til Kong Rudolfs. Þar kæmi
andinn oft yfir hann. Og skáldið settist
aftur niður til að festa á blað hugdettur
sínar.
Nú var orðið áliðið nætur og kom-
inn tími til að kveðja Kong Rudolf,
þennan brosmilda og söngglaða íslands-
vin. Og Dronning Ingeborg. Það er gott
að vita af þeim í Höfn.
Um leið og við gengum út ómaði I
eyrum okkar þriðja ljóðið ,sem H. Jon
orti þetta kvöld og flutti sinni hljóm-
miklu röddu. „Den gyldne n0gle“ heitir
það:
Det kloer og minker í mþrket
Det varmer en frysende sjæl.
At se den stjerne.
Der leder den trætte fod.
Og vide at Rudolf gæstfri
Ábner sine anme.
Som St. Peter í himlens borg.
Og hilser:
Velkommen min kære ven!
Velkomne mine s0de piger!
Jeg elsker jer alle!
Ingen fordomme.
Men den der er.
Finder noget.
- UEXIKÖ
Framhald af bls. 13.
menn Cortés fóru á fund Indíánahöfð-
ingjans með vopnahlésskilmála, en hann
neitaði að hlusta á mál þeirra og lét
drepa þá. Sendiboði hans til Cortés kom
með svcihljcðandi skilaboð:
„Sendið ei nokkurn mann, sem metur
líf sitt, til mín að ræða uppgjöf."
Cortés gat ekki annað en dáðst að
hugreloki og þreki andstæðings síns, en
eigi að síður drap hann án miskunnar
alla Azteka, sem hann náði til. Cuauht-
émoc náðist, er hann reyndi um nótt að
flýja borgina á bátkænu. Hendur hans
voru bundnar, og hann fluttur fyrir
Cortés. Særður og uppgefinn stóð Indí-
ánaprinsinn fyrir framan hinn sigurvissa
spænska hershöfðingja.
„Malinche", sagði hann titrandi röddu.
„Ég hef gert allt sem ég get til að
verja mig og fól-k mitt, og nú er svo
málum komið, að ég stend hér, illa á
mig kominn. Gjör við mig hvað sem þér
sýnist.“
Hann beygði sig og greip sverðið í
belti Cortés.
„Notaðu þetta, og dreptu mig núna.“
Þannig lauk úmsátrinu um Tenocht-
itlán, glæsta höfuðborg hins volduga
Aztekaríkis. Borgin var í rústum. Á
strætum hennar var megn óþefjan rotn-
andi búka Indíána, sem í þrjá mánuði
höfðu varizt af meiri hörku en dæmi
eru til.
Um nóttina komu þrumur og eldingar.
Steyþiregn helltist yfir rústir bor.garinn-
ar. Þeir fáu Aztekar, sem eftir lifðu,
voru þess fullvissir, að guðir þeirra
kæmu nú til að hefna þeirra.
En með nýjum degi reis ný staðreynd.
Veldi Azteka var liðið undir lok. Mexíkó
var orðin spænsk nýlenda.
— Martröðin
Framhald af bls. 21.
þeim ollum út í einu og á eftir verður
allt gott á ný.
Það varð löng þögn, en Siðan spurði
móðir hennar:
— Skilurðu okkur nú, Anna mín?
A nna sá ekki hrve eftirvæntingar-
full þau biðu svarsins. Hún horfði lengi
á þau til skiptis, en síðan kinkaði hún
brosandi kolli og tók um hendur þeirra.
Hún skildi nú raunverulega ekki hvað
mamma hennar átti við með gufu og
gufukötlum, en hún ski'ldi, að nú var
allt komið i lag. Mamma ætlaði ekki
að fara á brott og palblba þótti jafn
vænt um þær. Heimurinn hennar var
aftur kominn í réttar skorður .
Poreldrarnir lögðu sofandi barnið i
rúmið og breiddu yfir það. Síðan stóðu
(þau lengi yfir henni og virtu andlit
hennar ifyrir sér, áður en þau leiddust
á tánum út úr herberginu.
Ingvi H. Jónsson þýddi.
24. deseoniber 19ÖI6
-LESBÓK MOPtGUNBLAÐSINS 23