Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Blaðsíða 1

!
)
)
s
s
s
)
)
s
í
s
s
i
| Sól ek sá,
j sanna dagstjörnu,
\ drúpa dynheimum í;
! en Heljar grind
! heyrðak á annan veg
; þjóta þungliga.
Ör SÚLARLJÚÐUM
Sól ek sá
setta dreyrstöfum;
mjök var ek þá ór heimi hallr;
máttug hon leizk
á marga vega,
frá því er fyrri var.
Sól ek sá —
svá þótti mér
sem ek sæja göfgan guð;
henni ek laut
hinzta sinni
aldaheimi í.
Sól ek sá —
svá hon geislaði,
at ek þóttumk vættki vita;
en gylfar straumar
grenjuðu annan veg,
blandnir mjök við blóð.
Sól ek sá
á sjónum skjálfandi
hræzlufullr ok hnipinn,
því at hjarta mitt
var harðla mjök
runnit sundr í sega.
Sól ek sá
sjaldan hryggvari;
mjök var ek þá ór heimi hallr;
tunga mín
var til trés metin,
ok kólnat at fyr utan.
Sól ek sá
síðan aldregi
eptir þann dapra dag,
því at fjalla vötn
lukðusk fyr mér saman,
en ek livarf kallaðr frá kvölum.
Vánarstjarna fló
— þá var ek fæddr —
brott frá brjósti mér;
hátt-at hon fló,
hvergi settisk,
svá at hon mætti hvíld hafa
Kvæði þetta,
er ek þér kennt hefi,
skaltu fyr kvikum kveða:
Sólarljóð,
er sýnask munu
minnst at mörgu login.
Hér vit skiljumk
ok hittask munum
á feginsdegi fira;
dróttinn minn
gefi dauðum ró,
en hinum líkn, er lifa.
*