Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Blaðsíða 22

Velkomne mine spde venner.
if egar ég var í Kaupmannalhöfn
fyrir nokikruim viikum á vegum Mongun-
blaðsins, tii að fylgjast með gangi hand-
ritamálsins í Hæstarétti Danmerkur,
vildi svo til, að gamali kollega minn úr
blaðamannastéttinni, Jón Magnússon,
sem nú starfar hjá Ohrysler-umiboðinu,
dvaldist í sama hóteli.
Kvöld nokkurt ákváðum við Jón að
fara út saman til að fá okkur einn bjór
og spjalla saman. Að sjálfsögðu var eigin
konum ökkar boðið að koma með, því
við vorum ekki einir á ferð.
Áður en við fórum út kvaðst Jón vita
Kóngurirm i
Lóngangstræde
Eftir
Bförn
Jóhannsson
um skemmtilegan veitingastað og sér-
kennilegan, ekki sízt fyrir íslendinga,
því húsráðandinn segðist vera konungur
íslands. Kong Rudolf vaeri nafn hans
og hann fagnaði íslendingum betur en
ivokkur konungur annar þegnum sínum.
Jón sagði, að Kong Rudolf heilsaði
öllum konuim með kossi á kinnina, sem
á veitingastað hans kæmu. Et£ hann vissi
að gestirnir væru íslendingar, þá leiddi
hann þá að heiðursborði, væri það laust,
og setti íslenzka fánann á það. Forvitnin
var vakin, svo það varð að ráði að heim-
sækja íslandskonung.
Aðsetur Kong Rudolfs er í Lþngang-
stræde, skammt frá Ráðhúsinu, og ber
hið virðulega nafn, „Den gyldne nþgle“
— gyllti lykillinn.
Þegar við komum þar að dyrum voru
þær harðlæstar en Jón barði duglega
á þær. Skömmu síðar opnuðust dyrnar
og brosleitur maður kom í ljós í gætt-
inni. Hann kannaðist strax við Jón og
Íconu hans og bauð okkur þegar að
ganga inn. „Velkomne, mine sþde venn-
er“ sagði gestgjafinn og kyssti báðar
frúrnar á kinnina. Jón sagði, að við
værum korninn til að hylla konung vorn
og við vorum umsvifalaust leidd að
heiðursborðinu, sem er við gluggann,
sem veit út að götunni.
Fátt fólk var þarna þetta tovöld. Salur-
inn er fremur lítill og eru þar inni að-
eins um 10 borð. Staðurinn er gamal-
dags, en andrúmsloftið er vingjarnlegt,
já, innilegt. Einhvern veginn mi'tolu
persónulegra en maður á að venjast á
veitingastöðum og bjórkrám í Kaup-
mannahöfn. Ég kunni strax vel við mig.
Við buðuim Kong Rudo'lf að dretoka
með ökkur einn bjór og hann toom með
nokikrar flöskur að vörmu spori. „Mér
þykir vænt um ísland og alla mína ís-
lenzku þegna,“ sagði Rudölf, „yk'kar
skál, mine s0de venner." Nú kallaði
einhver gestanna til hans og vildi fá
smþrrebrþd. Rudolf bað okkur að af-
saka og fór fram í eldhús til að smyrja
brauðið. Kona hans Ingeborg, drottning
Ingeborg, var lasin og þess vegna varð
hann sjálfur að taka til brauðið, sagði
R udolf otoJkur.
G amalt og fornfálegt píanó var
þarna á palli uppi undir lofti, yfir stiga-
innganginum. Þar sat ungur maður og
hamraði á það viðstöðulaust. Aiit í einu
gekk Kong Rudolf upp á pallinn og tók
að syngja ítalská aríu. Hann hafði mjög
þokkalega rödd og fór vel með Íagið.
Enda ekki að furða, því Kong Rudoif
er gamall óperusöngvari.
Hann sagði otokur, að þeir Stefán
íslandi hefðu verið félagar hér áður fyrr,
þegar báðir voru að læra óperusöng. Og
áður en við vissum af byrjaði Kong
Rudolf að syngja íslenzkt lag, „Sofðu
unga ástin mín.“ Hann söng það vel og
aí viðkvæmni. íslenzlki textinn komst
prýðilega til skila. Síðar komst ég að
því, að Rudolf þótti efnilegur óperu-
söngvari og var m.a. ráðinn til að syngja
á stóru farþegaskipi. En það varð honum
mikið áfall, er hann fékk asthma. Ferli
hanis sem óperusöngvara var lokið.
Framavonirnar brostnar.
Við áttum indælt og skemmtilegt
kvöld hjá Kong Rudoif. Áður en við
kvöddum gaf hann okkur lykla að dyr-
um veitingastaðarins, gylta lykla. „Vinir
mínir geta komizt inn, hvenær sem ég
er hér staddur," sagði Kong Rudolf og
kyssti konurnar í kveðjuskyni.
ær vikur, sem við hjónin dvöld-
um í Kaupmannahöfn, litum við öðru
hverju inn til Rudolfs. Þar var oftast
'glatt á hjalla, stundum margt fólk,
stundum færra. Gestirnir voru af flest-
22 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS-
24. desemiber 1ÖÖ6