Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Blaðsíða 20

Anna litla stóð ' sem frosin og '
búlduleitt andlit he.nnar var .
náfölt af skelfingu. Hún var 'þurr í munn '
inum og maginn herptist saman
af angist líkt og þegar hún einu sinni
hiélt að 'hún væri þúin að týna pabba
sínum og mömmu í erlendri stónborg. I
þa’ð skipti komu þau svo fljótt ti'l henn-
ar að tárin höfðu varla byrjað að
streyma niður kinnar hennar og þegar
þau tóku í hendur hennar og leiddu
hana brosandi á milli sín varð allt gott .
á ný. Nú var borgin ekki lengur fram-
andi heldur skemmtileg og spennandi,
og umhver.fis sig sá hún friðsaman heim-
inn, sem gætti hennar og foi'ðaði henni
£rá öliu illu.
íEn nú var það allt annað sem olli
henni skelfingu, nokkuð sem var miklu '
verra en að villast í ókunnri borg. —•
Palbbi hennar og mamma vor.u að vísu
nálægt henni, bak við lokaðar dyrnar,
en þau voru ekki söm og áður, nú voru
það þau sem voru henni framandi. Þáð
haifði eitthvað hræðilegt komið fyrir •
s-em fór æ versnandi. Hjartað í brjósti
hennar barðist, sem það væri að
springa, er hlún heyrði hvernig rödid
móður hennar varð undarlega hvöss og
skerandi.
— Þú ert viðbjóðslegur, ég þöli þetta
ekki lengur.
Og faðir hennar svaraði með þrumu-
ra-ust:
— f>ú hagar þér eins og fflfil, en móð-
nrsýki þín hefur engin áhrif á mig.
Nú 'heyr’ði Anna hljóð, sem kom henni
tii að skjálfa af hræðslu. Mamma fór
eð gráta. Síðan sagði hún m-eð óþekkj-
anlegri röddu.
— Nú hef ég fengið nóg. Ég er far-
in og vona að ég sjái þig aldrei fram-
e-r. Ég dvel ekki stundinni lengur á
heimili, þar sem ég sseti s-Mkri meðferð.
Pabbi hennar -svaraði einihverju, en
An-na heyrði það ekki, því að hún va.r
©rvita af skelfingu og þrýsti hondun-
u-m að eyrunum. H-ún skalf ei-ns og hú-n
hefði sótthita og það suða’ði fyrir eyr-
um hennar eins og höfuðið væri að
epringa. Hún hljóp grátandi eftir ga-ng-
inum að útihurðinni, opnaði hana og
hljóip blind-uð út í garðinn að gamila
eikartrénu og klifraði upp í felustaðinn
Binn, sem va-r á miUi tveggja traustra
greina, en þegar hún sat þar gat eng-
in-n séð hana nema standa bein-t undir
trénu. Hér gat bún veitt tilfinningum
eínum útrás og talað við einkavinkonu
eína sem bjó efst upp í trjátoppinunu
Hún var MtiilX álfur me’ð gullvængi, en
það gat enginn séð hana nema Anna
og hún kallaði hana Álfhildi.
— Álfhildur, ka-ll-aði hún lágt, ertu
þarna?
En enginn svaraði.
— 3>ú verð-ur að svara mér, Álfhildur,
kailaði hún örvæntingarful-lri og hjáLp-
arv-ana röd-du. — Þú verður að h-lust-a á
mig og hjálpa mér. Það hef-ur skeð
hræðilegu-r hlutur, hún mamma — hún
maimma.........
E n hún gat ekki sagt það, ef tiil
vill yrði ekker-t af þessu ef hún tryði
engum fyrir þvlí. Hana sundlaði og það
lá víð að bún misst-i takið á -greininni
sem hún -hélt sér í. Kannski hafði þetta
aðeins verið 1-jótur draumur. Hún kreis-ti
eugun aiftu-r og vonaði, að ef hún ekki
opnaði þau -aftur myndi hún upp-götva
að hún lægi ennþá í rúminu sínu og
væri að vakna. Pabbi og mamma
væru í s-tóra svefnheiberginu við hlið-
in-a og þegar hún væri almennilega vök-n
uð myndi hún flýta’sér inn til þeirra
og skríða upp í stóra lúmið og fojúfra
sig á milli þeirra og s-egja þeim firá
vonda draumnum sem foana hafði verið
áð dreyma. Þá myndi annað fovort þeirra
þrýsta- foenni að sér og síðan myndu
þau h-læja öll saman og reka drauminn
£ burtu. ■ •
Hún opna’ði augun varlega og hikandi
og foún sá strax að þetta var enginn
draumur. Hún sat ennþá uppi í trénu
en ekki í rúminu sín-u: Þetta va-r .þá
allt folákaldur raunveruleiki, sem hún
hvorki skildi né gat skýrt. Hún vissi að-
ems og 1-itli foeimurinn henn-ar hafði
brostið og farunið saman. Hún skildi
ekki hvensvegna (hiún- ekki hágrét, en
tárin vildu ekki koma og það bar því
betur vitni en nokkuð annað hve hræði-
leg-t þetta allt va-r.
Hún reyndi að kalla aftur á Á-lfihildi,
en um leið varð henni svo óhugnan-
lega Ij-óst, að það var en-gin Á-lfhildur
og h-afði aldrei verið. Litli álfurinn með
gullnu vængina var aðei-ns foennar eigi’ð
hugarfóstur og sú staðreynd gerði hana
enn meira einm-ana. Það var engin Álif-
hildur og paibbi h-ennar og ma-mma ..
nei, h-ún gat ekki hugsað til þess.
Hún vissi ekki hve lan-gt var liðið
þegar mamma h-ennar kom út í -garðinn.
Kannski nokkrar mínútur, kan-nski
margar klukktistund'ir.
— Anna, Anna, hrópaði hún, hvar
ertu, Anna?
Anna sleppti takinu á greininni og
lét, sig renna niður efti-r trjástofninum
án þess að gefa hijóð fiá sér.
— Nú þarna ertu,. anginn minn, sagði
mamma hennar. K-amdú nú inn og fáðu
þér ei-tthvað í svanginn og svo færðu
þér smálblund áður en þú ferð í aimæl-
íð til Sig-gu. ”
Anna tók óisjáifrátt í hön-dina á
rnöm-mu sinni. Áfmæli, hugsaði foún,
hvaða afmæli. Maður fór ekki í afmæii
þegar ma-m-ma manns var að yfii-r-ge-fa
heimilið og -allt var 1 háaloftL
Það var venja að borða heitan hád-eg-
ismat heima hjá Önnu, en þessi mál-
tíð var öðru Vísi en vant var. Foreldr-
arnir voru óeðlil-ega kurteisir gagn-var't
hvort öðru og töluðu um veðrið og nýju
nágrannanna, sem voru fiuttir í* hú-sið
við hiiðina. Anna tók sérftaklega ef-tir
því að foreldra-r foennar hlógu al-drei, og
þegar þau voru þúin að borða súkku-
iaðibúðinginn, sem var það bezta sem
pabbi hennar fékk, sagði foann ekki eins
og venjulega: — Það býr enginn til ein-s
góðan súkkulaðibúðing og foún ma-mma
þlín. Hann reiflst ekki einu sinni yfir
því að. steikin væri of seig, heldur tuggði
bara þegj-andi.
Anna borðaði foægt, því að henni gekk
erfiðlega að koma matnum niður. Eng-
inn ávítaði hana þegar foún gat ekki
foorðað búðingin-n, ma-m-ma hennar yppti
aðeins öxl-um á þreytulegan hátt, en
pabbi h-ennar lét sem hann tæki ekki
eftir þvú
S trax að máltíðinni lokinni filýtti
Anna sér upp á herbergið sitt, klæddi
sig úr kjólnum, lagði bann fállega á
stólinn, sótti tuskubr'úðuna sína inn í
ská-p og fór með hana upp í rúm. Henni
leið eitthvað svo undarlega í maganum,
þó að hún væri nýbúin að borða, og
þ-að leið drykklöng stund þar til svefn-
inn yfirbugaði hana.
Þegar mó’ðir hennar vakti hana til að
fara í afm-aelið sá Anna sér til mikilla-r
undrunar að hún var niú ei-tt sólskins-
bnos, þó að þess vær-u augljós merki að
hún hafði grátið.
— Opnaðu nú augu-n, feitabollan þín,
sagði hiún og þrýsti Önnu að sér. —
Nú áttu að fara í nýja flína kjólin-n þinn
og hér er afmælisgjöfin til Si-ggu fallega
innpökkuð.
Anna foorfði sijóum au-gum á Máa
pakkann með silfurborðanum u-ta-n um.
— H-ann er vöða fallegur, sa-gði foún folétt
áfram.
— Þiú ert ekki vöknuð eninþá, ástín
imiín, sagði maimm-a foennar og tók hania
í fangið og foair hana að dívaninum.
Meðan foún var að klæða Önnu Ihló
foún alian tímann á einkenniilega foávaða-
saman hátt. Önniu var ekki hilátur í
huga, en foún reyndi að bros-a. Mamrna
h-ennar rétti skyndilega úr sér og foorfði
á foana.
— Arnar eittfováð að þér, foarnið mi-tt?
sagði foún o-g var nú orðin alvarleg
aftur.
An-na hristi foöfuðið ákaft, en tókst
ekki að koma upp einu einasta orði.
— Þá ertu bara syfjuð ennþá, sagði
mamm-a foennar og nú kinkaði Anna
kolli.
— Þú ert skrýtinn fugl, krúttið mi-tt,
sagði mamma hennar og þrýsti foenni að
sér. Stu-ttu síðar var Anna komin í sín
fínust-u fiöt.og mam-ma hennar sagði glað-
leg-a: — Nú skulum við leyfa pabba
að sj'á hve -flín þú ert, hann ætlar að
aka þér til Siggu.
Anna varð stóreygð af hræðslu.
— Kemur þú ekki með? H-ver-t ætlar
þú? spurði foún hrædd.
— Ég fer ekkert ástin mín, sva-raði
mamma hennar strax, — ég hef bara
svo mikið að gera hér heima og pabbi
þinn ba-uðst til að keyra þig.
— Þú. verður h-érna þegar ég kem
heim, mamma? sagði Anna með bænar-
ró-mi og lagði hendurnar um hálsinn á
möm-mu sinni.
— Auðvitað verð -ég það, litli kjánina
þinn, sa-gði hún á-stúðlega og Anna
ireyndi eftir beztu getu að vera ánægð.
Hún hafði s-aint misst alla lön-gun til að
fara í afm-ælið til skól-asystur sinnar.
Hún vildi miklu heldur vera foeima fojá
pabba og mömmu.
Önnu fanns-t hræðilega leiðinlegt 1
fooðinu. Háváðinn var svo mikill og þar
að aúki var foún alveg rugluð fyrir.
Það bætti ekki úr skák að hún gerði
allt vitla-u-s-t og allir hinir krakkarnir
fclógu að henni. Hún tó-k þess-u þó lé-tt^
því að foenni fannst boðið ekki skipta
nokkru máli lengur og allir krakkarnir
voru h-enni svo undarlega framandi. '
Hún sagði í s-ífeMu við sj-álfa sig, að þau
skildu þetta e’fkert.
Nú var farið í leiki og mitt £ einum
þeirra foljóp einn af strákunum á hana
sv-o að hún kútvel-tist í gólifinu. Hún
rey-ndi ekki að s-tanda upp, tárin runnu
aðeins niður kin-nar hennar.
— Meiddirðu þig, Anna mín? spurSi
mamma Siggu, en Ann-a gat ekki svarað
henni, lei-t aðeins á hana örvæinting-ar-
fullu augnaráði.
— Meiddirðu þig i-lla?
A
l%- nna hristi höfuði’ð, og móðir
Siggu vir-ti hana áfoyggjufull fyrir sér
um leið og hún hj-álpaði henni á fætua
— Nú skulum við öl-l koma og fiá okk-
ur súkkul-aði og rjóma, sagði foún og
leiddi Önnu með sér. Hún hafði enga
lyst á súkkulaðin-u. né kökunum semi
voru á diskinum foennar. Þegar móðisi
Siggu sag’ði foenni að reyna nú að borða
eitthvað, sagði hún að hún væri ekkert
svöng. Hún reyndi að vera kurteis og
láta sem hiún skemmti sér, en óskaði sé*
rjafnframt langt í burtu. Þegar ananas-
búðingurinn viar borin fram, sat hiúm
bara og farærði með skeiðinni í síkálinni,
en að lokum borðaði foún pínulítið svo
að hiún fengi frið fyrir fullorðna fó-lk-
inu, þó að henni yrði foálf óglatt aL
Hún sá hin börni-n vfð foorðið eins og I
móðu og það sem sagt va-r fór fyrir
afan garð og neðan hjá foennL
Loksins var boðið á enda og pafofol
Ihennar og rmamima komu bæði að sækja
foana. Henni létti óumr-æðiilega þegar hún
var setzt á milli þeirra í bílnum og alla
ieiðina horfði hún á þau til skiptis og
hlustaði m-eð eftirvæntingu á samræðuap
þ-eirra, því að foún fcjóist við að þaa
mynd-u se-gja eittlfovað, þó foún viss-i ekki
fováð það væri.
Það var ómögulegt að skilja þetta fuft-
orðna fólk, og þa-u skiidu a-uðsjáanlega
ekki fovað það var sem foún foeið eftir
að foeyra.
Anna sofnaði um leið og foún la-gðJ
hlöfuðið á koddann örmag-na aif þrey-fca
eftir ajlan fougaræsinginn sesm hún foaffSi
orðið fyrir um daginn. Hana dreyrrwS
að Ihún væri með foreldrum sí-nium uppi
é foáu fjalli einhversstaðax uppi á öræé*
m Húin var þó allsendis óffonædd, þvf
20 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS'
24. desemfoer lööC