Lesbók Morgunblaðsins - 15.10.1961, Blaðsíða 16

46«
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Hún sýnir muninn á gömlum og nýum húsabyggingum. Fremst er gamla
fjósið, en til hliðar við það er nýa fjósið og heyhlaða að baki. (Ljósm. vig.)
BRIDGE
* KD765
¥ K10 5
♦ DG
* K73
A 8
N ¥ A G 7 4
V A 4 83
$ * G10 8 6
__^__ 5 4
A G 10 943
¥ D 6 2
♦ A 6 5 4
X Á
S sagði 4 spaða, en andstæðingar
höfðu ekki sagt neitt. Út kom H9. Nú
veltur allt á því hvað S gerir. Hann
á að drepa með kóng í borði og A
neyðist þá til þess að drepa með ásn-
um. Nú þorir hann ekki að slá út
hjarta, svo að hann kemur með tigul.
S drepur með ásnum, því að vel gat
verið að tigullinn hefði verið einspil
hjá A. Nú kom tromp og V fekk slag-
inn á ás. Hann sló út hjarta að nýu
og þann slag fekk S á drottningu.
Svo tók hann slag á LÁ og kom
borðinu inn á tromp. Nú kom út LK
og í hann fór seinasta hjartað af
hendi. Þar með var spilið unnið.
En ef S hleypti fyrsta slagnum og
fekk hann á HD á hendi, þá var spil-
ið tapað. Þegar V kemst inn á SÁ,
slær hann út hjarta og A fær tvo
slagi í þeim lit, og svo hlýtur S að
missa einn slag í tigli.
Þorkell Bergmann
sem var forstjóri innréttinganna
um skeið og rak verslun þar sem
nú er Aðalstræti 8 í Reykjavik, var
hagorður maður, þótt lítt hafi þess
verið getið. Segir Hallgrímur djákni
í Rithöfundatali sínu, að hann hafi
verið elskaður og virtur af mörgum
góðum mönnum fyrir dugnað, en eink-
um fyrir ypparlegar náttúrugáfur, og
að hann hafi orkt vikusálma og marga
aðra sálma ýmislegs efnis, snúið einn-
ig nokkrum bænum úr þýzku og
dönsku, og sé mælt, að Jón Eiríks-
son konferentsráð hafi haft mætur
á honum fyrir „hans gáfur og skáld-
skapar innföll“.
Guðmundur á Keldum
var einrænn maður og til lítils
marks um það er, að þá er eg skyldi
ferma yngstu >börn hans, er voru hin
efnilegustu, en karl hirti lítt um að
þau fengi tilsögn í skrift og reikn-
ingi, þá hóf eg máls um þetta við
föður þeirra, er lá í kör sinni, og
bað hann að taka Hjálmar Sigurðs-
son og láta hann segja bömum hans
til nokkrar vikur. „Nei“, svaraði
karl, „það geri eg ekki“. „Hvers
vegna?“ spurði eg. „Af því að hann
Böðvar fóstri hans hefir svo lengi
beitt hagana mína“, svaraði Guð-
mundur. (Matth. Joch.: Sögukaflar)
Sæmundur Hólm
var eitt sinn að messa á Helgafelli
og fjallaði ræðan um nauðsyn alvar-
legrar iðrunar og yfirbótar. Þegar
nokkuð kom fram í ræðuna, komu
inn í kirkjuna danskir og íslenzkir
verslunarmenn úr Stykkishólmi. Þá
brýnir prestur röddina og segir: „Það
segi eg yður satt, elskanlegir, að ef
þér gerir ekki alvarlega yfirbót, þá
farið þér allir til helvítis — eins og
kaupmennirnir og þeir dönsku“.
Jón Espólin
var á seinni órum orðinn mjög
leiður á þrætum og lagasóknum og
þjófamálum. Var það í frásögur fært
meðal alþýðu, að er hann spurði slik
mál fyrir hendi, gekk hann um gólf
með reiðisvip, gnagaði knúa sína,
gneri handlegg sinn og mælti: „Það
er eyðilegt, þeir geta aldrei verið
til friðs“. (Úr sjálfsævisögu)
Kolbeinsey
Olavius getur þess í ferðabók sinni,
að fyr meir hafi verið farið til Kol-
beinseyar á áttæringum eftir dún og
sel og fugli. Voru selir þar svo spak-
ir, að taka mátti með höndum. Jón
hét maður, kallaður stólpi og var
bóndi 1 Grímsey. Olavius segir að
hann hafi seinastur farið til Kol-
beinseyar. Viðurnefni sitt fekk hann
af því, að hann reisti upp stöng 20
álna langa, áður en hann fór á stað
úr Grímsey, og festi á hana hvíta
vaðmálsveifu, til þess að geta ratað
heim aftur.
A A 2
¥ 983
+ K10 9
72
* D 9 2