Lesbók Morgunblaðsins - 15.10.1961, Blaðsíða 12

464
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Konráð Vilhjálmsson;
„Ek vil kveöa vísu44
Þ A Ð mun hafa verið veturinn
1934, að við, 7—8 persónur á Ak-
tireyri, höfðum nokkrar samkom-
ur til að leita eftir dulrænum
fyrirbrigðum á heimili þeirra
hjóna Jóhanns heitins Ragúels,
kaupmanns, og Guðrúnar konu
hans. Gengu þær tilraunir oft dá-
vel, enda höfðum við góðan miðil,
er var menntaskólapiltur af Vest-
fjörðum*. Var hann oftast fljótur
að falla í trans og talaði skil-
merkilega í dásvefninum. Fóru
fundirnir ætíð fram á kvöldin.
Nú var það eitt kvöldið er við
vorum þarna saman komin. Mið-
illinn var sofnaður í bekk sínum
og sátum við hin í hálf-hvirfingi
framan við bekkinn með saman
tengdar hendur. — Brátt kom nú
fram, fyrir munn miðilsins, kona
nokkur að handan, er kallaði sig
„stjórnanda" og sagðist hafa ver-
ir hjúkrunarkona hér á landi í lif-
anda lífi. Hafði hún oftast verið
hjá okkur áður. Nú gerist miðill-
inn með ókyrrara móti, en stjórn-
andinn segir:
„Ó, það er kominn svo stór og
mikilúðlegur maður, sem vill
komast að. Eg veit ekki hvort eg
ræð nokkuð við hann. — Jú, ver-
iði róleg. Hann er búinn að lofa
að vera stilltur".
Þá glymur við mjög mikilfeng-
leg karlmannsrödd: „Heilir!“ og
síðan einhver setning, er við átt-
* „Menntaskólapilturinn" var, eft-
ir því sem þær Guðrún Ragúels og
Margrét frá öxnafelli hafa staðfest,
Guðni Asgeirsson, sá er stofnaði AA-
samtökin í Reykjavík.
uðum okkur ekki vel á. Var nú
beinzt að mér úr hringnum að
eiga orðastað við þennan aðkomu-
’mann. Því vildi eg ekki neita og
tek því undir: „Heill og sæll! Ert
þú fornmaður?“
»Já“.
„Ert þú Norðlendingur?“
„Nei“. (Mjög ákveðið)
„Ert þú Sunnlendingur?"
„Nei“. (En minna ákveðið)
„Ert þú Vestfii;ðingur?“
Þá er svarað í ákveðnum róm:
„Egill Skalla-Grímsson var ek“.
Þá svaraði eg:
„Gott þykir okkur að hafa fund
þinn, eða hvert er erindi þitt?“
„Ek vil kveða vísu“.
„Illt þætti okkur“, svara eg,
„að fá ekki numið þá vísu“.
„Skrifa megut þér“, svarar
hann.
„Eigi verðtu* það gert án ljóss“,
svara eg, því að dimmt var í stof-
unni.
„Tendra má dauft ljós í horni
úti“, svarar komumaður.
Nú urðu hvíslingar með okkur
í hringnum um það, hvort kveikja
skyldi eð>a eigi, og varð sú niður-
staðan, að ekki var kveikt. En eg
hafði, áður en slökkt var, séð
pappírsblokk og ritblý á nálægu
borði^ sem eg áleit að ætti að
vera þarna við hendina, ef eitt-
hvað þyrfti að skrifa. Bað eg nú
að rétta mér áhöld þessi. Var
blokkin nokkuð stór og hugðist eg
geta skrifað vísu á hana þó að
dimmt væri, og voru mér nú rétt
áhöldin.
Strax og eg hefi hagrætt mér
Konráð Vilhjálmsson
í sætinu með blokkina á hnénu
og blýantinn í hægri hendi, kveð-
ur við fyrsta ljóðlína frá komu-
manni, og fékk eg vel skilið hana
og fest hana á pappírinn. En þeg-
ar eg hafði skrifað þessa línu,
kvað við sú næsta, og svo hver
línan af annarri, svo að aldrei
þurfti eg neitt að bíða, — líkt og
komumaður vissi og sæi, hvað
mér leið.
Þegar er lokið var vísunni, virt-
ist vera komið ferðasnið á komu-
mann. En við, þátttakendur, sökn-
um mjög og hefðum gjarna viljað
eiga meiri orðastað við hann.
Kvaddi hann svo með sama
ávarpi og hann heilsaði:
„Heilir“.
í þessu bili vaknaði miðillinn,
dasaður nokkuð, og lauk þá fund-
inum og var kveikt. Varð þá fyrst
fyrir, eftir að leikið hafði verið
sálmalag — en samkoman var og
byrjuð með sálmalagi — að að-
gæta vísuna á blaðinu. Hún hafði
ritazt all-greinilega og varð vel
lesin:
„Slculum ei gull gimast,
gráti veldr ór máta.
Öllu í eilífð spillir
of dátt látit at velli.
Fárr veit, hversu féit
fári veldr ok sárum.
— Geld ek glapa kaldra,
get ei vist með Kristi.“
Er mér minnisstætt, hve tvær
síðustu línurnar voru fluttar með
köldum og gremjufullum radd-
blæ.