Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1935, Blaðsíða 19

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
411
f
T
1
J
♦
T
?
T
X

Víkin heiga.
Hafstorðin vefur að faðmi sjer fleyin
fögur og rík með siglur og branda,
menn eru að leita, og vélja sjer vegi,
vinna sjer brauð, og kalla til landa.
Kafa í djúpin krystaltæru.
Kanna óðul hafs og vinda.
Kljúfa loftin logaskæru
leifturhratt yfir fjörð og tinda.
Morguninn skín um hafvíða heima,
himingeislar Ijósmyndum skreyta.
Skipanna mergð er um miðin að sveima,
menn eru hafsins auðæfa að leita.
Veiðitækin vöndu búa
vönum höndum drengir þarfir.
Stórri sál á starfið trúa
styrkum vilja hugumdjarfir.
Stríðið er hart á þröngum þiljum,
þreyttir menn sjer um hvíldir neita.
Gullið er dregið úr hafsins hyljum;
hamingjudísirnar misjafnt veita.
Lifandi auði lestar fylla
lúnar hendur mikilvirkar.
Starfsins gleði hetjur hylla,
hafsins þjóðir meginstyrkar.
Dagurinn líður með ógnir og annir,
aðfangadagur, sem friðarboð geymir,
Kvöldstjarnan Ijómar um húmdökkar hrannir
helgiblær Ijóssins um sálirnar streymir.
Skipstjórinn prúði vinnuhvíld veitir,
Víkin helga í skjóli liggur,
þangað í lægið besta beitir
byrðing, og manna virðing þiggur.
Víðboðans ómar skipheima skreyta,
skuggarnir flýja við tónanna mildi.
Þröngum farmanna bústöðum breyta
bróðurorð, málið, sem hjartað best skildi.
Kærleikans bami fórnir færa
fyrirgefandi stríðsins bræður,
finna að sömu bænir bæra
brjóstsins strengi, hvar eining ræður.
Hugir í Ijósörmum líðandi stundar,
lifa upp minningar fölnaðra blóma.
Vermast af brosum barnæskulundar,
berast um draumlönd ómdýrra hljóma.
Fegurstu óskir vonum vefja
vini, sem heima þrá og bíða.
Dýrustu bænir til himna hefja
hjörtu, sem unnast, sakna og líða.
Nóttin helga á blávoga breiðir
blæju friðar, sem djúpekkann þaggar,
hljótt til draumheima svefnguðinn seiðir
sjómenn, og fólkið á bárunum vaggar.
Englarnir góðu svífa yfir sænum,
signa hvert brjóst og óttanum varna.
Geislarnir skína, Guð er í blænum,
guðsríki í hjörtum syndugra barna.
Kjartan Ólafsson.
*
*
*
f
Ý
T
T
f
T
T
T
T
T
f
T
T
T
T
T
T
l
1
!
?
1
i
X
!
I
1
T
T
T
T
T
X
T
T
❖

gleypti selinn sem Mikkel var
á. Hann gat ekki gleypt þá
báða í einu. Og Mikkel straukst
af. Eins og elding greip jeg í
hann og setti hann á bak fyrir
framan mig. Nú hafði jeg feng-
ið farþega og það var miklu
skemtilegra, enda þótt við fær-
um að finna til þess að okkur
vantaði eitthvað að drekka,
eitthvað sterkt. En Mikkel sagði
sínar lygasögur svo að mjer
varð óglatt. Það er ekki gaman
fyrir karlmann að hlusta tím-
unum saman á blábera lygi.
SEG kiptist við af ánægju
þegar jeg sá Þórshöfn. En
um leið datt mjer í hug: Hann
er fyrir framan þig og stígur
því fyr fæti á land. Ánægjan út
af hinni ævintýralegu björgun
fölnaði eins og strá í frosti. Jeg
braut heilann, en jeg sá engin
úrræði. En hvað haldið þið að
selurinn hafi þá gert — það er
óskiljanlegt, og slík dýr eru
ekki gædd venjulegum gáfum
heldur ófreskisgáfu, — því að
þegar við komum upp undir
land sneri selurinn sjer við og
sigldi aftur á bak.
Margbrotið er líf sjómanns-
ins, piltar, það er alveg satt. Og
þarna stóðum við nú tveir, en
blessuð skepnan helt til hafs án
þess að segja svo mikið sem
þakka ykkur fyrir. Við fengum
okkur þur föt, komumst á píu-
ball og fengum eitthvað að
drekka. En sárgrætilegast var,
að enginn í þorpinu vildi trúa
sögu okkar, bara af því að
Mikkel Fjordside var með.
Hvað? Ekkjan? Já, já, hún
var orðin ekkja seinast þegar
jeg var í Þórshöfn. Maðurinn
hennar fell fyrir borð hjá Is-
landi og druknaði. En þeir hafa
krækt hann upp aftur, því að
hann stóð innan við búðarborðið
þegar við komum þangað.
Ámi Óla þýddi.