Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1935, Blaðsíða 13
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
405
Grænlandi.
skörina. En þeir voru svo þjett,
að við þurftum ekki annað en
reka skutul niður í vökina, þá
varð hvalur fyrir. Bardaginn
var ójafn, því að vjer vorum
með sveðjur og færi. Fyrsta
hvalnum náðum vjer þannig
upp úr vökinni, að vjer beittum
hundum fyrir og toguðum sjálf-
ir í. Og þegar hvalurinn var að
hálfu leyti kominn upp á skör-
ina, komu hinir undir hann og
köstuðu honum upp á ísinn.
Annar hvalur var drepinn og sá
þriðji. Við ljetum þá Hggja í
vökinni, en keptumst við að
sundra hinum fyrsta, svo að
hann skyldi ekki gadda. En
þegar við vorum að brytja
næsta hval í fallegar spikþjótt-
ur með hveljunni á og blóðrautt
kjötið lá þar í tunglsljósinu
sem unaðsemdanna uppfylling,
heyrðum við til mannaferða.
Með ópum og svipusmellum
nálguðust þeir og þegar þeir
komu til okkar æptu þeir af
fögnuði. En auðvitað áttum við
að njóta þessa sem best.
Við snerum baki við þeim og
heldum áfram að brytja hval-
inn, rólegir og þögulir. Við ljet-
um sem við sæum þá ekki nje
heyrðum. En þegar þeir slógu
hring um okkur, reis Minik, fje-
lagi minn, rólega á fætur, tók
hveljubita, rjetti hann að næsta
manni eins og þeir hefði lengi
setið saman að snæðingi og
sagði: „Ætli þig langi ekki í
svolítinn bita að mattak?“ Þá
var nú uppgerðinni lokið og við
gátum ekki setið á okkur leng-
ur. Og nú fóru allir að hamast
við veiðina, drógu hvem hval-
inn eftir annan upp á ísinn og
stórar hrúgur af spiki og hvelju
hlóðust upp umhverfis oss.
Stundum hurfu hvalirnir, leit-
uðu þá eitthvað annað að and-
rúmslofti, en komu altaf aftur.
Á meðan þeir voru burtu höfð-
um við tíma til að skera þá,
sem við höfðum veitt. Það er
erfitt verk og reynir á kraftana.
Skyrtur vorar voru vindandi af
svita og að utan hlóðst hella af
frosnu blóði og sjó á föt vor.
En á meðan veiðihugurinn er
í manni, gætir maður einkis
annars. Sigurgleðin, ánægjan
yfir miklum mat og vissan um
fögnuð annara, er eins og víma.
Nú hurfu hvalirnar. Meðan
vjer vorum að skera þann fjórt-
ánda hurfu þeir. Þeir hafa orðið
hræddir og hafa farið langa
leið. Eflaust hafa þeir fundið
einhverja sprungu í ísnum, eða
jafnvel komist út á opið haf.
Vjer höfðum fengið nóg. Þegar