Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1935, Blaðsíða 18

410
okkar hinna þrátt fyrir það. Og
það versta er að hann er belg-
fullur af lýgi. En lýgi hefir ætíð
verið eitur í mínum beinum. —
„Hvað viltu hingað?" sagði jeg
og ljet sem jeg hefði heilsað
honum. Jú, hann var á leið
til Þórshafnar til þess að biðja
sjer glænýrrar ekkju. ,,Þá get-
ur verið að þú komir of seint“,
sagði jeg, „því að jeg er í sömu
erindagerðum og jeg sigli á
morgun“. „Það geri jeg líka“,
sagði hann, „og svo fresta jeg
brúðkaupinu þangað til þú
kemur, svo að þú getir verið
svaramaður minn“. „Ef jeg stíg
ekki á land í Þórshöfn á und-
an þjer, þá máttu eiga skút-
una“, sagði jeg og veifaði út
yfir „Flugfiskinn“. „Jeg kæri
mig ekkert um að fá líkkistu
mína gefins“, sagði hann, „en
við skulum semja um það, að
sá sem stígur fyrst fæti á land
í Þórshöfn skuli fá ekkjuna“.
— „Ágætt“, sagði jeg og næsta
morgun höfðum við mist sjónar
hvor á öðrum.
ÖjÚ var „Flugfiskurinn"
svo að hann gat vel flýtt
sjer og nú fekk hann leyfi til
að taka á því, sem hann átti til;
því að ekkjan var talsvert ung
og góð og gegn í öllu, að því
er mjer var sagt. Og enda þótt
jeg hefði ef til vill getað fengið
aðra betri, ef jeg hefði hugsað
mig vel um, þá unni jeg þó
ekki Mikkel Fjordside að fá
hennar. Jeg sigldi svo hratt að
öldumar urðu logandi heitar af
því að slást við kinnunginn og
það hefði kviknað í skutnum ef
við hefðum ekki stöðugt ausið
á hann köldu vatni. Skál!
Jeg treysti því, að enda þótt
’„Trjeskórinn“ gæti siglt jafn
hratt yfir hafið, þá stæði jeg
betur að vígi þegar við kæmum
til Eyjanna, því að jeg þekki
sundin þar á fingurgómunum á
mjer. Jeg á frænku í Sandey,
hún er gift og jeg heimsótti
hana nokkrum sinnum þegar
jeg var strákur.Við synir henn-
ar vorum vanir að liggja á
eynni þar sem Selufjurður heit-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ir, skrifað með u, því að þeir
þar segja u þegar við segjum
alt annað. Selufjurður. Selirnir
voru vanir að koma þangað og
við færðum þeim brauð. Og
þar var gömul kæpa með tvo
kópa; þeir hændust að okkur
og ljeku við okkur og við mátt-
um fara á bak á þeim og ríða
þeim langt út á fjörð, eina mílu
eða tvær, auðvitað ekki dansk-
ar mílur, því að það væri lygi,
og þegar við kitluðum þá, sneru
þeir til lands og skiluðu okkur
á sama stað. Svo vitur og töm
geta dýr orðið, ef maður fer vel
að þeim. Þeir þektu líka „Flug-
fiskinn“ undir eins þegar jeg
kom á honum, syntu undir eins
að skipinu og dilluðu dindlin-
um, og fengu í staðinn brauð
og kjötbein og appelsínur og
hvað annað matarkyns. Skál!
Jeg hafði komið auga á þok-
una yfir eyjunum þegar veðrið
breyttist. Enginn meðbyr fram-
ar. Blæjalogn. Og hálftíma
seinna stormur. í tvo sólar-
hringa veltumst við og byltumst
og um eyrun á okkur þutu gnýr
og ágjöf, rigning og löður, hagl
og þorskur. — Hlutskifti sjó-
mannsins er margvíslegt, það
er hverju orði sannara. Að lok-
um vissum við ekki hvað upp
var eða niður, en það var engu
líkara en að við sigldum í loft-
inu með himininn undir okkur
og Atlantshafið fossandi yfir
okkur. Þá er gott að geta gripið
til „faðirvors" piltar, það meg-
ið þið reiða ykkur á; maður
hefir ekki á annað að treysta.
En svo var jeg líka að hugsa
um Jótaskrattann, auðvitað,
hvort hann hefði komist í land-
var, eða máske alla leið.
II^RIÐJA daginn birti svo
að við sáum hvar við
vorum. Straumurinn snarsneri
okkur utan um Skúfey. Nei,
nei, þá var betra að brjóta
skipið við Sandey heldur en við
Skúfey, því að á Sandey þekti
maður sig. En hver kemur þama
beint á móti okkur annar en
„Trjeskórinn"? Bæði skipin
höfðu mist stýrin, og nú komu
nokkrar öldur eins háar og Sí-
valiturn. Púrr! þar slógust þeir
„Flugfiskurinn“ og „Trjeskór-
inn“ saman og brotnuðu í mola
svo engin spýta var heil. Og
við Mikkel flugum 15 fet í loft
upp og fellumst þar í faðma, og
það skal jeg segja ykkur piltar,
að þegar svo stendur á, er það
hugarhægð að þurfa ekki að
vera einn, enda þótt manni sje
ekki gefið um fjelaga sinn. En
vjer mennirnir erum nú skapað-
ir hver fyrir annan, það segir
Óli Lajel og jeg. Skál!
Jæja, ekki gátum við nú ver-
ið til eilífðar þarna uppi, svo að
við heldum niður á við, og við
hnigum mjúkt í hafsins sæng,
eins og stendur í kvæðinu og
kvöddumst með handabandi.
Það var ekki um annað að
gera. Hvað? Dauði í úthafsöld-
um er hetjudauði, og hið salta
haf hefir orðið gröf margra
hraustra sjómanna og vindarnir
kveina þar yfir. Æjá, maður
getur orðið klökkur við að rifja
upp gamlar endurminningar.
Skál!
Jeg held í höndina á fjelaga
mínum eins og við værum tvö
börn, en vinstri höndin var laus
og alt í einu finn jeg kalt trýni
koma við hana. Jeg lít þangað
og eru þá ekki selirnir mínir
tveir komnir þarna? Jeg var
ekki lengi að skilja hvað þeir
vildu. Jeg öskraði í Mikkel:
„Sestu á bak!“ Og svo riðum
við nú í gegn um hafrótið. Við
urðum að læsa nöglunum í gell-
urnar á selunum, svo að við
dyttum ekki af baki. En svei
mjer þá ef selirnir lögðu ekki
til hafs í staðinn fyrir að synda
í land. Jeg kitlaði minn og barði
fótastokkinn, en það dugði
ekki. Þá sá jeg að þeir höfðu
tekið strykið beint til Þórshafn-
ar. Það er alveg ótrúlegt hvað
sumar skepnur geta verið vitrar.
Hvað eftir annað brunuðum
við í gegn um þaraskóga og það
kom eitthvert slím upp í okkur.
Síldarnar stukku skelfdar í all-
ar áttir, en þorskarnir fylktu
liði og gláptu á okkur þegar við
þutum fram hjá. Svo kom þar
hvalur úr kafinu og hann