Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1935, Blaðsíða 14
406
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
konurnar komu akandi með alla
krakkana á sleðunum, var veið-
inni lokið og svo hófst undir-
búningur að veislu.
IJ^^ETTA var hin mikla miðs-
vetrarveisla í Thulehjer-
aðinu það árið. Vjer sem eig-
um heima áveðurs, móti suð-
vestanvindinum, stöndum miklu
ver að vígi en þeir, sem búa
hinum megin í skjóli.
En nú skyldi sendir sleðar
um alt til þess að breiða út
fregnina um vetrarveiði fólksins
í Melville-flóa. Fyrst hugsuðum
vjer þó um oss. Náhvalskjöt er
ekki gott soðið, en hrátt og
freðið með spiki er það lostætur
matur að eta áður en maður fer
að höggva hveljuna sundur. Og
það væri synd að segja að vjer
hefðum ekki höggvið hana
sundur. Þar var ekki farið að
neinum borðsiðum. Hver reyndi
að bjarga sjer, og karlmennirn-
ir brytjuðu niður handa konun-
um og svo var talað um veiðina.
Það sást hvergi í gólfið í kofan-
um, svo miklu ruddum vjer inn
af kjötþjósum, spiki og hvelju.
Hvers vegna er maginn í
manni svo lítill? Þótt maður
sofi á milli eru matlystinni sett
viss takmörk. En maður hugsar
ekki um annað en mat þegar
maður er á ferðalagi. Og hjer
var augnagræðgin meiri en
magarúmið, og þegar amma
gamla kom með steikt spik til
að gæða börnunum á, varð hún
fyrir vonbrigðum. Hún hafði
verið að malla þetta í öðrum
kofa og hafði hlakkað til að
gleðja aðra um jólin. Vjer töld-
um það skyldu vora að bragða
á þessu, en matarlystin var búin
— og allir þreyttir í kjálkun-
um.
Svo byrjuðu sögurnar. Það
kom kyrð yfir alla, því að allir
stóðu á blístri. Jeg sagði frá
jölunum heima, talaði um ann-
ars konar mat og annars konar
skemtanir. En mók færðist brátt
á oss. Vjer vorum þreyttir eftir
veiðina, ofsaddir og syfjaðir
eftir langa vöku. Veiðin, átið og
gleðin hafði tekið sinn tíma.
SEG vissi að jólin liðu þann-
ig, en jeg ljet mjer á sama
standa um dagatalið. Jeg gat
komist að því hvaða mánaðar-
dagur og vikudagur var þegar
jeg kom heim. Hjer var jeg í
straumi lífsins, hjer voru heil-
brigðar sálir í hraustum líköm-
um, gott fólk í dásamlegri nátt-
úru. Það verður ekki sjeð að
prestar og prjedikanir hafi bæt-
andi áhrif á heiminn. En hjer
var miðdepill vetrarfagnaðar.
Móðir hafsins hafði sent oss
hinn mikla mat. Hún á heima á
sjávarbotni þar sem dýpst er.
Hún hafði sent oss af auðlegð
sinni 14 hvali, og hún krefst
aldrei þakklætis nje dýrkunar
fyrir gjafir sínar. Allir virða
hana og óttast. Og nú var það
skylda vor að gera boð til ann-
ara bústaða, bjóða fólki heim,
og eyða tímanum við trumbu-
slátt og sagnir, og þó sjerstak-
lega við át.
Fáum dögum seinna lagði jeg
á stað með sleðann hlaðinn af
hval og náhvalstönnum. Og
endurminningin um þessi jól,
þar sem hver mínúta var lof-
gjörð til gleðinnar og fögnuður
yfir lífinu, mun mjer verða
minnisstæð til dauðadags.
Árni Óla þýddi.