Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1935, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
399
OOOOOOOOOOO<OOOOOO<OOOOO<OOOOOOOOOOOOOOO
fflndvaka.
1 hugans djúpi æstar öldur rísa,
þar æða stormar þögla vökunótt,
er bergmál dagsins böliþrungin lýsa
þeim blindingsleik er kvelur jarðardrótt.
Þá leita öfl að merki er vísi veginn,
og vitar leiftra í gegnum næturhregg.
En sönnun reynist ráðaleysi slegin,
sem rishátt brim við svartan hamravegg.
Hvar finnast rök er fulla úrlausn veiti,
og fram úr myrkri bendi þreyttri sál;
er hismi og sora í brjósti mannsins breyti
í bróðurþel og einlægt hjartans mál?
Hver skilur tilgang sjúkdóma og sorgar?
Hve sýnist hart að líf gegn lífi berst;
að sigurgleði böl og dauði borgar,
að blómið vex og undir hæli merst.---
Jeg heyri rödd í hjarta mínu bærast,
jeg hlusta í þögn, og veðurgnýrinn flýr,
og vinarorðin koma er hljóma kærast:
í kærleikanum sigur lífsins býr.
Þau koma í augum ástvinanna minna,
í elsku þeirra, brosi og fórnarlund.
Þau.koma, koma í tónum trúarinnar, ^
í töfrasöng og hljóðri bænarstund. — 0
Maríus Ólafsson. Y
Ooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
hún þekti engan mann jafn
nærgætinn. En hún var þó ekki
eign hans, enda þótt hún væri
fátæk og umkomulaus stúlka.
Það var hinn gamli ættarmetn-
aður, sem kom upp í henni. Og
þótt hún iðraðist þess nú, fanst
henni samt að hann hefði getað
beðið sín eftir gömlum og góð-
um sið.
Um dagmál komst fólkið út.
Hvert á eftir öðru skreiddist
það upp úr snjógöngunum og
svipaðist um. Það var ófögur
sjón, sem við augum blasti.
Snjóflóðið hafði farið yfir alt
túnið og langt niður í dal.
En nú var ekki tími til að
hugsa um það. Enginn mátti
unna sjer hvíldar fyr en hest-
húsið var fundið og grafið upp.
Menn voru ekki á sama máli
um það, hvar hesthússins væri
að leita. Það var heldur ekki
gott að segja það með vissu,
þegar menn urðu að fara eftir
minni, því að snjóflóðið hafði
skeflt yfir alt, hóla og lautir.
Það var áreiðanlega hrein til-
viljun ef þeir skyldi rekast á
húsið þar sem þeir byrjuðu að
grafa. En eftir ýmsar bollalegg-
ingar fram og aftur kom þeim
þó saman um hvar þeir skyldi
reyna að finna húsið. Og þar
grófu þeir djúpar grafir í fönn-
ina með stuttu millibili.
BFTIR nokkra stund kom
til þeirra hópur manna
af öðrum bæjum með rekur og
járnkarla. Fyrst óskaði hver
öðrum gleðilegra jóla. Svo var
talað um snjóflóðið. Gestirnir
fengu hressingu af heimabrugg-
inu, og svo tóku allir til starfa.
Þeir höfðu unnið þama all-
lengi og margar grafirnar voru
orðnar djúpar og stórar. Þá
kom alt í einu reka upp úr
skaflinum skamt þaðan. Lína
rak upp óp og allir stukku upp
úr gröfunum og spurðu hvað
gengi á. En þá sáu þeir líka
rekuna; henni var snúið og ó-
sýnilegar hendur drógu hana
niður í skaflinn aftur. Og rjett
á eftir stakk dökkhærður mað-
ur kollinum upp um gatið, sem
rekan hafði gert. Hann horfði
í kring um sig, en dagsbirtan
blindaði hann. Svo sá hann fólk-
ið, sem glápti undrandi á. Þá
rak hann upp hlátur og braust
upp úr skaflinum.
— Komdu með flöskuna,
Lína, þetta hefir verið ljóta
gamanið.
Það var ekki fyr en menn-
irnir sáu að hann saup á flösk-
unni að þeir áttuðu sig, og hróp-
uðu dynjandi húrra.
Ásmundur á Klettum gekk
fram og faðmaði son sinn að
sjer. Hann táraðist af fögnuði.
Þau Lína hjálpuðu Bárði á fæt-
ur, því að hann var enn nokkuð
stirður.
* * *
3|g|SKÖMMU seinna sátu þau
Bárður og Lína tvö ein í
litla loftherberginu hans.
— Þú hefir átt óskemtilega
jólanótt, veslingur, sagði hún
og strauk blíðlega um kinn
hans.
— Skyldi þjer hafa liðið bet-
ur?, mælti hann gletnislega. Og
á jeg að segja þjer hvað jeg
var altaf að hugsa um á meðan
jeg var að grafa mig upp úr
fönninni í nótt? Jeg vann þess
dýran eið, að kæmist jeg lífs af
og hitti þig lifandi, þá skyldi
jeg ekki vera í þessari óvissu
lengur. Þú hefir ekki verið vin-
gjarnleg við mig upp á síðkast-
ið, en þó hefir mjer altaf fund-
ist að þjer þætti vænt um mig.
Og þess vegna verðurðu nú að
svara hispurslaust því, sem jeg
spyr þig um: Viltu verða kon-
an mín, Lína? Jeg skal reyna
að vera þjer altaf góður — eins
góður og jeg get verið.
— Já, já, já, fyrst þú hefir
hug til að bera upp bónorðið,
þá skal jeg segja þjer, að jeg
elska þig af öllu hjarta.
Um kvöldið var haldin trú-
lofunarveisla á Klettum. Þá
höfðu vinnumennirnir grafið
göng niður að heimabrugginu,
og það varð meiri fögnuður í
bænum en nokkur mundi eftir.
Árni Óla þýddi.