Morgunblaðið - 25.02.1995, Blaðsíða 42

42 LAUGARDAGUR 25. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t
Ástkaer móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
JÓHANNA HJÖRDÍS ÁSLAUG BERGLAND,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir þann 12. febrúar.
Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Ólafur Thorarensen Bjarnason, Helga Hinriksdóttir,
Davfð Ragnar Bjarnason, Unnur Karlsdóttir,
Guðmundur Hannes Ólafsson, Anna Stefánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
KRISTÍN BJARNADÓTTIR
frá Eyði-Sandvík,
lést á Ljósheimum, Selfossi, að morgni 23. febrúar.
Jóhann Róbertsson, Sesselja Bergsteinsdóttir,
Jón Guðmundsson,
Maria H. Guðmundsdóttir, Sigurður Leifsson,
Sigurður Guðmundsson, Eygló Gunnlaugsdóttir,
Kristmann Guðmundsson,
Bjarni Guðmundsson, Rannveig Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkaer sambýlismaður minn, sonur okkar og bróðir minn,
HILMAR B. GUÐMUNDSSON
tannlæknir,
Hjarðartúni 7,
Ólafsvík,
lést að morgni fimmtudags 23. febrúar.
Kolbrún Steinunn Hansdóttir,
Hedwig Meyer, Guðmundur Guðjónsson,
Guðjón Karl Guðmundsson.
t
Elskuleg eiginkona mín,
LAUFEY HELGADÓTTIR,
Fornhaga 22,
lést í Hafnarbúðum 22. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hermann Guðjónsson.
t
JÚLÍUS MAGGI MAGNÚS,
sem lést f Borgarspítalanum 22. febrúar,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
í Reykjavík mánudaginn 27. febrúar
kl. 15.00.
Blóm eru vinsamlegast afþökkuð, en
þeim, sem vildu minnast hans, er bent
á Krabbameinsfélag íslands og aðrar
líknarstofnanir.
Þóra Björk Magnús,
Árni J. Magnús,
Hilmar J. Magnús,
Kristján Franklín Magnús, *
Maggi J. Magnús,
RagnarÞór Magnús
og aðrir aðstandendur.
t
Hjartans þakkir til allra, er sýndu samúð
og vinarhug við andlát eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
GUNNARS ÞORSTEINSSONAR,
Utla-Hofi,
öræfum.
Sigrún Jónsdóttir,
Halla J. Gunnarsdóttir, Logi Snædal Jónsson,
Sigurjón Þ. Gunnarsson, Guðbjörg Magnúsdóttir,
Bryndfs Gunnarsdóttir, Jón H. Gunnlaugsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
ÓLÖF ÖSTERBY
+ Ólöf Sæmunds-
dóttir Österby
var fædd að Hrauni
í Skálavík 1. apríl
1906. Hún lézt 19,
febrúar sl. á öldr-
unardeildinni Ljós-
heimum, Selfossi.
Foreldrar hennar
voru Sæmundur
Benediktsson, sjó-
maður, f. 8. okt.
1857, drukknaði 5.
okt. 1912, og síðari
kona hans, Sigríður
Ólafsdóttir, f. 22.
júlí 1870, d. 3. nóv.
1957. Áttu þau saman sex börn.
Frá fyrra hjónabandi átti Sæ-
mundur þijú börn sem Sigríður
ól upp með sínum börnum, en
alsystkini Ólafar voru: Hafliði,
kennari í Reykjavík, Guðrún,
skólastjórafrú að Finnboga-
stöðum í Árneshreppi, Óskar,
kaupmaður á Akureyri, Guðný,
húsfreyja í Hafnarfirði, og
Fríða, húsmóðir og síðar kaup-
maður á Akureyri.
Ólöf lauk prófi frá Kvenna-
skólanum í Reykjavík. Síðar
dvaldist hún um tíma í Eng-
landi við störf og enskunám og
í framhaldi af því á Askov Hoj-
skole í Danmörku.
Árið 1936 giftist
Ólöf Herman Öst-
erby, dönskum
mjólkurfræðingi og
bjuggu þau næstu
10 árin í Danmörku
en fluttust þá til
íslands og bjuggu
upp frá því á Sel-
fossi. Herman lézt
1. ágúst 1987. Börn
Ólafar og Hermans
eru: Sigrid, fram-
haldsskólakennari í
Reykjavík, f. 6. feb.
1937, Ásbjörn,
prentari, búsettur í Gautaborg,
f. 15. sept. 1939, Leif, rakari á
Selfossi, f. 18. ágúst 1942, og
Eva, þjúkrunarfræðingur í
Kópavogi, f. 5. jan. 1948. Afkom-
endur Ölafar og Hermans eru
nú 28.
Á yngri árum vann Ólöf við
verzlunarstörf og einnig síðar
á Selfossi. Hún tók mikinn þátt
í félagslífi á Selfossi og var
m.a. formaður Kvenfélags Sel-
foss og heiðursfélagi í Leikfé-
lagi Selfoss og lék mörg hlut-
verk á sviði á vegum þess. Út-
för Ólafar verður gerð frá Sel-
fosskirkju í dag.
MIKIL og ánægjuleg viðbót var það
við fjölskyldu föður míns þegar
systir hans, Ólöf, kom frá Dan-
mörku til Akureyrar eftir stríðið
með manni sínum, Herman Öst-
erby, og þremur glókollum á
skemmtilegasta aldri. Eg vissi auð-
vitað að þessi frænka mín var til
en nú kynntist ég henni fyrst og
hreifst af þessari skörpu og
skemmtilegu konu, sem um margt
var lík systkinum sínum sem ég
þekkti, en samt ný útgáfa af þessu
vel gerða fólki. Mér skildist á tali
föður míns og gestanna að þau
hefðu í hyggju að setjast að hér
heima. Taldi ég víst að það yrði á
Akureyri og varð fyrir vonbrigðum
þegar þau fluttust til Selfoss, þar
sem Herman fékk starf sem mjólk-
urfræðingur hjá Mjólkurbúi Flóa-
manna. Síðar fluttist ég suður og
fékk með árunum tækifæri til að
kynnast frænku minni nánar og
ekki minnkaði hún í mínu áliti við
það.
Þegar Ólöf var 6 ára fór faðir
hennar, Sæmundur Benediktsson,
frá Bolungarvík til róðra við Stein-
grímsflörð og Ólöf með honum og
bjó hjá föðursystur hans. Sæmund-
ur drukknaði í róðri á íjjjeingríms-
fírði ásamt fjórum öðrum mönnum.
Má geta nærri hvernig lífsbaráttan
hefur verið hjá Sigríði móður henn-
ar eftir það, en ðlöf var fyrst hjá
henni eftir lát föður síns og síðar
hjá skyldfólki fram að 12 ára aldri.
Sigríður var þá flutt til Akureyrar
svo auðveldara yrði að koma börn-
unum til náms og er af því merki-
leg saga, þegar hún iagði af stað
með skipi til Akureyrar frostavetur-
inn mikla 1918 og varð að snúa við
vegna hafíss við Hom. Er hún kom
til baka var hún að því spurð hvort
þessu feigðarflani með börnin væri
ekki lokið og svaraði: „Nei, ég fer
þá bara hringinn.“ Og það gerði
hún og settist að á Akureyri. Ólöf
fluttist þangað 12 ára og var hjá
móður sinni éftir það. Ég trúi því
að ótrúlegur viljastyrkur og bar-
áttukraftur sjómannsekkjunnar úr
Bolungarvík, sem lét ekki hafís
stöðva sig í því að koma börnum
STEFÁN
VALDIMARSSON
Stefán Valdi-
marsson var
fæddur í Vallanesi
í Skagafirði 2. sept-
ember 1925. Hann
varð bráðkvaddur á
heimili sínu í
Garðabæ 11. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Hermundur
Valdimar Guð-
mundsson, f. 25.2.
1878, d. 12.2. 1944,
bóndi í Vallanesi,
og eiginkona hans,
Guðrún Jóhanns-
dóttir, f. 9. mars 1898, d. 7.10.
1964. Stefán átti þijú systkini,
Herfríði, f. 14.12. 1920, Eirík,
STEFÁN Valdimarsson var afa-
bróðir okkar. Við kölluðum hann
alitaf Stebba frænda. Hann var
okkur þó alla tíð miklu meira en
bara frændi, því hann hugsaði um
okkur eins og hann ætti í okkur
hvert bein. Hann var í mörg ár
vélstjóri hjá Eimskip og sigldi um
heimsins höf. Hann kom í land á
nokkurra vikna fresti og dvaldist
þá oft mikið með fjölskyldunni okk-
ar. Þegar við vorum litlir krakkar
fylgdumst við með skipafréttunum
f. 1.6. 1923, d. 14.8.
1985, og Jóhönnu,
f. 4.6. 1933. Stefán
var ókvæntur og
barnlaus. Hann
stundaði nám við
Alþýðuskólann á
Laugarvatni, Iðn-
skólann á Akureyri
og Vélskóla ís-
lands. Stefán hóf
sjósókn sína á tog-
urum, en lengst af
var hann vélstjóri á
skipum Eimskipa-
félags íslands. Út-
för Stefáns verður
gerð frá Víðimýrarkirlqu í dag
og hefst athöfnin kl. 14.00.
til að við vissum í hvaða landi Stebbi
frændi væri, og hvenær væri von á
honum heim. Þegar skipið hans kom
í land urðum við spennt því oft gaf
hann okkur útlenskt nammi og
stundum flott leikföng sem engir
aðrir krakkar áttu, t.d. fjarstýrða
bfla og tölvuspil. Þegar hann var í
landi var hann aldrei aðgerðarlaus.
Hann var endalaust að gera við eða
dytta að einhveiju. Þegar mamma
sagði okkur að kalla á hann í mat
eða kaffi vissum við því alltaf hvar
sínum til mennta, sé ættarfylgja
sem böm hennar og aðrir niðjar
hafi notið. Ekki sízt taldi ég mig
sjá það í Ólöfu. Hún fór ung í
Kvennaskólann í Reykjavík, sem
þá og síðar þótti bezta skólaganga
fyrir stúlkur sem völ var á og reynd-
ar voru þar á þeim tíma eink'um
heldri manna dætur í Reykjavík.
Síðar dvaldist hún í Englandi að
læra ensku og var það sem nú
myndi kallað au pair-stúlka hjá
brezku aðalsfólki. I framhaldi af
því var hún stuttan tíma í lýðháskól-
anum í Askov og átti þar kost á
lengri skólavist en taldi sér skylt
að fara heim vegna móður sinnar.
Árið 1936 kynntist Ólöf ungum
Dana, Herman Österby, mjólkur-
fræðingi, sem þá vann hjá Mjólkur-
búi Flóamanna. Gengu þau í hjóna-
band síðar á því ári og fluttust til
Danmerkur. Stríðsárin í Danmörku
munu hafa verið þeim erfið eins og
fleirum og ekki blés heldur byrlega
fyrir Dönum fyrst eftir stríðið. Mun
það hafa ráðið miklu um það að
þau sneru aftur til íslands.
Á Selfossi vann Ólöf ýmis störf
með heimili sínu, en lét jafnframt
að sér kveða í margvíslegum félags-
störfum. Kann ég ekki frá því öllu
að greina en dugnaður hennar og
kraftur trúi ég að hafí dugað vel í
Leikfélagi Selfoss, sem gerði hana
að heiðursfélaga og Kvenfélagi Sel-
foss, þar sem hún var formaður um
skeið. Gaman þótti mér að fylgjast
með frásögnum af frænku minni á
leiksviði sem oft náðu síðum dag-
blaðanna í Reykjavík og ævinlega
voru lofsamlegar. Einkum fékk hún
lof fyrir leik sinn í Gullna hliðinu
þar sem hún lék Kerlinguna en um
það sagði leikdómari eins Reykja-
víkurblaðsins: „Skilar hún hlutverki
sínu með sérstakri prýði, svo að
vart verður betur á kosið.“
Ólöf var fríð kona, létt á fæti,
viðbragðsfljót í hreyfingum og ekki
síður í hugsun. Hún var skarpgreind
með ákveðnar skoðanir á mönnum
og málefnum og lá yfírleitt ekki á
þeim. Rík réttlætiskennd og andúð
á misrétti einkenndi hana sérstak-
lega. Hún gat verið mjög skemmti-
leg og fléttaðist það vel saman við
indælan danskan húmor eigin-
manns hennar. Herman Österby var
öðlingur og ljúfmenni og þótt ólík
væru var samband þeirra hjóna ein-
staklega gott. Þau bjuggu við
bamalán og eru afkomendur þeirra
nú 28. Færi ég þeim öllum innileg-
ar samúðarkveðjur.
Magnús Óskarsson.
við áttum að leita hans. Ef hann
var ekki í bláa vinnugallanum inni
í bílskúr að logsjóða eða setja ein-
hveija hluti saman, þá var hann
örugglega nálægt heimilisbílnum
að pússa ryð og bletta yfír eða
kanna ástand þeirra á annan hátt.
Eftir kvöldmatinn spjallaði hann
um allt mögulegt. Hann var ótrú-
lega fróður, ræddi um öll heimsins
mál og hafði ákveðnar skoðanir á
málefnum líðandi stundar. Hann
fræddi okkur líka um ýmislegt í
ríki náttúrannar, tilurð heimsins
þróunarkenningu Darwins, spá-
dóma Nostradamusar, píramídana
í Egyptalandi, Krists-styttuna í
Brasilíu o.m.fl. Hann var líka mjög
trúaður og vitnaði ósjaldan í Bibl-
íuna.
Þó Stebbui frændi væri rólegur
og hlédrægur var alltaf stutt í húm-
orinn og hann átti því auðvelt með
að gæða frásagnir sínar lífi og kitla
hláturtaugarnar. Hann hafði gam-
an af því að koma okkur krökkunum
til að hlæja og þegar hann var að
segja okkur eitthvað fyndið horfði
hann á okkur með saklausu augna-
ráði, síðan glotti hann í laumi og
að lokum skellihló hann með okkur.
Elsku Stebbi frændi. Við viljum
þakka þér fyrir allar þær dýrmætu
og ógleymanlegu stundir sem við
áttum með þér. Við trúum því að
þú hafír nú stigið til eilífs lífs og
eflaust ert þú búinn að hitta afa
okkar.
Guð veri með þér um alla framtíð.
Herdís, Gyða Karen,
Haukur og Sigríður Eir.