Morgunblaðið - 25.02.1995, Blaðsíða 40

- 40 LAUGARDAGUR 25. FEBRÚAR1995
MORGUNBLAÐIÐ
AÐALHEIÐUR
JÓNASDÓTTIR
-I- Aðalheiður
' Jónasdóttir
fæddist á Eiðsstöð-
um í Blöndudal í
Austur-Húna-
vatnssýslu 30. des-
ember 1922. Hún
lést í Reykjavík 16.
febrúar síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Langh ol tskir kj u
■**- 24. febrúar.
ÞEGAR ég sest niður
til að festa á blað
nokkrar línur í minningu tengda-
móður minnar er margt sem flýg-
ur gegnum hugann. Hún kom inn
í kórinn í Langholtskirkju skömmu
eftir að ég hóf þar starf. Á undan
okkur báðum í starfi þar var Ólöf
kona mín. Það lýkst upp fyrir mér
nú, sem ég hef aldrei hugsað út
í áður, að þá var Heiða á besta
aldri, eða aðeins liðlega fertug.
Þetta var árið 1964 í október. Hún
starfaði í Kór Langholtskirkju til
ársins 1982, eða í átján ár. Kynni
okkar þróuðust frá því að vera
bundin við kóræfíngar og messur,
gegnum það að ég fór að venja
komur mínar á heimili þeirra
Harðar sem endaði með því að ég
varð tengdasonur þeirra. Síðan
bjuggum við Ólöf í svo nánu sam-
býli við tengdaforeldra mína að
þótt hæðir skildu að datt engum
í hug að knýja dyra þótt erindi
ættum hvort til annars, hvað_ þá
heldur að læsa. Þegar við Ólöf
aBéestum kaup á hæðinni fyrir neðan
Hörð og Heiðu og hófum þar bú-
skap daginn sem við giftum okk-
ur, urðu margir til þess að spá illa
fyrir svo nánu sambýli við tengda-
foreldra. Gamlar sögur um slæmar
tengdamæður voru rifjaðar upp.
Ég hef aldrei getað skilið þessar
sögur. Þó ég leggi mig allan fram
um að reyna að muna einhver at-
vik sem styðja þær tekst það ekki.
Það segir sína sögu að sambýlið
varði yfir tuttugu ár.
Meðan heilsan' var góð var
Heiða afskaplega glaðlynd og fé-
lagslynd. Hún var svo hláturmild
að stundum mátti hún vart mæla
og tárin flóðu. Þá var ekkert til
sem hét klukka og það var spjallað
langt fram á nætur. Samt var hún
mjög dul um eigin líðan og hún
var ein þeirra sem varð aldrei veik.
Ekki er mér grunlaust
um að það hafí bitnað
á heilsu hennar er árin
liðu. Þrátt fyrir veik-
indi síðustu ára og
erfiðleika á að tjá sig
•fann maður þó glöggt
að félagslyndið var
hið sama og hún naut
þess að vera í vina-
hópi. Aðeins nokkrum
dögum áður en kallið
kom var hún í hópi
systkina sinna og fjöl-
skyldna þeirra í ár-
legu þorrablóti á
heimili okkar og gleð-
in yfir samfundum við vini og bros-
ið gamla og góða var á sínum stað.
Sár reynsla af föðurmissi er hún
var barnung og það að þurfa að
dvelja langdvölum fjarri móður,
hjá vandalausum, markaði án efa
djúp sár í hugann sem aldrei greru
til fulls. Það hefur þó ef til vill
ýtt undir sjálfstæði hennar og
ótrúlega sjálfsbjargarviðleitni. Það
var verulega gaman að fylgjast
með henni á erlendri grundu. Það
hvarflaði aldrei að henni að leita
aðstoðar vegna tungumálaerfið-
leika. í verslunum var hún í hróka-
samræðum um varning og vöru-
gæði við afgreiðslufólkið á sínu
kjarnyrta móð
urmáli og var aldrei í erfiðleikum
með að fá það sem hún vildi.
Nú, er leðir skiljast um sinn,
vil ég þakka forsjóninni fyrir að
hafa leitt mig um þá vegu að lífs-
brautir okkar lágu saman, fyrir
ógleymanleg kynni við heilsteypta
konu sem auðgaði líf mitt og allra
samferðamanna sinna.
Jón Stefánsson.
Dauðinn kemur okkur alltaf á
óvart, hversu undirbúin sem við
teljum okkur vera fyrir komu hans.
Víst var ég ekki undirbúin fyrir
að heyra að Heiða foðursystir mín
væri dáin, þegar foreldrar mínir
hringdu og fluttu mér fréttirnar.
Fjarlægðin heim virðist alltaf
lengri þegar sorgin kveður dyra,
en það er einmitt þá sem við viljum
helst vera með ættingjum og vin-
um og deila sorginni með þeim sem
okkur þykir vænst um.
Þegar ég minnist Heiðu frænku
leitar hugurinn til baka. Fyrir
hugskotssjónum stendur sterk
kona, lífsglatt náttúrubarn, sem
MINNINGAR
var ekki tilbúin til að gefast upp
þó á móti blési. Það hefur hún
sennilega lært strax í æsku, þegar
hún tæplega 11 ára gömul missti
föður sinn, langt fyrir aldur fram.
Sterk, lífsglöð, þrautseig og söng-
elsk. Þannig hef ég ávallt ímyndað
mér ömmu Ólöfu, sem ég fékk
aldrei að kynnast, og þannig
þekkti ég Heiðu.
Það er víst að afi og amma
hafa gefið börnum sínum gott
veganesti í æsku, sem undirbjó
þau fyrir ótímabæra upplausn
heimilisins og vist hjá vinum og
vandamönnum eftir að afi dó. Þau
lærðu snemma mikilvægi þess að
standa saman, þó að vegalengdir
skildu að, og alla tíð hefur Blöndu-
dalurinn, bemskuslóðirnar, skipað
sérstakan sess í huga og lífí þeirra
Eiðsstaðasystkina. Heiða naut
þess að ganga um brekkur og gil
í Eiðsstaðalandi, sem geymdu
óteljandi minningar frá bemsku-
dögunum. Henni leið vel úti í nátt-
úmnni, og þegar hún var komin
norður í Blöndudalinn var ekki tími
til þess að sofa. Heiða þurfti að
njóta hverrar mínútu sem hún átti
meðal ættingja og vina á „heilagri
jörð“.
Mér þótti alltaf gott að koma
til Heiðu og Harðar á Langholts-
veginum, hvort sem að ég var lítil
stelpa í heimsókn í stórborginni,
eða menntaskólanemi í leit að
hlýju og umhyggju fjarri heima-
slóðum. Ég minnist Heiðu frænku
með hlýhug og þakklæti fyrir allt.
Við Gunnar og Guðmundur Már
sendum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur til Harðar, Ólu, Halla,
Bjarkar, Hörpu og fjölskyldna
þeirra. Við sendum einnig samúð-
arkveðjur til systkina Heiðu,
Ragnars, Guðmundar, Ingu og
Skúla. Guð gefi ykkur öllum hugg-
un og styrk í sorg ykkar. Heiðu
verður sárt saknað, en góðar og
hlýjar hugsanir fylgja minningu
hennar. Hún hvíli í Guðs friði.
Arnfríður Guðmundsdóttir.
Alltaf er maður jafn óviðbúinn
dauðanum. Jafnvel þótt Heiða
frænka væri í raun búin að gefa
okkur nokkur ár til aðlögunar átti
engin von á svo skyndilegri
kveðjustund. Ekki er nema rúm
vika síðan við vorum öll saman á
árlegu þorrablóti Eiðsstaðaafkom-
enda. Þar var Heiða.frænka svo
fín og vel til höfð eins og hún var
alla sína tíð. Munum við öll vera
þakklát fyrir að hafa fengið að sjá
hana svo glaða, faðma hana og
kyssa.
Á kveðjustund streyma minn-
ingarnar fram og ég minnist sér-
staklega hvað það var alltaf gam-
an að koma á Langholtsveginn.
Þar var Heiða frænka í essinu sínu
og bauð upp á ekta heitt súkkul-
aði. Þá man ég eftir mörgum góð-
um og skemmtilegum stundum
þegar komið var í borgarferðir til
Reykjavíkur frá Sigló. Þá voru
ættingjarnir heimsóttir og að sjálf-
sögðu var kikt til Heiðu frænku
og Harðar á Langholtsveginum.
Þar var glatt á hjalla og mikið um
að vera. Meðan á þessum heim-
sóknum stóð var Heiða frænka
alltaf hressust allra, enda sagði
hún svo skemmtilega frá og þá
var oft mikið hlegið.
Síðustu árin hafa verið Heiðu
frænku erfið og átakanlegt var
að sjá sjúkdóminn sem hrjáði hana
taka öll völd. Þetta var ekki síst
erfitt fyrir fjölskyldu hennar. Samt
stóðu þau sig eins og hetjur og
alltaf tilbúin að gera allt sem þau
gátu til að létta undir með henni.
Nú tekur við tími söknuðar en
minningarnar um góða og yndis-
lega frænku lifa með okkur.
Elsku Hörður, Óla, Björk,
Harpa, Halli og ijölskyldur, ég
sendi ykkur mínar dýpstu samúð-
arkveðjur og kveð kæra frænku
með söknuði. Guð blessi minningu
Heiðu frænku.
Inga Margrét.
Elskuleg frænka mín, hún
Heiða, er dáin.
Það er sárt að sjá á eftir eins
yndislegri konu og hún Heiða var.
Það koma upp í hugann svo marg-
ar minningar sem svo ljúft og
gott er að eiga.
Það var alltaf svo gaman þegar
Heiða frænka kom norður í heim-
sókn. Þá þurfti svo mikið að tala
og gera, njóta sólseturs, kyrrðar
og góða veðursins. Heiða mátti
helst aldrei vera að því að eyða
tímanum í að sofa.
Ég á margar góðar minningar
frá Langholtsveginum eftir að ég
kom suður. Þangað var alltaf svo
gaman og notalegt að koma, þar
sem öllum var svo vel tekið.
Sjálfsagt var að skólastelpurnar
kæmu með fulla poka af óhreinum
þvotti og notuðu þvottavélina og
biðu bara eftir honum og gæddu
sér á meðan á heimsins besta kakói
og kræsingum. Það var alltaf svo
gott að sitja og ræða við Heiðu sem
alltaf gaf sér tíma fyrir ættingja
og vini. Gestagangurinn á heimil-
inu var gífurlegur því móttökurnar
voru alltaf svo notalegar.
Ég þakka Heiðu frænku fyrir
allt gott í minn garð og bið Guð
að varðveita hana.
Herði og fjölskyldu votta ég
mína dýpstu samúð.
Kristín.
Elsku Héiða mín.
Fyrir rúmum tuttugu árum fór
ég að vinna utan heimilisins og
fyrir atbeina systur minnar, sem
vann í Bláa salnum á Hrafnistu,
fór ég þangað í starfsviðtal og þar
hittumst við Heiða fyrst. Fljótlega
fékk ég kvöldvaktir á G-1 og þá
upphófst sú vinátta á milli okkar
sem ég ætla nú að þakka fyrir.
Við vorum ólíkar um margt en
við áttum einnig margt að gefa
hvor annarri. Allar þær ógleyman-
legu stundir inni í stofunni á Lang-
holtsvegi, þar sem við ræddum um
málefni sem voru okkur báðum
hugleikin. Ég virti þína vitru Stein-
geitareiginleika, hreifst með og
lærði mikið.
Minnisstæð verður alltaf ferð
okkar til London, þar sem ungur
maður gekk til okkar, þar sem við
sátum á pöbb og hvíldum okkur
eftir búðarápið. Hann vildi tala við
þig og var það sjálfsagt mál. Þar
sem enskukunnátta þín var tak-
mörkuð þurfti ég að þýða samtal-
ið, sem var langt og einlægt. Þarna
sá ég hve útgeislun þín var mikil
og að fólk leitaði til þín hvar sem
þú varst stödd i heiminum. Bretinn
ungi var svo hrifinn af íslenska
englinum að hann bað okkur um
að hitta sig aftur daginn eftir. Því
miður fundum við ekki staðinn
aftur og urðu það okkur mikil
vonbrigði. Ævintýraferðin okkar
til Sviss verður mér einnig
ógleymanleg.
Þú sagðir mér eitt sinn að hver
einstaklingur sem við hittum í líf-
inu hefði eitthvað að kenna okkur.
Sumt viljum við taka okkur til
fyrirmyndar og annað þökkum við
fyrir að hafa ekki erft. Þessa speki
hef ég oft vitnað í síðan.
Ég hef alltaf haldið því fram
að ég væri heppin og ég tel mig
lánsama að hafa átt þig fyrir vin-
konu.
Þín
Agnes.
Vegna mistaka í vinnslu birtist
minningargrein um Ágúst Filipp-
usson innan um greinar um Aðal-
heiði Jónasdóttur á blaðsíðu 30 í
Morgunblaðinu í gær, föstudag.
Greinin um Ágúst birtist einnig
með öðrum greinum um Ágúst á
blaðsíðu 31 þennan sama dag.
Hlutaðeigendur eru innilega beðn-
ir afsökunar á þessum mistökum.
+ Páll Jónasson,
Stíghúsi, Eyr-
arbakka, var
fæddur í Rimakoti
í Austur-Landeyj-
um 12. maí 1894
og lést í Ljósheim-
um, Selfossi, 12.
febrúar 1995.
Foreldrar Páls
voru Jónas Þor-
valdsson bóndi og
Jóhanna Jóhanns-
dóttir, en hún lést
þegar Páll var
tveggja vikna.
Stjúpmóðir hans
var Þorgerður Guðmundsdótt-
ir, seinni kona Jónasar. Hálf-
systkini Páls, samfeðra, Guð-
jón, f. 11.3. 1898, látinn, Jó-
hann, f. 5.11. 1906, látinn,
Karl, f. 19.2. 1908, látinn, og
Sigurveig, f. 19.2. 1908, búsett
á Eyrarbakka. Páll kvæntist
17.12. 1920 Margréti Eyjólfs-
dóttur, f. 28.6. 1895, d. 31.8.
1982. Foreldrar hennar voru
hjónin Sólveig Hjáimarsdóttir
og Eyjófur Isaksson. Sonur
Páls og Margrétar var Sigurð-
ur Húnfjörð, f. 4.10.
1921, d. 30.9. 1964.
Hans kona var Mar-
grét Friðbjarnar-
dóttir. Þau áttu þrjú
börn, Sigurður átti
dóttur frá fyrra
hjónabandi, Maríu.
Dóttir Páls er Guð-
björg Jóhanna, f.
23.1. 1932, maki
Björgúlfur Back-
man. Þau eiga eina
dóttur. Sjúpdóttir
Páls er Guðrún Sig-
urðardóttir, f. 1.3.
1918, maki Sveinn
Kaaber, látinn. Þau áttu fjög-
ur börn. Fóstursonur Páls er
Már Viktor Jónsson, f. 5.12.
1940, maki Sonja Huld Ólafs-
dóttir. Már er sonur Guðrúnar
Sigurðardóttur.
Útför Páls fer frma frá
Eyrarbakkakirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 14.00.
ELSKU afi, örfá kveðju- og þakk-
lætisorð til þín frá okkur Sonju.
Það verður tómlegt og við munum
sakna þess að geta ekki komið til
þín þegar við förum austur fyrir
fjall og spjallað við þig á léttu
nótunum eins og þú sagðir svo
oft. Við eigum eftir að sakna þess
að hlusta á þig segja frá gömlu
tímunum, fara svo langt aftur í
tímann sem þér var einum lagið.
Minni þitt var svo ótrúlega gott
fram á síðasta dag. Aðeins viku
fyrir andlát þitt varst þú að segja
okkur hvenær þú fluttir á Eyrar-
bakka, hvað þú bjóst lengi þar og
hvenær þú þurftir að fara þaðan
vegan heilsubrests. Skaplyndi þitt
og þetta mikla æðruleysi sem þú
ávallt sýndir okkur voru einstök í
mínum huga. Ég mun ávallt minn-
ast ykkar ömmu með þakklæti og
virðingu. Þið voruð mér sem for-
eldrar. í litla húsinu ykkar fæddist
ég og hj_á ykkur var ég til fullorð-
insára. í augum ungs drengs eru
það sérstök forréttindi að fá að
alast upp hjá ömnmu sinni og afa.
Þær minningar verða aldrei frá
mér teknar og sterkastar verða
þær þegar ég er austur á Eyrar-
bakka í Stíghúsi sem er þó alltof
sjaldan.
Elsku afi minn, ég þakka þér
fyrir allt sem þú varst mér og
gafst mér af sjálfum þér. Fyrir
það verð ég ævinlega þakklátur.
Sérstakar þakkir vil ég færa
starfsfólki að Ljósheimum á Sel-
fossi, þar átti afi minn yndislegt
ævikvöld.
Sofðu rótt kæri vinur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Már Jónsson.
Þá er lífsbaráttu lokið á 101.
aldursári. Páll lést á Ljósheimum,
Selfossi, hinn 12. febrúar. í maí í
fyrra hélt hreppsnefndin á Eyrar-
bakka veislu Páli til heiðurs á 100
ára afmælinu. Páll naut þess^ann-
arlega að koma heim og hitta
gömlu kunningjana og rifja upp
góðu gömlu dagana, og hann hafði
orð á því hvað allt væri hreint og
fínt á Bakkanum. Þegar minnst
var á afmælið síðar ljómaði hann
af ánægju.
Páll var hæglátur og dagfars-
prúður, gat verið gamansamur
þegar svo bar undir og hló þá
dátt. Hann var hagmæltur og
hafði gaman af því að kveðast á.
Páll var góður smiður á tré og
jám. Húsgögn sín smíðaði hann
sjálfur, svo sem hjónarúm og
skápa, útskorið, hvítmálað með
gylltri skreytingu. Var þetta hin
mesta listasmíði. Hann hafði eigið
verkstæði áfast við íbúðarhús sitt.
Er hann fór þangað, kallaði hann
það að fara út í hagleikinn. 79 ára
fékk hann heilablóðfall og lamað-
ist. Hann hélt sjóninni, og með
góð gleraugu gat hann lesið og
naut hann þess í ríkum mæli.
Bókasafnið á Ljósheimum var allt
lesið. Hann var stálminnugur og
vel gefinn, og lét sér ekki leiðast,
enda vel um hann annast af hjúkr-
unar- og starfsfólki. Eru því færð-
ar þakkir að leiðarlokum.
Ég minnist sjúpföður míns sem
góðs heimilisföður, en ég og hálf-
bróðir minn nutum leiðsagnar
hans, sérstaklega á unglingsárun-
um. Þá vil ég einnig þakka honum
fyrir uppeldið á syni mínum Má.
Már kveður afa sinn, sem var hon-
um hinn besti faðir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir ailt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
(V. Briem.)
Guðrún og Már.
PÁLL JÓNASSON