Morgunblaðið - 08.12.1991, Qupperneq 5
„Ef fólk í minni aðstöðu heldur
að það hafi eignast vini eða kunn-
ingja, þá má það alveg eins búast
við heilmikilli grein í einhveiju slor-
blaði, sem er uppfull af dellu. Fólk
notfærir sér slík kynni,” sagði hún.
En hún kvaðst halda að íslendi ngar
væru örugg og vel gerð þjóð. Þannig
hefði hún kynnst okkur..
Mér fannst þetta mikil upplifun
og sjálfsagt hef ég verið kominn með
einhvern stjörnuglampa í augun. Ég
frestaði heimförinni, hringdi heim og
sagði Bjarkeyju frá tilboðinu, og við
vorum farin að láta okkur dreyma
drauma um ævintýri og sældarlíf á
sundlaugarbarmi í Hollywood.
Sjálfdauðir krabbar og
sætsúrar kleinur
Margar skemmtilegar sögur eru í
bókinni, þar á meðal þessi, sem gerð-
ist í síðbúinni brúðkaupsferð Heiðars
ög konu hans, Bjarkeyjar Magnús-
dóttur:
Við bjuggum á hóteli sem heitir
Mirabeau, í svítu sem var miklu
stærri en íbúðin okkar í Breiðholtinu.
Hótelið var svo glæsilegt að konurn-
ar sátu við sundlaugina í skóm með-
pinnahælum, og þangað þýddi ekki
að fara í einhveijum hversdagslegum
sundbolum.
Við Bjarkey erum bæði hrifin af
austurlenskum mat og finnst gaman
að borða hann, og við vorum búin
að sjá mjög fallegan, kínverskan
veitirigastað niðri við ströndina.
Þangað fórum við eitt kvöldið, sett-
umst inn og skoðuðum matseðilinn,
sem leit ágætlega út. Við ákváðum
að bytja á krabbasúpu.
Hins vegar leist okkur ekki á blik-
una þegar súpudiskarnir voru settir
fyrir okkur, því að það sem við feng-
um var sjálfdauður krabbi í ein-
hveiju torkennilegu hlaupi sem hrist-
ist og titraði eins og frekar slöpp
meyjarbijóst. Við skildum ekkert í
því að slíkt óæti skyldi vera borið
fram á þessum fína stað, en ákváðum
að bíða eftir aðalréttinum, súrsætu
svínakjöti.
Við höfðum beðið stúlkuna sem
þjónaði okkur til borðs að spyija yfír-
þjóninn hvaða vín ætti best við með
því sem við höfðum pantað. Hún
gerði það og kom með eitthvert kín-
verskt hvítvínssull sem var verra á
bragðið en Miðjarðarhafið.
Að borðinu við hliðina á okkur
voru nú komin tvö roskin, amerísk
pör, greinilega forrík. Önnur konan
var í flegnum kjól og bar hálsmen
með stórum demanti sem hékk niður
á milli bijóstanna. Hún var líka með
falskar neglur með bláu lakki og var
að borða salat með fingrunum. Það
var stórfengleg sjón.
Við áttum dálítið bágt með okkur
að fara ekki að hlæja að blessaðri
konunni og að veitingunum sem fyr-
ir okkur voru bornar. En svo kom
súrsæta svínakjötið. Og þá tók í
hnjúkana, því að það var eins og
Áslaug mamma hefði gleymt klein-
unum sínum ofan í boxi í heilt ár
og velt þeim síðan upp úr klístraðri
karamellusósu.
Við sátum þarna og gerðum rosa-
legt grín að sjálfum okkur fyrir að
hafa lent í slíkum ósköpum. Þá veitt-
um við athygli sænskum hjónum,
sem höfðu komið inn meðan við vor-
um að borða og sest við borðið hinum
megin við okkur. Þau höfðu pantað
sér eitthvað og byijuðu að borða, en
voru greinilega ekki ánægð með
matinn. Allt í einu heyrum við að
sænska konan segir:
„Veistu hvað, við hljótum að hafa
gert einhver mistök þegar við vorum
að panta matinn. Þessi staður er
ábyggilega góður, því að make-up-
artistinn frá Yves St. Laurent, sem
málaði mig fyrir tveimur vikum í
NK í Stokkhólmi, situr hérna á næsta
borði, og hann hlýtur að vita hvar
hægt er að fá góðan mat.”
Við eigum að vera ánægð með
okkur
Heiðar er maður sem hefur
ákveðnar skoðanir á ýmsum hlutum,
ekki síst á útliti:
Við búum í litlu landi þar sem
ekki er unnt að týnast í fjöldanum.
Við þekkjum hvert annað og Jóna á
þrettán og Gunna á sautján þekkja
okkur. Og við hugsum allt of mikið
um hvað þessum ágætu grönnum
okkar fínnst um okkur, í stað þess
að hugsa um hvað okkur finnst sjálf-
um.
jfeBi ftaiiMaBáö á ftyöAuvmíd'J3 ölQAilðvnjoHöN’
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8.‘ÐESEMBER 1991
vJ is
e 5
Heiðar við varðeld heima á Krossum með Bjarkeyju konu sinni, Jóni föður sínum og Mariu konu hans.
Þegar við lítum í spegil sjáum við
alltaf þá hryggðarmynd sem við höld-
um að aðrir sjái, af því að okkur
finnst sjálfum að við séum ómögu-
leg. Þá minnkar sjálfsöryggi okkar
og spegilmyndin sem við sjáum verð-
ur í rauninni það sem allir sjá. Þar
með myndast vítahringur sem erfitt
er að komast út úr.
Ef við erum ekki ánægð með speg-
ilmyndina af okkur gengur ekkert
upp. Við megum ekki gleyma því að
ef við elskum okkur ekki sjálf elskar
okkur enginn. Ef okkur fínnst við
ekki falleg, þá erum við ekki falleg.
Fegurð er hinsvegar afstætt hug-
tak. Allt fólk er fallegt á sinn hátt,
við höfum öll einhveija fegurð til að
bera, og hægt er að geisla af fegurð
án þess að falla inn í einhveija
fegurðardrottningarímynd.
Stúlka sem tekur þátt í fegurðars-
amkeppni þarf að hafa rétt bil á
milli augnanna, beint nef, beinar
tennur, fallegt hár, axlir í hlutfalli
við mjaðmir, barm í réttri hæð og
stærð, grannt mitti og fallega fætur.
Hún þarf að vera af vissri hæð og
þyngd.
En hún þarf ekki endilega að vera
falleg kona. Hún þarf bara að fylla
þennan ramma.
Til eru ótalmargar konur sem falla
langt utan við hann en eru þó mjög
fallegar og heillandi. Þær gera sér
hins vegar oft ekki grein fyrir því
sjálfar, og þá er hætt við að aðrir
sjái það ekki heldur. Kona sem stöð-
ugt kvelst af vanmetakennd gagn-
vart útliti sínu miðlar þessum nei-
kvæðu tilfinningum til annarra, og
þeir sjá ekki góðu punktana í útliti
hennar, fremur en hún sjálf. Hafi
konan hins vegar nægilegt sjálfsör-
yggi til að bera getur hún látið aðra
gleyma því að kannski er sitthvað í
útliti hennar sem ekki fellur ýkja vel
að hefðbundinni fégurðarímynd.
Ytri og innri fegurð
Sjálfur var ég innan við tvítugt
þegar ég fór að vinna við útlitstengd
störf. Ég var í tískusýningum, hér-
lendis og erlendis, og útlit mitt skap-
aði mér tekjur og var þáttur í því
að mér tókst að framfleyta heimili
mínu. Samt er ég með lítil, innstæð
augu og flatan hnakka, svo að tæp-
lega er pláss fyrir heilabúið, ég er
með stóru tennurnar hans pabba í
litla gómnum hennar mömmu, og
rifbeinin standa út af því að ég fékk
væga beinkröm á fyrsta ári.
Þegar ég sit uppréttur er ég mjög
myndarlegur á velli af því að hrygg-
urinn er langur, en þegar ég stend
upp gerist ekki neitt. Þá breytast
hlutföllin, af því að fótleggirnir á
mér eru svo stuttir að það liggur við
að ég þurfi að passa mig á því, þeg-
ar ég geng yfir þröskuld, að fá ekki
flísar á óþægilega staði.
En þegar ég geng um götur snýr
fólk sér við og segir að þarna sé
þessi margrómaði Heiðar Jónsson á
ferðinni. Það er af því að ég hef
þannig fas, af því að ég gef frá mér
þau skilaboð að ég líti vel út. Ég
nenni ekki að eyða lífinu í að hafa
áhyggjur af því hvernig þessi ytri
mynd er. Ég hef nóg annað að fást
við.
Ef ég væri til dæmis alltaf að
hugsa um hvað ég er stuttfættur
mundu allir sjá það. Ef fólk með
skakkar tennur ber hendurnar fyrir
munninn þegar það talar sér maður
að eitthvað er að. Ef fólk fyrirverður
sig fyrir eitthvað í fari sínu eða út-
liti taka allir eftir því.
Farið djarft af stað
Heiðar beinir orðum sínum ekki
eingöngu til ungra kvenna, heldur
einnig til þeirra sem eldri eru, svo
og karla:
Manngerðirnar eru gífurlega
mismunandi, og meðal annars þess
vegna finnst mér alltaf betra að
vinna í hópi. Sumir vilja endilega
einkatíma, en það getur verið svolít-
ið pínlegt að sitja með einni mann-
eskju og tala um bijóstin á henni eða
rasskinnamar. Ég er líka þeirrar
skoðunar að fólk sem ég tek í einka-
tíma fái heldur minna út úr því en
þeir sem koma í hóptíma til mín. Þar
er auðveldara að vera nokkuð djarfur
í tali og segja meira.
Margir halda að konur séu óþving-
aðri en karlar í hóp, en eitt af því
sem hefur komið mér á óvart er að
sjá að svo er ekki. Konur eru í meiri
keppni hver við aðra og þora síður
að gefa sjálfum sér lausan tauminn.
Karlmenn sem koma á fyrirlestra
hjá mér eru að vísu oft með dálítinn
hundshaus í byijun. Ég held að oft
séu nokkuð margir í hópnum sem
hugsa sem svo:
„Hvað getur þessi maður haft að
segja mér? Er þetta ekki einhver
fígúra sem hefur bara með konur
að gera?”
Yfirleitt er ég mjög fljótur að koma
mönnum til að skipta um skoðun og
fer stundum dálítið djarft af stað.
Og ég hef komist að því að karlmenn
eru ekkert hræddir hver við annan
á sama hátt og konur. Þeir eru ekki
í þessari samkeppni sem alltaf virð-
ist loða við konur; ekki nema þá
karlmenn sem eru að vinna við útlits-
tengd störf.
Á efri árum
Eitt hef ég verið fremur óhress
með í sambandi við þau námskeið
sem ég hef staðið fyrir, en þó held
ég að það sé dálítið að breytast: Mér
fínnst meðalaldur viðskiptavina
minna of lágur.
Við eigum ótalmargar glæsilegar,
fullorðnar konur sem ég held að
gætu fengið mikið út úr því að hugsa
meira um liti, stíl, förðun og fleira.
Ég get kannski ekki kennt þeim
margt í sambandi við framkomu og
fatastíl, en þær gætu gert mikið fyr-
ir sjálfar sig með því að vera alltaf
í réttum litum og farða sig rétt.
Fullorðnar konur eiga aldrei að vera
mikið málaðar, en þær þurfa að
kunna nokkur smábrögð sem lyfta
þeim og gera þær unglegri.
Ég hef alltaf haft gaman af því
að mála konur sem komnar eru á
efri ár og mér er sérstaklega minn-
isstætt YSL-förðunamámskeið í Sví-
þjóð, þar sem við vorum nokkrir sam-
an, þar á meðal José Luis, sem stjórn-
aði þessu, og ungur piltur sem heitir
Mikael Nilsson. Hann hefur reyndar
komið hingað til að kenna snyrti-
fræðingum. Við dyrnar var maður
sem sá um að skipta konunum sem
vildu láta mála sig niður á okkur,
og hann var dálítill mannþekkjari.
Hann skipti þeim þannig að konur
sem voru aðalbornar eða þekktar í
samkvæmislífinu í Svíþjóð fóru til
José, þær sem virtust vera módel eða
tengjast tískuheiminum voru sendar
til Mikke, og þær sem voru bara
venjulegar konur fóru til hinna, sem
þarna voru. En þær elstu voru allar
sendar til mín.
Við treystum hvort öðru
í bókinni ræðir Heiðar mikið um
samskipti kynjanna og viðhorf karla
og kvenna hvors til annars:
Ég umgengst geysilega margar
konur og margar þeirra eru gífurlega
fallegar og aðlaðandi. Margir halda
að jiað hljóti að valda erfíðleikum í
hjónabandi okkar Bjarkeyjar. En ég
hef stundum sagt, og við bæði, að
ef Bjarkey ætiaði að vera afbrýðisöm
gæti hún varla sinnt nokkru öðru.
Afbrýðisemi er nokkuð sem ég
held að við höfum rætt til hlítar í
byijun sambúðar okkar og kemur
því nánast aldrei upp. Við sáum strax
að ef við treystum ekki hvort öðru
væri samband okkar dauðadæmt.
Hins vegar fínnst mér ekkert skrítið
þótt komið geti upp afbrýðisemi hjá
hjónum sem alltaf hafa gert alla hluti
saman og aldrei verið fjarvistum
hvort frá öðru, af því að þau hafa
aldrei þurft að taka á því. En í hjóna-
bandi okkar Bjarkeyjar komu strax
upp þær aðstæður að við þurftum
að taka á þessu máli, því að ég var
fljótlega farinn að vinna í tengslum
við fegurðarsamkeppnina, og bein
samskipti mín við fallegar konur eru
jafngömul hjónabandinu.
Það er dálítið fyndið að einmitt
við, sem höfum fengið á okkur allar
þessar kjaftasögur, höfum orðið eins
konar siðgæðisverðir í kunningja-
hópnum gegnum árin. Allir sem
þekkja okkur vita að við erum ein-
staklega stöðuglynt fólk, og fólk
hefur hugsað sem svo að allt hlyti
að vera í lagi með makann fyrst
hann væri með Heiðari og Bjarkeyju,
þau gerðu aldrei neitt af sér.
Ég hef þá trú að hjónabandið sé
blessað af Guði. Jafnframt er það
samningur, líklega alvarlegasti
samningurinn sem maður gerir á lífs-
leiðinni, og virðingin sem ég ber fyr-
ir hjúskaparheitinu er í samræmi við
þá trú mína. Við Bjarkey vorum
bæði alin upp til að þekkja og virða
grundvallarreglur hjónabandsins og
umgengnisreglur sem hjón og aðrir
þurfa að temja sér í sínum samskipt-
um.
HANZKAR í GJAFAUMBÚÐUM
HERRAHANZKAR: meö prjónafóöri
HERRAHANZKAR: meökanínufóöri
HERRAHANZKAR: með lambaskinnsfóðri
HERRAHANZKAR:
HERRAHANZKAR:
HERRAHANZKAR:
DÖMUHANZKAR:
DÖMUHANZKAR:
DÖMUHANZKAR:
DÖMUHANZKAR:
DÖMUHANZKAR:
meö prjónafóðri (kínverskir)
meö kanínufóöri (kinverskir)
meö lambaskinnsfóðri (kínverskir)
meöprjónafóöri
meðkanínufóðri
meö lambaskinnsfóöri
með prjónafóðri (kínverskir)
með lambaskinnsfóðri (klnverskir)
kr. 4.500,-
kr. 4.700,-
kr. 4.900,-
kr. 1.800,-
kr. 2.200,-
kr. 2.400,-
kr. 3.500,-
kr. 3.900,-
kr. 4.500,-
kr. 1.600,-
kr. 2.200,-
Sendum í póstkröfu.
lOlfÁuíjaiÁ
f>imil5&4