Morgunblaðið - 12.07.1981, Blaðsíða 4

36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. JÚLÍ 1981
Borgarbændur
í heyskap
Reykjavíkurborg hefur veitt leyfi til ad fólk megi slá og hirða ýmsa græna reiti
borgarinnar á eigin tilkostnað. Þeir sem eiga hesta eða sauðfé hafa nýtt sér
þessa aðstöðu og víða má nú sjá borgarbændur við slátt eða önnur heyverk
Jóhannes Þ. Jónsson í hávöxnu grasi Sigtúns,
en hann byrjar sláttinn í nœstu viku.
Magnús Sigtryggsson og börn hans Sigríöur og Sigtryggur uppi á
vörubílspallinum, sem flytur heyiö þeirra í hlööu.
Gunnlaugur Valdimarsson var aö raka slægjunni
í garða fyrir sunnan Norræna húsiö.
I>að hefur tíðkast lenK> hjá Reykjavik-
urborK. að veita hestamönnum ok sauð-
fjárhændum á höfuðborgarsvæðinu, leyfi
til að slá (>k hirða stærri spildur horgar-
innar ofan í skepnur sínar.
EinnÍK hefur horKÍn leyft fólki að
hirða það hey, sem borKarstarfsmenn
hafa þe^ar sleKÍð á hinum ýmsu Krænu
reitum höfuðborKarinnar.
f samtali við Theódór Halldórsson
yfirverkstjóra ok Grétar Einarsson, sem
hafa umsjón með þessum sva>ðum, kom
fram. að þetta fyrirkomulaK hefði reynst
prýðileKa hæði fyrir borKÍna ok þessa
áKætu borKarhændur, þvi þarna spöruðu
báðir aðilar sér fjármuni.
Eftirspurn töluverd
Sögðu þeir Theodór og Grétar, að það
væru einkum hestaeigendur, sem nýttu
þessa aðstöðu. Þau skilyrði eru sett af
hálfu borgarinnar, að þeir sem slá sjálfir,
beri einnig á túnin og hirði heyið eins
fljótt og mögulegt er.
Eftirspurnin eftir þessum hlunnindum,
sögðu þeir töluverða, en þó hefði dregið úr
henni á þessu ári og töldu þeir það stafa af
því, að hey hefði verið mjög ódýrt á
síðastliðnu ári.
Þeir sem ganga vel um sín svæði fá
úthlutað aftur, ef þeir óska þess, en
venjulega er það sama fólkið, sem hirðir
þessi lönd ár eftir ár.
Aðspurðir, hvort ekki væri mikil blý-
mengun i heyinu frá bílaumferð, því flest
eru svæðin í nánd við fjálfarnar umferð-
argötur, sagði Grétar að tekið hefði verið
sýnishorn af grasi á þessum svæðum og
það rannsakað. Ekki hefði fundist veruleg
mengun, sem ætti að geta skaðað skepn-
urnar. Það er venjulega á vorin, sem sótt
er um þessa aðstöðu og um og eftir miðjan
júní hefst heyskapurinn.
Nú er komin júlí og víða má sjá
borgarbændurna, ef má kalla þá svo, að
störfum. Við hittum nokkra þeirra í
vikunni og tókum þá tali.
Öll fjölskyldan
í heyskapnum
Inn við Ægissíðu var Magnús Sig-
tryggsson og börnin hans þau Sigríður og
Sigtryggur, að ljúka við heyskapinn. Þau
voru búin að setja síðasta heyhlassið upp á
stóran vörubíl og voru um það bil að aka
brott er blaðamann bar að.
Sagði Magnús, að þetta væri þriðja
sumarið, sem hann og fjölskylda hans
heyjuðu á Ægissíðunni. Þau væru með
fimm hesta upp við Rauðavatn og hefðu
aldrei þurft að kaupa hey síðan þau fengu
þessari spildu úthlutað. Kváðu þau þetta
besta fóður, sem völ væri á, vegna þess að
töluvert salt væri í heyinu, sem bærist frá
sjónum.
Þó mikill sparnaður væri af því að heyja
sjálfur, sagði Magnús, að það væri ekki
aðalástæðan fyrir þessum framkvæmdum
heldur nyti öll fjölskyldan heyskaparins
og útiverunnar, sem henni fylgdu.
Magnús var einmitt í sumarfríi og
sagðist venjulega nota fríið sitt til þessara
verka.
Heyjar ánægjunnar vegna
Gunnlaugur Valdimarsson er einn
þeirra, sem fengið hefur spildu til að slá
og hirða, en það er hin fræga Vatnsmýri
sunnan við Norræna húsið. Gunnlaugur er
hestabóndi úr Kópavoginum. Hann kvaðst
leigja sér traktors-sláttuvél og fá mann til
að slá fyrir sig. En sjálfur dreifði hann úr
heyinu, rakaði því saman og flytti síðan á
brott, annaðhvort á vörubíl eða í lítilli
kerru, sem hann hefur aftan í bíl sínum.
Gunnlaugur kvaðst hirða ofan í skepnur
sínar ánægjunnar vegna einnig hefðu lítil
frændsystkini hans og ungir vinir þeirra
mikla skemmtun af heyverkunum og
mættu alls ekki til þess hugsa að verða af
þessu gamni.
Gunnlaugur er með fjóra hesta og
kvaðst fá fóður fyrir tvo þeirra, þegar búið
væri að draga allan tilkostnað frá.
Kvaðst hann reyna að stóla á veður-
spána, þegar hann hæfi heyskapinn og
kvað það dagsverk að slá en síðan þyrfti
hann tvo daga til að þurrka heyið og raka
því saman og koma í hlöðu.
Gunnlaugur gerði lítið úr menguninni
og sagðist hafa fengið vin sinn, sem vinnur
á Keldum, til að rannsaka heyið og sagði
sá, að lítil mengun fyndist í því, svo óhætt
væri að gefa það skepnunum.
Ekki banginn viö
mengunina
Jóhannes Þ. Jónsson var eitt sinn bóndi
norður í Skagafirði en rekur nú vinnuvéla-
leigu. Jóhannes á hesta en vildi ekki segja
frá því hve margir þeir væru, eða eins og
hann sagði: „Hver hefur heyrt um Skag-
firðing, sem gefur upp hestaeign sína?“
Jóhannes slær Sigtúnið og hefur gert
það undanfarin sex ár. Hann kvaðst hafa
gaman af því að hirða og heyja ofan í
hrossinn sín, sagðist vilja gera allt sjálfur
fyrst hann væri að þessu á annað borð.
Það eru líka hæg heimatökin hjá
Jóhannesi þar eð hann rekur vinnuvéla-
leigu. Jóhannes notar því nýtísku vélar við
heyskapinn, það er að segja slátturþyrlu
til að slá snúningsþyrlu, til að snúa
heyinu, múavél til að múa og heybindivél
til að raka heyinu saman og binda það.
Svæðið, sem Jóhannes hefur til afnota
er á fjölförnum stað eða framan við Hótel
Esju, enda sagðist Jóhannes þurfa að
vanda mjög til verka, því krafist væri
mikillar hirðusemi.
Sprettan hefur verið góð í sumar, að
sögn Jóhannesar, en kalblettir á stöku
stað, þó í minna mæli en hjá alvöru
bændum.
Fjölskylda Jóhannesar hjálpar honum
við heyskapinn og sagði Jóhannes, að hann
gæti tekið allt frá þremur dögum upp í
hálfan mánuð eftir því hvernig viðraði.
Hvort sparnaður væri af þessu fyrir-
tæki, vildi Jóhannes ekki gera mikið úr en
sagði það fara eftir því hvernig þessir
hlutir væru reiknaður út. Auðvitað kæmi
þetta tiltölulega vel út fyrir sig, þar sem
hann ætti allan vélarkost og gæti eytt
frítíma sínum til þess arna.
Við mengun kvaðst Jóhannes ekki
banginn og kvað sína hesta hafa fóðrast
vel af heyinu af Sigtúni.
x-x-x-x-x-x
Hvort þessir ágætu hestabændur halda
töðugjöld eins og tíðkast víða til sveita,
vitum við ekki. Þeir fagna þá góðum
heyfeng eins og aðrir bændur og lofa
máttarvöldin ef vel viðrar til þessara
útiverka.