Morgunblaðið - 19.05.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 19. MAl 1976
Á hættu-
slóðum í
í sraelE,tir £?
Sigurður
Gunnarsson þýddi
!><'ir voru alvc'í* sammála Maríu, — það
var okki lui'.ni að birta lenf’ur. Oskar
mundi brátt fara heim til Norejís, oj>
hver-jíat saj*t um þart. hvemer hann kæmi
aftur? Aron ætladi lika ab fara aftur
heim til Norejjs. I>ar voru fósturforeldr-
ar hans. oy hann játaói fvrir Oskari. aó
)>aó kvnni aó rc'ynast erfitt lyrir síl; aó
W-
IIKR c>r enn smáþraul scm léll er a<> leysa: Þú ált
a<> sotja hókslafi í slaó iólustafanna «k þc-Kar réllur
slafur er kominn f rétla r<i<> slendur nafnió á
landinu sem dýrin eru aó fara lil. V er fvrsti
stafurinn oj’ því er hann merklur meó lölustafnum
1, B er stafur númer 2 o.s.frv. (cpuRiín :jras)
akveöa, þegar þar aö kæmi, hvort hann
ætti heldur að setjast aö í Noregi eða hér.
Mikilvægast af öllu var þaö, aö hann
halöi fundið systur sina, — og þau
mundu vafalaust koma sér saman um,
hvar þau skyldu búa í framtíðinni. En
Oskar varö aö lara eítir fáa daga, meö
skipinu, sem lá i Haífa.
Þess vegna ætluðu þau aö framkvæma
þetta í nótt. Þau gátu ekki beöiö lengur.
Og nú ætluðu þau aftur að vinna verk,
sem var bæöi áhættusamt og ólöglegt.
Þess vegna hentaöi mjög vel fyrir þau aö
gera þaö í nótt, þegar brúðkaupsveizl-
unni var haldiö áfram, og íbúar sem-
yrkjubúsins höföu um annað aö hugsa.
Hörnin voru öll sofnuð. Þau gengu aö
barnaheimilinu, og María læddist hljóð-
lega inn. Óskar og Aron fylgdust meö
henni í gegnum gluggann. Þarna svaf
Sara litla, og Ali svaf í rúmi viö hliö
hennar.
Þaö yröi þungbært fyrir Söru, þegar
hún fengi aö vita þaö. En þaö var ekki um
neitt annaö aö ræöa. Ali grét lítiö eitt,
þegar María vakti hann, en hún vaföi
hann vel inn i hlýtt teppi, stakk upp i
hann súkkulaðibita og hélt á honum út.
Síöan tók Aron vió honum og bar hann
meö mikilli gætni. Svo laumuóust þau af
staö í myrkrinu, i miklum flýti, og voru
svo heppin, aö veróirnir veittu þeim enga
athygli. Þau héldu í austur, — og Oskar
var leióbeinandinn.
Ekki leiö á löngu, þangaö til þau nálg-
uöusl landamærin. Þau töldu sig örugg
ísraelsmegin. Þaó var ekki líklegt, aó
Arabar hættu á aó lara aítur inn í landið
l vrst um sinn. En landamærin voru næst-
um ósýnileg í myrkrinu. Hinn þröngi
stígur, sem þyrnar pg kaktusar höfðu
veriö hreinsaöir úr, lá eins og grátt strik
eftir landinu. ísraelsmegin höfðu áreió-
anlega engar jarósprengjur verió lagöar.
En vió hverju mátti ekki búast al' Aröb-
um? Óskar hafói reynslu fyrir því, aó
Sýrlands megin gátu sprengjur víöa ver-
iö..
Alí litli hafói solnaó fljótt á ný og svaf
vært í fangi Arons. Þau héldu álram í
myrkrinu, þangað til þau komu að landa-
mærunum.Þau sáu gráa strikið, sem gaf
til kynna, ,aö þar byrjaöi annað land. óg
svo gengu þau hiklaust inn í þetta land.
María hafói eitt sinn sagt: ,,Ég held, aö
el' vió verðum svo hugrökk og frek aó
MORÖdN-ípÍý
KArr/NU \\ Jo
Þú hefur alltaf kunnaú að láta
fara vel um þig.
Sögukennarinn: — Andrés,
hvenær fæddist Gústav Adolf?
Andrés þegir.
Kennarinn: —Hinir?
Allir þegja.
Kennarinn: — Þið þegið eins
og þorskar. Getur Andrés
kannski sagt mér, hvenær hann
sjálfur er fæddur?
Andrés: — 22. oktúber 1964.
Kennarinn: — Þarna sér
maður, svona smámuni festið
þið 1 minni, en söguna nennið
þið ekki að læra.
X
Fúsi á Hálsi var kominn í
Herinn, farinn að vitna þar á
samkomum og leika á gftar. A
meðan Fúsi er að spila kemur
Ilans gamli á Hamri inn. Hann
var gamall kunningi Fúsa og
sveitungi en hafði aldrei fvrr
komið á Hersamkomu. Þegar
söngurinn var úti, segir Hans:
— Er sem mér sýnist, að
þetta sé hann Fúsi frá Hálsi?
Fási: — Jú, svo er.
Hans: — Er'það nokkur lffs-
bjargarvegur að vera að
spangóla svona á hljóðfæri?
Fúsi anzar ekki.
Hans: — Þú er Ifklega bara
að skemmta unga fólkinu?
Fúsi þegir enn.
Hans: — En ég skal segja þér
það, Fúsi, að þér er miklu nær
að fara heim til þín, lifa þar
siðlátu Iffi og lesa Biblfuna,
halla þér að hreinum kristin-
dómi og vinna eins og við hinir.
Og svei mér þá, ef þú erfir þá
ekki guðsríki og verður hólp-
inn.
X
Prestskonan: — Hvernig
líður þér, Gudda mfn?
Gudda: — IVlér líður ágætlega
maddama góð, sfðan ég fór í
stvrktarfélag kvenna. Þar fær
maður 5 þúsund krónur. þegar
maður devr.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Knstjónsdóttir þýddi
68
— Enda rétt hjá honum, sagði
David. — Enda þótt þið hefðuð
uppi á peningunum sem sendir
voru til andspyrnuhreyfingarinn-
ar væru þeir lítils virði. þar sem
þeir hafa væntanlega verið f gam-
alli mynt sem nú er ekki lengur í
umferð.
— Það er rétt, sagði Miles. —
Við gerum Ifka þvf skóna að sá
sem tók þá sendingu hafi fvrir
löngu evtt öllu reiðufénu. en hins
vegar kann svo vel að vera að
hann liggi enn inni með töluvert
af gullstöngunum. þar sem ekki
er alltaf auðvelt að ganga um og
selja gullstangir. Nú en um þetta
var sem sagt þingað f London og
ákvörðun var tekin. Maðurinn var
ekki gulls ígildi. en •pplýsingarn-
nr sem hann bjó fir voru ?>:«>.
Enda þótl svikari græddi á
þessu stórfé væri ef til vill
á þennan hátt unnt að bjarga
þúsundum mannslffa.
Því var ákveðið að senda eitt
hundrað þúsund í smáurn seðlum
um hendur Kiehardson. Engin
nema Richardson vissi að meira
en sendingin til andspvrnuhreyf-
ingarinnar kæmi þetta kvöld. Og
til að viðhafa eins mikiar örvggis-
ráðstafanir og hægt var, ákvað
Kichardson að fjögurra manna
nefnd kæmi á staðínn sameigin-
lega og tækí við sendingunni. Nú,
við vitum að peningarnir voru
látnir falla úr flugvél. Við vitum
að rétt merki voru gefin og þar af
leiðandi hafa réttir aðilar verið
komnir á vettvangi til að veita
þeim viðtöku. En eftir það komu
engin merki — ég á við þegar
flugmennirnir biðu eftir þvf að fá
Ijósmerki um að peningarnir
hefðu lent á réttum stað, gerðíst
ekkert. Aldrei hevrðist neitt frá
hópi Richardson varðandi pen-
ingana. Seinna heyrðum við um
hina hörmulegu atburði sem
gerðust um nóttina og daginn eft-
ir.
— Hvað var vkkur sagt? spurði
Helen.
—• Um handtökurnar og að
hópnum hefði verið tvfstrað og að
Richardson hefði verið drepinn.
—■ Og að Þjóðverjar hefðu gert
það á lendingarstaðnum.
— Já.
— Hver sagði ykkur það?
spurði David. — Var það Marcel
Carrier?
— Já.
— Við höfum aðra útgáfu á
dauða Richardsson, sagði David.
— Við þurftum að fara alla leið
til Spánar til að heyra hann.
— Ég hef fullan áhuga á að fá
að hevra það Ifka, sagði Miles.
— En Lazenbv, þér hljótið að
hafa vitað að Carrier var að Ijúga
upp frá þeirri stundu þegar
kunnugt varð um að Þjóðverjar
höfðu ekki haft uppi á peningun-
um?
— Nei ekki er nú svo. Þegar
Mareel Carrier var yfirheyrður
skömmu eftir styrjöldina. sagði
hann að hann og Herault læknir
hefðu verið seinir fvrir á stefnu-
mótið. Hann hefði sjálfur ekki
haft af þvf teljandi áhvggjur. þar
sem hann taldi vfst að hinir
mvndi skila sér og Richardsson
var að hans dómi fullfær um að
annast málið. Carrier hafði lagt
af stað með nægum fyrirvara, en
hafði taffzt vegna þess að þýzk
hersveit varð á vegi hans og
honum seinkaði þvf um tuttugu
mfnútur Þegar hann kom á
staðinn fann hann fallhlffarnr en
búið var að nema á brott peninga
og gullpoka. Hann fann einnig
Richardsson sem hafðí verið skot-
inn og var að dauða kominn.
Hann virðist þó hafa skreiðzt ögn
f skjól. Carrier rakst á hann
þarna inni f skóginum og bar
hann heim f Herault-húsið en
hann dó á leiðinni. Carrier álvkt-
aði sem svo að Þjóðverjarnir
hefðu skotið á hann. Og ég vek
athvgli á að aldrei var á gullið
minnzt í þessum yfirhevrslum
heldur var aðeins spurt um
peningana sem áttu að fara til
andspyrnuhrevfingarhópanna.
En við gættum þess að halda hinu
stranglega leyndu, þar sem við
vildum ekki að fólk fengi gullæði
og færi að leita eins og hamhleyp-
ur hvarvetna um héraðið.
— Var Iielault læknir vfir-
heyrður? spurði David.
— Þvf var nú verr og miður að
hinn ágæti læknir lézt áður en að
þvf kom. Dóttir hans var Ifka
dáin. Og móðir yðar. Simone
Hurst, var komín til Englands.
Við sendum sérstakan mann til
hennar, en hún gat ekki sagt hon-
um neitt. Hún hafði ekkert vitað
um þessa væntanlegu peninga-
sendingu.
Og sennilega hefur hún einnig
verið með allan hugann við að
vernda mig, hugsaði David. Hann
fann að Helen þrýsti hönd hans.
Þau litu ekki hvort á annað.
— Og hvers vegna hafið þér
sfðan verið að fvlgjast með
David? spurði Helen.
— Tja, sjáið þið nú tfl. Miles
strauk sér um hökuna og var eilft-
ið vandræðalegur á svipinn. —
Maðurinn sem yfirheyrði Mme
Hurst var ekkb fullkomlega