Morgunblaðið - 19.05.1976, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 19. MAÍ 1976
25
fclk f
fréttum
Virðingarverðir
viðskiptamenn
+ Hvaða klæðskerastofa í
Lundúnum skyldi hafa meðal
viðskiptavina sinna Disraeli,
Lenin, eiginmann Önnu prins-
essu, Mark Phillips, og nú að
auki forseta Frakklands,
Valéry Giscard dFslaing? J.
Dege og sonur hf. heitir hún,
en þess ber þó að geta, að þetta
fræga fólk hefur ekki sjálft
vanið komur sfnar á saumastof-
una, heldur tvlfarar þess, vax-
myndirnar á söfnum Madame
Tussaud. t sfðasta mánuði var
komið fyrir styttu af Giscard f
safni í Amsterdam og verður
önnur sett upp f Lundúnum
innan tfðar. Til að vera vissir
um að fötin færu honum vel
fengu klæðskerarnir öll mál
frá Parfs og nutu sfðan aðstoðar
myndhöggvara þegar þeir
lögðu sfðustu hönd á verkið.
„Vertu alveg kyrr, herra for-
seti! — Tftuprjónarnir geta
stungið!“
+ Kettir hafa lítið verið orðaðir
við sundiðkanir og reyndar
sagðir forðast allt volk eins og
heitan eldinn. Þessi mynd
sýnir þó að sum dýr af kattaætt-
inni kunna ýmislegt fvrir sér
þegar svo ber undir. Þetta
tígrisdýr er f dýragarðinum f
Washington en hefur verið á
sýningarferðalagi vfða um
Bandarfkin. Þegar myndin var
tekin rfktu miklir hitar f borg-
inni svo að tfgrinum hefur ef
til vill þótt það illskárra að
velkjast f vatninu en móka í
hitasvækjunni.
+ Það bar til vestur í Banda-
ríkjunum fyrir nokkru að
Bruce Morris og konu hans
þótti tfmi til kominn að eignast
nýjan bfl og brugðu sér þvf á
bflasölu til að kynnast þvf, sem
á boðstólum væri. Gamla bílinn
skildu þau eftir á bflastæði
skammt frá og f bflnum beið
Margaret dóttir þeirra, tveggja
ára gömul, og Rauður, frskætt-
aður hundur, sem þau höfðu
eignazt nýlega.
Eldur kom upp f bílnum með-
an foreldrarnir voru fjarver-
andi og hefði illa farið ef Rauð-
ur hefði ekki dregið Margaretu
út um glugga á brennandi bfln-
um og bjargað þannig Iffi henn-
ar. Á myndinni hér sést þegar
Margaret litla þakkar Rauði Iff-
gjöfina.
+ Maximilian Horngacher, sem býr f Starnberg skammt frá
Munchen í Vestur-Þýzkalandi, er meðal örfárra hörpusmiða, sem
enn fyrirfinnast. Hver harpa er sett saman úr 2000 hlutum og það
tekur Horngacher hálft ár að smfða hverja hörpu. Hörpurnar kosta
frá hálfri annarri til tvær milljónir króna en þrátt fyrir það eru
hörpusmiðir ekki á neinum hrakhólum með verkefni. Hvaðanæva
að berast Horngacher fyrirspurnir frá sinfónfuhljómsveitum og
pantanir á hörpum.
Tónlistarskólinn
á Akranesi 20 ára
Akranesi 13. maí
UM ÞESSAR mundir minnist
Tónlistarskólinn á Akranesi 20
ára afmælis sfns með þrennum
nemendatónleikum, tvennum f
Bíóhöllinni og þeim síðustu, sem
fram fara ásamt skólaslitum og
afmælishátfð f Akraneskirkju nú
á sunnudagskvöldið kl. 9.00 s.d. I
tilefni þessara tfmamóta hefur
bæjarbúum verið boðið á hljóm-
leikana án aðgangseyris og er svo
einnig nú um afmælishljómleik-
ana f kirkjunni. Stofnun tónlist-
arskóla á Akranesi var, eins og
raunar víðast annars staðar á
landinu, fyrst og fremst verk tón-
listarfélagsins f bænum, en það
var stofnað að tilhlutan Stúdenta-
félags Akraness árið 1954.
Skólastarfið hefur vaxið mjög
að fjölbreytni undanfarin 7 ár og
starfar skólinn nú í 6 deildum,
sem eru: píanódeild, orgeldeild,
blásturshljóðfæra-, strengjahljóð-
færa- og söngdeild og auk þess
forskóli eða barnadeild fyrir 6—9
ára börn.
Nemendur skólans nú eru 134
og kennarar 9, þar af 3 fastráðnir.
Skólastjórar frá upphafi hafa ver-
ið þrír. Frú Anna Magnúsdóttir,
píanókennari, stýrði skólanum
fyrstu fimm árin, en lengst af
hefur skólastjórnin verið i hönd-
um Hauks Guðlaugssonar, organ-
leikara. Skólastjóri nú er Þórir
Þórisson. Myndin er tekin í Tón-
listarskólanum af píanónemend-
um skólans vorið 1976.
Júlfus.
— Á heimsenda
Framhald af bls.7
Þegar hann var gerður að æðsta
manni landsins, skrifaði hann
bréf til þjóðarinnar, sem gefið
hefur verið út í litlu rauðu kveri,
rauði þráðurinn þar er:
Madagascar þarf ekki að beygja
sig fyrir neinum.
Flest fyrirtæki áður i eigu
Frakka hafa verið þjóðnýtt við
misjafnar undirtektir
almennings. Staðreynd er að verð-
bólga hefur aukizt gífurlega,
skortur er á ýmsum vörum, sem
þessi fyrirtæki hafa einmitt fram-
leitt og opinberri þjónustu hefur
hrakað.
Ég spurði vin minn, Rakoto-
malalalandrionaivo — þetta er
algengt nafn í því landi — hvort
þjóðnýtingin hefði ekki verið
framkvæmd of ört, hvort menn
væru færir um að annast rekstur
þessara fyrirtækja? Hann sagði:
Hvenær erum við tilbúin til
slíkra hluta. Má ekki alltaf telja
okkur trú um að við séum ekki
ennþá færir um það. — Núna
erum við neydd til að gera okkar
bezta og þrátt fyrir mörg mistök
held ég að þetta sé bezta leiðin
þótt erfið sé.
MANNLlF 1
SVEITAÞORPI
Þessi vinur minn er námuverk-
fræðingur, með margra ára nám í
Frakkland að baki. Hann er ein-
eggja tvíburi og faðir h^ns átti
stóran búgarð í grennd við
Tanararive. Faðirinn ákvað að
annar sonurinn skyldi taka við
jörðinni, en hinn skyldi fá að fará
i skóla. Það var undarlegt að
spjalla við þá tvíburana nauða-
likir sem þeir eru. Annar er ólæs,
hinn hefur háskólapróf. Vinur
minn kemur um hverja helgi
heim. Fjölskyldan hefur reist
kirkju i þorpinu og fram til þes'
hefur þar verið prestur. Vinur
minn hefur því haft sunnudaga-
'T' < r\»t* entnnAno
W V'í-> *^*" **^*t>* ***'**'-* 0U. .lUOUi
ins. Nú hefur hins yegar fengizt
prestur, ung stúlka alin upp f
höfuðborginni. Hún dregur að sér
unga fólkið úr nágranna-
byggðunum eins og segull. Hún
sagðist hins vegar eiga í erfið-
leikum að ná til eldri kvennanna.
Þær vinna alla daga á hrisgrjóna-
ökrunum og eru því vanastar að
karlarnir hafi öll ráð, þeirra hlut-
verk sé að hlýða og vinna
erfiðustu verkin. Nú þegar fin-
gerð ung stúlka er skyndilega
orðin andlegur leiðtogi, vita þær
ekki lengur hvað upp snýr eða
niður í veröldinni og draga sig
inni i skel sína.
En þetta lagast meó tímanum
— sagði hún sannfærandi og hló
hressilega.
ÞATTUR norðmanna
Norðmenn hafa mikið starf á
Madagascar, kristniboðið hefur
verið þar að verki áratugum
saman. Nú er norska þróunar-
hjálpin með ýmis verkefni þar
sem framkvæmd eru í mjög góðu
og árangursríku samstarfi við
kristniboðið, sem þekkir auðvitað
vel til allra aðstæðna og skilur
hvers er mest þörf í þeim efnum.
Það er skemmtileg reynsla að
kynnast hversu litil þjóð sem
Norðmenn, getur orðið stór í huga
annarra vegna verka sinna.
Allmargir Gassar hafa hlotið
framhaldsmenntun í Noregi. Ég
kynntist þvi áþreifanlega, er ég
var við messu ásamt félaga
mínum frá Kamerún í einni
kirkju i Tanararive. Presturinn
mælti á gassísku, og við
félagarnir vorum harla ókunnir
þvi máli. Allt i einu byrjar Gassi
sem sat mér á aðra hönd að túlka
ræðuna yfir, á norsku í eyra mér.
Ég reyndí siðan að snara aðal-
atriðunum yfir á frönsku fyrir vin
minn frá Kamerún Hvort hin
ágæta ræða prestsins komst fylli-
lega til skila er ekki vitað en
eftirminnileg verður þessi kirkju-
ferð á „heimsenda.“