Morgunblaðið - 30.11.1968, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 1968
Grétar Skaftason, skipstjóri Helgi Kristinsson, stýrimaður
Guðm. Gíslason, vélstjóri
Gunnlaugur Björnsson
f'

Einar Marvin Ólason
KVEÐJA:
Gunnar Björgvinsson
Hannes Andrésson
Xryggvi Gunnarsson
Brimstef um skipverja á Þráni
Undarlegt er að spyrja Guð,
þegar ein óveðursnótt í hafinu
hrifsar til sín 9 menn á skipi
sinu, með traustum skipstjóra,
menn sem stigu um borð til
þess að lifa. Til þess að lifa með
sér og sínum, en komu samt ekki
aftur. Hurfu í hina votu gröf
sjómannsins.
— Skips er saknað með 9,
mönnum, íslenzkum sjómönnum,
baráttumönnum á hafinu —. Þeg
ar váfregnin barst um að vél-
bátsins Þráins væri saknað greip
um sig skelfing í hjörtum fólks.
Sólhvít lífshamingja verður
dimm og sár, þegar slíkar frétt-
ir berast, en endurkast trúar-
innar, vonin, manar sig upp í þá
ósk að þeir sem saknað er komi
fram.
Víðtæk leit svarar spurning-
unni. Hafið í ógnvekjandi krafti
og ham reisir gafl upp úr gráð-
inu og umvefur skip og menn,
færir þá frá jarðlífi voru að kyrru
djúpi hafsins, þar sem hraun-
standur í eilífum straumnið er
Hreiðar Eyjólfs
andaðist í barnadeild Lands-
spitalans 24. nóv. Jarðarförin
hefur fari'ð fram.
Aðstandendur.
Hjartkær eiginmaður minn og
faðir okkar
Svanur Jónsson
Mörk, Garðahreppi,
lézt af slysförum þann 29.
nóvember.
Jensína Gísladóttir
og börn.
legsteinn við vota gröf sjómanns-
ins.
Hafið seiðir sjómanninn til sín
vegna niðsins, baráttunnar,
djúpsins og eltingaleiksins, en um
fram allt vegna lífsins á sjónum.
En hafið tekur sína fórn, harm-
þrungið og sterkt tekur það til sín
það sem er íslenzku þjóðinni dýr-
mætara en allt annað, líf manns-
ins, mannsins, sem leggur hönd
á plóginn í lifsbaráttunni.
Flestir þessara 9 ungu manna
voru börn Vestmannaeyja og þar
kemur höggið þyngst niður.
Heima sitja mæður með börn, for
foreldrar,, ættingjar vinir og
mæðast af sorgum. Þessir ungu
sjómenn, eiginmenn, synir og
bræður, sem voru von fólksins
og bros, eru horfnir þessum
heimi frá.
Við spyrjum Guð, spyrjum
mennina, spyrjum okkur sjálf.
Af hverju eru teknir 9 ungir
menn fullir af fyrirheitum til
lifsins og þjóðarinnar? En við
fáum ekki svar sem við getum
sætt okkur við af því að við skilj
um ekki svo sáran tilgang Guðs.
Sigríður Bjarnadóttir
frá Bólstað í Steingrímsfirði
andaðist í Sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar þann 28. nóvember.
Steindór Hannesson
Birgir Stefánsson.
Maðurinn minn
Einar Halldórsson
blindrakennari
andaðist í Landsspítalanum
fimmtudaginn 28. þessa mán-
aðar.
Rósa Guðmundsdóttir.
t Eiginmaður minn t Innilegar þakkir færum við
Carl D. Tulinius öllum þeim sem sýndu okkur
fyrrv. bæjarverkstjóri samúð og vinarhug við and-
lézt að Fjórðungssjúkrahús- lát og jarðarför fósturmóður
inu Akureyri 25. þ. m. Jarðar- minnar
förin ákveðin frá Akureyri Helgu Sigurðardóttur
mánudaginn 2. des. kl. 2 síðd. Kirkjuvegi 72, Vestmanna-
Halla Tulinius, eyjum.
synir, tengdadætur Dagný Ingimundardóttir
og barnabörn. og fjölskylda.

t Útför móður okkar, dóttur og t Þökkum innilega öllum þeim,
eiginkonu sem sýnt hafa samúð og vin-
Höllu Einarsdóttur áttu við andlát og útför
frá ísafirði, fer fram frá Fossvogskirkju Eiríks Lýðssonar,
mánudaginn 2. desember kl. 1,30 e.h. Grettisgötu 90.
Kristján Kristjánsson Leó Kristjánsson Guðbjörg Magnúsdóttir Kristján Leós. Vandamenn.
Ég minnist bláfjólu í sandfjör
unni við Stórhöfða í Vestmanna
eyjum eitt sinn á unglingsárum
er ég ásamt nokkrum öðrum peyj
um var að leik þar við öldugjálf
ur og undarlegt þaralyng. Við
hraunhól neðarlega í f jörunni óx
bláfjóla. Ein og stolt reis hún
upp úr sandauðninni og bauð öll-
um byrginn. Ég man hvað okkur
þótti þetta undarlegt. Við vildum
hlúa að þessari fallegu jurt og
röðuðum því steinum í kring um
hana. Barnslegur varnarveggur
(Tið hafið. Nokkrum dögum seinna
er við vorum aftur að leik þarna
gættum við að bláfjólunni. En
hún var horfin, hafið hafði yglt
sig og hrifsað hana til sín. Hrifs
að hana til sín eins og hún verð
ur fegurst þar sem hún var að
springa út.
Nú hefur hafið hrifsað til sín
tvo skólabræður mína, Helga og
Marvin, og þeir ásamt hinum
mönnunum á Þráni hafa flestir
einhverntíma gengið þessa sömu
fjöru fjólunnar. Með sömu þrár,
sama andardrátt og sama hjart-
slátt, sem allt befur mótazt meira
Einar Þorfinnur Magnússon
og minna af víðáttu Vestmanna-
eyja, hafinu.
En við eigum minninegamar um
góða drengi og þær eru smyrslin
sem græða sárin eins og hægt er
Við minnumst augna þeirra, þegar
þeir léku sér í fjörunni með báta
sína, þegar þeir römbuðu um
bryggjurnar og biðu eftir bátum
og athöfnum, þegar svo bar vel í
veiði að árabátur var þá á lausu,
eða þegar eitt af alvöruævintýr-
um hversdagsleikans hófst, fyrsti
róðurinn.
Hver þessara 9 manna á sína
eigin sögu, eins og gengur og
gerist. Þeir hafa reynt sitthvað
um ævina, en sameiginlegur heim
ur þeirra var hafið. Þar var
störa ævintýrið, sem lauk svo ó-
vænt og sárt. Þeir báru merki
sjómannsins, sem æðrast ekki við
ham óveðursins, eða þótt gefi á
bátinn. Hann heldur ótrauður á-
fram í baráttu sinni og leik á
jafnt trylltum sæ, sem lognkyrr-
um. Áfram til þess að sækja
björg í bú, afla fisks til þess
að hjarta þjóðlífsins geti slegið.
En þrátt fyrir snilld og áræði
sjómannsins, slær hafið stundum
svo harkalega, að enginn fær
við ráðið og ekkert afl náttúr-
unnar er eins sterkt og hafið.
Það er sár harmur í hjörtum
fólks, þegar ungir menn farast,
sárastur er þó harmur ættingja
og vina.
fslenzk sjómannastétt hefur
hlotið menjar ár og síð, en sjó-
maðurinn siglir ætíð aftur þó á
gefi og steypist boðafölí. Hug-
djarfur fer hann og hugdjarfur
kemur hann í trúnni á lífið og
Bninningunni um látinn félaga,
horfinn á vit djúpsins.
Megi Guð styrkja sára og
syrgjandi og veita frið sjómönn-
um í votri gröf við strönd vind-
barins lands elds og íss.
Skipin sigla áfram, fólkið tek-
ur á móti deginum aftur eftir
grátna nótt og djúpur harmur
verður ljúfsár minning, sem leið
ir fólkið aftur inn í hversdags-
baráttuna með styrk hljóðrar
hugsunar um ástvin, föður og fé-
laga. Þá er auðveldara að spyrja
Guð.
Ami Johnsen.
Einar Magnússon
sjómaður — Minning
ÞAÐ var ekki fyrr en öll von
var úti og fregnin orðin grimm-
þumg vissa um að báturinn væri
ekki ofansjávar og nöfnin voru
lesin upp í útvarpinu, að mér
var það ljóst, að einn af skip-
verjunum á Þráni var ferming-
arsonur miinn og vinur frá sam-
veruárunum austur á Síðu. —
Hann var matsveinm á bátnum
og hét fullu nafni Einar Þor-
finnur Magnúeson frá Orustu-
stöðum á Brunasandi.
Sú jörð var landnámsjörð á
Sandinum, byggð af Magnúsi
Einarssyni frá Brattlandi árið
1826. Seinni kona Magnúsar var
hið mikla valkvendi og rausnar-
húsfreyja Þorgerður Björnsdótt-
ir, sem andaðist árið 1896 kom-
in um nírætt. Dóttir þeirra Sól-
veig, giftist Sigurði Jórussyni
Stígssonar frá Syðri-Fljótum.
Þau bjuggu á Orustustöðum í 17
ár, gestrisin og greiðasöm við
þá mörgu, sem leið ábtu um
þessa þjóðgötu sunnan Eld-
hraumsins. Af fjórum börnum
Sólveigar og Sigurðar, sem upp
kornust tók Msgnús sonuir þeirra
við búi á Orustustöðum árið
1013. Hann kvæntist Sigurlaugu
Katrínu Pálsdóttur frá Hofi í
Öræfum. Hjá þeim var ómegð
mikil. Af 13 bömum þeirra kom-
ust 11 til aldurs og ólust öll
nema tvö upp hjá foreldrum
sínum. Magnús var um margt
óvenjulegur maður, ávallt glað-
ur og reifur þrátt fyrir kröpp
kjör, mikið gefiimn fyrir söng
og hljóðfæraleik og naut þess a’ð
sækja mannfagnaði. Hann
andaðist rúmlega fimmtugur ár-
ið 1938. Rúman áratug bjó Sig-
urlaug ekkja hans áfram á