Eimreiðin - 01.09.1900, Blaðsíða 13

173
Aldrei ættland hans getur þann arfa, sem betur
því ann, og til sannari göfugleiks hefst.
Víst þaö góöa fær drengi og lifa mun lengi
sá lofstír, er ýmsum þess skörungum gefst.
En í prestlegum ljóma með sérstökum sóma
ber Saga nafn l’orláks hins helga þó efst.
Menn í kirkjunni þreyja hjá kistunni’ og þegja
og krjúpa’ undir valdið, sem tyftun lagði’ á.
Eftir þrjár nætur langar með líkbörur ganga
til legstaðar hinsta og greftra þar ná.
Döpur jól hefir lýður. En blundur er blíður
hins burtfarna’, er hvílast í guðsfriði má.
Á jólunum 1894. Br. J. þýddi.
Reykjavík um aldamótin 1900.
Eftir mag. Ben. Gröndal.
GÖTULÍFIÐ. Umferðin á götunum er mjög misjöfn; á sumrin
er mest af lestamönnum, og stundum úir og grúir af skútnamönn-
um, þegar þeir eru að fara á stað eða koma inn úr »túrunum«.
Skyldu menn þá halda að þetta væri Flæmingjar eða Frakkar,
svo óíslenzkir eru þessir menn orðnir af þilskipaverunni, og sýnu
betri voru sjómennirnir áður, meðan róið var á opnu fleytunum, þótt
þær þyki nú óhafandi og ekkert eigi að duga nema þilsldp eða helzt
gufuskip og botnvörpubollar; en ekki er kyn þótt mönnum þyki ekki
lítil fremd í að líkjast útlendingunum, þótt ekki sé í hærra veldi feg-
urðarinnar en þetta er. — Umferðin er mjög undir veðrinu komin,
því að í góðu veðri og einkum á helgidögum gengur fólkið sér
til skemtunar; áður lá skemtigangurinn því nær eingöngu út á
»melana« (d: Skildinganesmela), en nú eru margir aðrir vegir til
skemtunar. Svo má að orði kveða, að jafnaðarlega séu tvö öfl
ráðandi í götulífinu (eða »dómínerandi element«), en það eru »götu-
strákarnir« og hrossin. Pess ber að gæta, að hér heyrist aldrei
annað en »strákar«, aldrei »drengir«, altaf »stelpur«, aldrei »stúlkur«;
altaf »krakkar«. aldrei »börn«. Götubörnin eru oft hópum saman,
náttúrlega öllum lögum undanþegin;—þau »spila klínk«, »stikka«,