Lesbók Morgunblaðsins - 09.01.1982, Blaðsíða 12

Ulf Gudmundsson
1943
Kvöld nokkurt
kom hann ekki heim
Daginn eftir
var sagt hann væri
í einhverjum búðunum
Sex vikum síðar
skrifuðu þeir
að það kostaði
þrjú mörk
að fá öskuna
afhenta
I.M.A. þýddi.
Teikning: Alfreð Flóki
Jón S. Bergmann, látinn. Hér eru þrjár
þeirra og réttar svona:
Dögum hljóöum dregur aö,
dofnar gróður Braga.
Jóns við Ijóð er brotiö blað
Bergmanns þjóðarhaga.
Beina kenndi listaleið,
lag til enda kunni.
Orðin brenndu og þaö sveið
undan hendingunni.
Hans var tunga hröð og snjöll
hneig að Braga sumbli.
Standa farmanns stuðlaföll
stolt hjá dáns kumbli.
Hér koma svo tvær vísur eftir sama
höfund um fallinn félaga, þykir mér sú
síðari mjög snjöll.
Kristín Bjarnadóttir
það er mikið talað um frelsi
líka í ár
kvenfrelsi og karlfrelsi
það skiptir gjarna um ham
frelsið verður íturvaxinn víxill
sem vex
verður minni en ekki neitt
göngum við í kringum svo mönnunum munar
og kafbátarnir allt í kring
sænginni yfir minni
og bíum bíum bækur
fyrir jólin
viö förum í hund og kött
eöa kött og mús
en því er eytt
það segir sig sjálft
étur sig sjálft
en á sig þó ekki
við gerum frelsið upp
i eigin biðlund
en bannsett
vex það úr sér
það er meinið
og meiniö er einskonar menning:
það er árið — sem ekki er
Sigurjón Ari Sigurjónsson
AUGUN ÞÍN
Himinsins fegurð er falin í þeim
fölbláu stjörnum sem litka geim
og tindra í titrandi húmi,
en ekkert er fegurra augunum tveim
sem augnablik gera lífið aö heim
sem telst hvorki í tíma né rúmi.
ARIÐ
SEM
EKKI
ER
Tvær fölbláar stjörnur úr stjarnanna her
tvö stingandi augu sem auðsýna þér
ást sem er himnunum hærri,
og alheimsins fegurð sem auga þitt sér
á andartaki svo magnlítil er
því þau eru stjörnunum stærri.
Þá voru
flestir
hvergi
Sum byggðarlög hafa orðið kunnari
en önnur vegna skálda sinna, lista-
manna og annarra sérstæöra persóna.
Átthagafélögin hafa gefið út rit og rit-
söfn, t.d. Húnvetningaljóö, Þingeysk
Ijóö, Snæfellingaljóö Borgfiröingaljóö,
svo að nokkur söfn séu nefnd. Þaö er
fengur aö þessum bókum, mættu vera
fleiri og koma oftar, því meö þessum
hætti varöveitist margt sem annars
myndi týnast, — og enn eru aö vaxa upp
hagmæltir menn og konur, sem efni
gætu lagt í slíkar bækur.
Fyrir nokkrum vikum birti ég hér vísu
eftir Valdemar K. Benónýsson á Ægis-
síðu á Vatnsnesi, f. 1884, veit ekki dán-
arár. Ég taldi mig þar hafa góöa heimild,
en tveir vísnavinir fullyrða aö hún sé
rangt meö farin. Annar þeirra benti á
Húnvetningaljóö, hún væri ein af vísum
þeim er Valdemar hefði ort um vin sinn
Gæfan ör og glettiö fjör
gleðikjörin spunnu.
Hending snör og hnittin svör
hans á vörum brunnu.
Andi þinn á annað land,
er nú fluttur burt frá mér.
Bandað hef ég bleikan gand,
ber hann mig á eftir þér.
Til hins landskunna hestamanns Ás-
geirs frá Gottorps orti Valdemar:
Njóttu lengi gota góðs,
góðra drengja, víns og fljóðs,
þýðra strengja, lags og Ijóðs,
lukkugengis, þreks og móðs.
Ætli „gota góös" merki ekki „lífsins"?
Nokkrar fjallavísur.
Rís sem svipur huldu heims
hnjúkum skipuð fjallaborgin.
Smíöisgripir íss og eirns
öldu klipin lækjartorgin.
Sést í flokkum sauöa stóð
saman brokka, vindi hrifið
gárast lokka fannhvítt flóö
frelsisþokka gulli drifið.
Tjaldasátrin titra við
tóna kátra bragmæringa.
Bergmálshlátra hrekja klíð
hamralátrin um sem kringja.
Þetta er ein af sláttuvísum bóndans.
Þaö hefur bitiö vel í rekjunni, árla dags.
Meira ekki eftir Valdemar aö sinni.
Glitrar regn um grund og hól,
gróa slegnu sárin.
Blóma vegna brosir sól
blítt í gegnum tárin.
Þannig háttaði til í sjóbúð einni á Suö-
urnesjum aö ekki þótti rétt aö hún væri
mannlaus um nætur, enda voru þar
venjulega einhverjir vermenn aökomnir,
sem ekki áttu í önnur fiús aö venda. En
þegar slíkir piltar voru ógiftir og höföu
eignast vinkonur á bæjunum í kring gat
komiö til mála aö heimamenn, sem ekki
voru sérstaklega áfjáðir í aö vera heima
hjá sér, voru fengnir til aö hlaupa í skörö
í verbúöinni. Oft tók þetta aö sér maöur
er Hallur hét. Kona hans var mikill svark-
ur og talin vera bæöi bóndi og húsfreyja
á bæ þeirra hjóna. Ort var:
Hallur vagar hægt af stað,
hann ætlar aö gista.
Brúður honum bíður það
Birna frystikista.
Hér kemur gömul vísa. Margir kunna
seinni hlutann, en fæstir vísuna alla. Höf-
undar hafa ýmsir veriö nefndir, enginn
veit víst neitt meö vissu eöa hve gömul
vísan er. Skyldi hún vera rétt svona:
Harmur berst um hyggjusvið,
hjartað skerst af ergi.
Þegar mest ég þurfti viö
þá voru flestir hvergi.
12