Lesbók Morgunblaðsins - 22.07.1973, Blaðsíða 15

V
9. júlí sl. flutti dr. Þorsteinn Sœmundsson,
stjarnfrœðingur, erindi í útvarpið um daginn
og veginn, sem vakið hefur verðskuldaða at-
hygli. Meginefni erindisins fjallaði um land-
helgismálið, og gagnrýndi Þorsteinn stefnu rík-
isstjórnarinnar i málinu og henti á ýmsar veil-
ur í málflutningi hennar. Hann sagði m.a.:
„Eðlilegt var, að íandsmenn vœru frá önd-
verðu nokkurn veginn sammála um endanlegt
markmið í landhelgismálinu. Hins vegar var
ekki hægt að œtlast til, að þeir yrðu jafn sam-
mála um, hver vœri hezta leiðin að hinu setta
marki. Þar var eðlilegt, að skoðanir yrðu
skiptar, ekki síður i þessu máli en öðrum.
Krafan um órofa samstöðu landsmanna, ekki
aðeins um markmið heldur einnig um leiðir í
þessu máli, krafa, sem sett var fram af full-
kominni óhilgirni, var að mínu viti bœði
heimskuleg og skaðleg. Hún leiddi fljótlega til
þess, að frjáls skoðanaskipti í málinu urðu ill-
s__m_
möguleg; skoðanir, sem féllu ekki alveg að
hinni opinberu línu, voru úthrópaðar þegar í
stað og taldar jafnast á við landráð. Með þess-
Um orðum er ég ekki að deila á neinn sérstak-
an stjórnmálaflokk öðrum fremur, því að ég
tel, að þeir beri hér allir nokkra sök.
H'nn einhliða og stóryrti málflutningur, sem
dunið hefur í eyrum íslendinga í sambandi við
landhelgismálið, hefur haft þau áhrif að æsa
upp til ofstœkis jafnvel gœfustu og grand-
vorustu menn. Fjöldinn allur af mönnum tal-
ar nú eins og hann sé sannfœrður um, að mál-
staður íslands sé heilagur, og allar aðgerðír
hljóti að réttlætast af því, en málstaður and-
stæðinganna hinn fyrirlitlegasti og þeír nán-
ast ótíndir glœpamenn, sem skömm og sví-
virða sé að semja við.“
Viðbrögð Tímans og Þjóðviljans við erindi
Þorsteins hafa enn einu sinni sannað, að menn
eru úthrópaðir, ef þeir fagna ekki gagnrýnis-
laust öllu því, sem ríkisstjórninni dettur í hug
að gera í landhelgismálinu, og dirfast að hafa
aðra skoðun, en hún ákveður, að „þjóðarein-
ing“ skuli ríkja um. Tómas Karlsson, ritstjóri
Tímans, segir: „Fyrir bragðið verður Þorsteinn
björt og hœkkandi stjarna á himni brezka út-
gerðarihaldsins. En hjá okkur varð hins veg-
'ar stjörnuhrap á mánudagskvöldið.“ Og dul-
nefrisgrein í Þjóðviljanum um erindi Þorsteins
ber yfirskrý.ftina: „Talsmaður Haagdómstóls-
ins boðar mannfœkkun á íslandi.“ Og þar seg-
ir m.a.: „Sennilega ætti það vel við Þorstein
Sæmundsson að klœðast dómaraskikkju í Haag
og skoðanir hans falla þar betur í kramið en
tir-r á tslandi.“
Það er dápurleg staðreynd, að málgögn
ríkisstjórnarinnar geta ekki á annan hátt en
þennan svarað röksemdum, sem falla ekki að
stefnu þeirra í landhelgismálinu. Krafan um
þjóðareiningu um markmið og leiðir í land-
helgismálinu verður algjörlega marklaus, ef
ekki er'unnt að rökstyðja hana með öðru en
fúkyrðum um þá, sem telja ekki allt sjálfsagt
og hafið yfir gagnrýni, sem stjórnvöld aðhaf-
ast. Fróðleg.t verður að sjá, hvaða umsagn-
■ir félagsmenn í Bandalagi íslendinga í Norð-
ur-Þýzkalandi fá fyrir samhljóða samþykkt
sína 30. júni sl. um landhelgisdeiluna, en þar
segir m.a.: „íslenzka ríkisstjórnin, sem hlýtur
að hafa forgöngu um kynningu landhelgis-
málsins, hefur að mörgu leyti brugðizt á þessu
sviði . . . Þýzkir bæktingar ríkisstjórnarinnar
hafa ekki skarað fram úr að öðru leyti en
að vera á einstaklega lélegri þýzku.“
Ljóst er, að innan ríkisstjórnarinnar ríkir
ágreiningur um flest önnur mál en landhelg-
ismálið, þótt einnig örli á sundurlyndi um það.
Þegar ritstjóri Morgunblaðsins spurði forsœt-
isráðherra um skoðun hans á því, hvort Lúð-
vík Jósepsson hefði ekki gersamlega tekið
forystuna í landhelgismálinu úr höndum
Einars Ágústssonar, svaraði ráðherrann: „Ég
vil ekhi taka neitt blóm úr hnappagati Lúð-
víks . . . en ég held, að þetta sé á misskiln-
ingi byggt.“
Þegar þannig er komið fyrir lifshagsmuna-
máli þjóðarinnar, að mónnum er ekki frjálst
að hafa á því sjálfstæða skoðun og ráðherrar
telja það „blóm í hnappagati“ sínu að eigna
sér það, er vissulega tími til þess kominn að
taka alla málsmeðferðina til endurskoðunar.
Það verður að minnsta kosti ekki þolað til
lengdar, að mannslífum sé stofnað í hættu,
á meðan ráðherrarnir metast um það, hver.
þeirra skuli bera „blómið“.
Björn Bjarnason.
rrioin ÍAMáN GARMfl K««u- v i©- LKf'frl LEIK- TítK- IÐ <*>» HUKIL MfWl' ÍTíB4' MÍHH
S K R ó9 K K U R fUND- UR 0 T
w> SíS K L R. © 1 flVo>T HEVT^ 1 ó M A T~ A
.é-L- R e r KIANWl- eiwo N T Á° L ígá L A 4
■m ■ -v:1 ‘ w\|Tfl E P L A Hu&Ae- |a*»i o’ fi U M TitlK íllclL. av¥- ) L
Þ!ír P R A T Au) R {ro>iT- N A’ M ÓHR-
\w + bmk- HLUTAR fUUl i
Liie- ur KrtM-D 5 K R A P A T Ó L |L\T|6 FRUM- epwi K A L A N N
Flk»- VARW- *»- T T A "R A HLTÓn fo'Md P’ M 1 N N SðHLr t-nc i SKAR A R 1’ U
Kvem- NAFN R o' $ A sTkjái {Kfl Lt> >/eKKie 3 M 1 T A avrJ IR /4 R A í) 1
A' L 5 FlitCfi OPIÐ 5 /’ L D Ó /t R 1 R r' r
K L A 4 A A' DVRí? KLJoÐ M E Etí>- ir/cÐI hVfi Ó N eiNK.-J tT>fj£ ?s R A
A METH MiÐUá R A 4 A T V5RU A' L F MUH1 fJrtFN iKOUfl N T A' L
■^oe'p- R R P A N DIT- L « «-• S a‘ ftn s L T ov R r/CÐ i A L 1
L* r 1 N D /°’ A' N A L £ / K R
|VlftÍTg |ue<k $ K Æ i> t,\fA 1 L L KoN- UNA N 1 F r 1 A/| A
Lausn á síðustu krossgátu
Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
\ LA FttTn- A£)UR WiiS sta' U M 'a 1' .■.Æh'Fíröi/kt; C-ri F ISK- UP-- 1 N N áK. god /■ÉÍ'T " - ■ ftö- ■■H Frí r
F\y KUR- l N N ~r i t- 1 (— L-
a' h imi
) jjj 1 etp. 1 ■st- | Æ.BI A6>6/6-
1 P 1 L. Cxfí LU- h> f=l Ffl U R - llsS/J
Wl*- 'PftTT- irz. V/crn \)
s HYLTA BFP- i UA. L'lK- HLUTfl rO? ,Á'
J-X \ FA'LMA C> le/Fí
4f ■ m\a F & « - $ £TN- fL T- 'OTI
TS'/JN ÍTðFqfZ
pOR. SPl L
FUUl s STGlN- /VKKEí?! PoKTS- V l£> V*
TS V/' ! KoM- AST 5 V 1 F FLT 6 T- 1 S>
Tvti R. VlKÍ>l
SwA- dRð SKRmF þiiFLfl L-Oá,- r- N rJ Fíal.l
sk’R- IFA© vý R. \ÍÍUft
1—* ? —>
liÉflHLX 2 EiFÍ
UK KoLf uR. ÍFIF- fjtflflN
FÆRS ÚF- í fC- PRí'UM 6Lfi A£>