Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1967, Blaðsíða 31

upp í kirkjunum. Árangur þessa varð
sá, að nú fara huglækningar fram í
mörgum kirkjum í Englandi. En fyrir
það eykst aðsókn að þeim og trúar-
legur áhugi safnaðanna.
Huglæfeningar geta ekki hjálpað öll-
um, en talið er, að 8 af hverjum 10
siúklingum fái bata, og þar á meðal
margir, er læknar höfðu talið banvæna.
Þessar lækningar eru ekki kraftaverk,
þær hlíta sérstöku lögmáli. Venjuleg-
ar lækningar eru á sviði efnisins og
byggjast þvi á lögmáli þess. En hug-
lækningar fara fram á andalega svið-
inu, og þær byggjast á lögmálum lífs-
ins.
Er hér ekki umhugsunarefni fyrir
íslenzka kirkju? Hún trúir á lækning-
ar Krists, eins og sjá má á því, að 8
sunnudaga á hverju ári fjallar guð-
spjallið um iækningar hans. En þáð
er ekki nóg að lesa þetta fyrir söfnuð-
ina, og skeyta engu um þá fyrirskip-
an Jesú til lærisveinanna, að þeir
skyldu halda áfram lækningunum.
Prestarnir eru lærisveinar hans og þess
vegna ná þessi fyrirmæli hans til þeirra,
ef rétt er skilið.
En svo má ljúka þessum pistli með
því, er Harry Edwards segir í bók
sinni „Spirit Healings“:
„Um þessar mundir eru hin andlegu
efnin vanrækt. Æskan elst upp við efn-
ishyggju og hefir engan trúaráhuga.
Allt er talið velta á framförum efnis-
vísindanna. Fólk vill ekki taka á móti
trúarkenningum vegna þess að það á
að troða þeim í það. Helgi hinna and-
legu verðmæta er minna virt en áður
var. Tortryggni fer vaxandi þjóða á
milii og þær þykjast ekki öruggar nema
í skjóli vetnissprengju.
En þrátt fyrir allt þrá menn að lifa
í friði og í sátt og samlyndi við ná-
unga sinn. Mannkynið þjáist af and-
legu hungri, en kirkjurnar verða því
ekki að liði. En eins og Kristur sýndi
hinn andlega kraft með lækningum sín-
um og kraftaverkum, svo getum vér enn
í dag sýnt, að hinn sami andlegi kraft-
ur býr í oss og að vér höfum samband
við æðri heim.
Gallinn á kirkjúnni er sá, að hún
er ekki fær um að sanna ódauðleika
mannsins og annað líf. En huglækning-
ar færa sönnur á þetta“.
ERIMHRYN
Framhald af bls. 53
Það hefur farið vel um mig þarna
uppi í kirkjuturninum, hugurinn hefur
flögráð um og dottið niður á atriðin,
sem hafa verið hripuð hér niður, en
þetta hefur verið svolítið sérstæð messa.
Ég virði fyrir mér alla ljósadýrðina í
kirkjugarðinum og minnist þá afa og
ömmu og fleiri sem mér þykir vænt
um og hvíla þar. Þegar fólk, sem
manni þykir vænt um, hverfur af sjón-
arsviðinu, hverfur hluti af manni sjálf-
um. Það er gott að geta ráðið sín mál
sjálfur, en það er líka gott að geta
leitað til þeirra sein eru manni reynd-
ari og vilja manni vel. Þáð rifjast upp
það fyrsta sem ég man af afa og ömmu,
en þá var ég örlítill hnokki og var oft
hjá þeim þar sem þau bjuggu fyrir ut-
an kaupstaðinn, fyrir ofan Hraun. Eg
var víst fljótt gjarn á að fara mínar
leiðir og til dæmis um það, var ekki
fyrir nokkurn mann að koma mér til
svefns á kvöldin ef sá gállinn var á
hnokkanum. En afi kunni óbrigðult ráð,
hann brá sér á hvítu buxunum út í
gróðurhús á nóttinni og náði í nokkra
tómata handa strákunum og þá leið ekki
á löngu þar til draumheimar réðu ferð-
inni.
Mér heyrist vera umgangur í kirkj-
unni og það stendur heima, messunni
er lokið og ég sat í turninum og hvíldi
mig við að láta hugann standa opinn.
Helgistundinni í húsi Gúðs er lokið og
ég sný mér að almannatorgi hversdags-
leikans, stíg niður úr turninum og óska
þess að allir eigi gleðileg jól.
Sál f borgum
Framhald af bls. 38
turnspírur teygðu sig í hæstu tónana.
Tilveran öll var voldugur samfelldur
hljómur og sál Kaupmannahafnar var
vakin.
Míkill er sá misskilningur að kirkju-
klukkur eigi að hringja út í auðn og
ósnortna náttúru. Þær eiga að hljóma
út yfir borgir, renna saman við skvald-
ur í flólki sem á annríkt á götum, flaut
í bifreiðum, hróp blaðasaia og skrölt
strætisvagna, já, þær eiga jafnvel að
brjóta sér leið inn í sama'nbarða aug-
lýsingatexta fjölmiðlunaríækja.
Og Reykjavík? Jú, hún ’hefur líka
sál. En þeir sem standa framandi gagn-
vart henni, borginni okkar íslenzku,
greina aðeins ópersónuleik strætisins
þar sem fólk gengur samsíða án þess
að skiptast á orðum og mætist án þess
að takast í hendur; 'hér spyr enginn
annan hver sé maðurinn. En er okkur
nauðsyn að vita hver maðurinn er? Er
ekki nóg að vita, að maðurinn er? Og
maður í borg, hann er, hann birtist okk-
ur í ótal leiftrandi svipmyndum, í smá-
atviki, í einni setningu. Og þetta litla
atvik situr eftir í huga okkar sem leift-
urrnynd af manni í borg, og þá skiptir
okkur í rauninni engu hvort maðurinn
var á leið í Bústaðáhverfi eða út í
Hellerup. Og þar sem mannflólkinu
ægír saman, gerast hin furðulegustu
ævintýri eins og konan á Suðurlands-
brautinni komist að raun um.
Það var á haustdegi eftir gifurlegar
rigningar. Leðjan vall undir hjólum
bifreiða og slettist upp á rúðurnar, svo
varla sá út; strætisvagn ók fram á
konu sem öslaði forina utan við Suður-
landsbrautina. Þetta var milli stöðla.
Bílstjórinn stöðvaði strætisvagninn,
opnaði hurðina og kallaði til konunnar:
Á ég ekki að taka þig uppí svo þú
verðir ekki alveg eins og svín?
Hik kom á konuna. Hún starði nokkra
stund á bílstjórann, renndi síðan aug-
um eftir endilöngum vagninum, leit
aftur á bílstjórann. Svo virtist hún taka
ákvörðun, kleif ákveðin upp í vagn-
inn og þakkaði fyrir, sagðist nú bara
vera að fara í Vogana, og fékk sér sæti
framarlega.
Vagninn ók áfram og eftir nokkra
slund stanzaði hann við Vogastöðulinn.
Bílstjórinn sneri sér að konunni.
Var það ekki ’hér sem þú ætlaðir út?
Það kæmi sér betur af þú hleyptir
mér út soldið neðar. Það er nær, svaraði
hún.
Svona var hún orðin rugluð í rím-
inu. Með sjálfri sér var hún nefnilega
farin að gæla við þá hugmynd að Kún
væri komin í draugavagn sem tæki hana
upp í þegar mest á lá og sleppti henni
út þar sem ihenni kæmi bezt.
Það má ég ekki, sagði bílstjórinn.
Konan horfði á hann með nokkurri
undrun.
Ég má ekki stanza milli stöðla.
Nú brá ósviknum hræðslusvip fyrir
I augum konunnar. Hún tók saman
pjönkur sínar í flýti og hraðaði sér út.
Börn borganna læra að bjarga sér
í margvísleiguim samskiptum milli
manna, þau skynja ’hvenær bezt er að
beita vörn eða hefja sókn. Og við sem
lékum okkur á Leifsgötunni í gamla
daga, hlupum þar um húsasund og
garða, við lærðum að rata, að minnsta
kosti um Leifsgötuna. Sum okkar féllu
að vísu síðar fyrir freistingum sveitar-
innar, en það er önnur saga. En ætíð er
við hittumst sjáum við eigin bernsku í
augum hvers annars þótt árin líði. Ég
bef stund.um þótzt greina sams feonar
viðmiót í handtaki þeirra er óliust upp
í -sömu sveit. Og ef við segjum um ein-
’nvern að ’hann sé af Leifsgötunni, j.a,
það er í sjálfu sér ekki verri skilgrein-
ing á manni en ef við segjum: Ihann er
Húnvetningur.
En Reykjavík er í örum vexti og það
er örðugt fyrir borg með vaxtaverki að
huga að sál sinni. Reykjavík teygir
limi sína inn fyrir Elliðaár, inn í Foss-
vogsdal, hún er víst jafnvel farin að
þjarm.a að Kópavogi. Enn hefur henni
ekki gefizt tóm til að kasta mæðinni.
Ný kynslóð ba-rna er að álast upp þar
sem áður var MosfeUssveit og þessi kyn-
slóð rennir sér á skautum á Rauðavatni
cg þekkir ekki Tjarnarisn.n nema af
afspurn, ísinn á Tjörninni gömlu er nú
orðinn þjóðlegur fróðleikur, munnleg
geymd sem þessi börn nema af vörum
mæðra sinna. Og þó er stutt síðan
Tjörnin var einráð um börnin. En
kannski væri ráð fyrir Reykjavík að
fara nú að hvílast, og þá mætti hún
gjarna fara að dæmi afriskrar vizku sem
kennir þegnum sínum að halda kyrru
fyrir eftir ferðalag og biða þess að sálin
nái líkamanum að leiðarlokum. Og þá
mega kirkjuiklukkur hljóma yfir borg-
ina.
LEIÐIN SUÐUR
Framhald af bls. 45
Og loksins. Tíðaskarð. Ljósin í borg-
inni. Það verður gott að koma heim.
Ég hugsa um hvort bíllinn fari í gang
hjá mér, og hvort nokkuð sé til á kaff-
inu. Stúlkan er loksins sofnúð.
Það er að koma morgun. Einhver kall
ar til bílstjórans og biður hann að at-
liuga hvort Jón Múli sé vaknaður. Bíl-
stjórinn opnar útvarpið og áður en
langt um líður vitum við að það sátu
3 skarfar á Skúlagötubakkanum fyrir
stundu síðan. Síðan kemur djass.
Borgin er sofandi þegar við komium
þangað. Bíll og bíll á stangli á Miklu-
brautinni. Blokkirnar í Heimunum
eru fagurlega skreyttar marglitum
ljósum. Það eru enn jól. Ungi maður-
inn í sætinu fyrir framan stendur upp
og fer í frakkann sinn. Rauðhærða
stúlkan borðar epli og er þögul. Mað-
urinn horfir í gaupnir sér. Svo renn-
um við inn á Umferðarmiðstöðina og
bíðum eftir töskunum okkar. Þegar
einhver sér föggur sínar, grípur hann
þær og svo rölta menn inn í afgreiðslu-
salinn. Eg panta bíl. Þegar ég kem út
á stéttina eru þar rauðhærða stúlkan
og maðurinn fyrir. Leigubíllinn er kom
inn og stúlkan treður sér inn 1 hann.
Maðurinn stendur á stéttinni og held-
ur á Loftleiðatösku. Tvístígur. Stúlkan
tekur af skarið.
— Þú getur svo sem komið með mér.
En mundu að ég er í stræk þar sem ég
leigi. Og þú skalt ekki halda að þú sért
eitthvað. Þú ert ódó.
— Ódó! Maðurinn hlær og treður sér
ófimlega inn í bilinn.
Minn bíll var kominn.
ÆVINTÝRI ÚR
FÆREYJAFÖR
Framhald af bls. 61
För til Gjár á Austurey.
H já Sigurði Jóensen höfðum við
frétt um ferð, eem félli daginn eftir
til þorpsins Gjár á Austurey, en þar
átti þá að halda bazar ti ágóða fyrir
minnisvarða, sem reisa skyldi drukkn-
uðum sjómönnum fná Gjá og næstu
byggðarlögum. Hvatti Jóhannes okkur
eindregið til að fara þessa ferð, því að
á leiðinni og í Gjár yrðu tækifæri til
að sjá og kynnast ýmsu. Fengum við
þegar hug á að fara og tryggðum okk-
ur tvö sæti í bifreið áleiðis þangað fyrir
milligöngu Jóhannesar.
Um tíu-leytiðl á sunnudagsmorgun-
inn 6. ágúst blés bifreið úti fyrir hús-
inu, þar sem við bjuggum. Kvöddum
við þá Comtet, en svo hét gestgjafi okk-
ar, sem við höfðum þá þegar talað við og
okkur fállið vel í geð, fórum út og sett-
umst inn í bílinn.. Fleiri farþegar bætt-
ust þegar við. Ekið var frá Þórshöfn
upp á hálendi Straumeyjar, norður eft-
ir því um stund, fram hjá húsi einu
stóru um sig, en lágreistu með torf-
þaki. Aðspurður sagði bílstjórinn mér,
að þetta væri Nató-stöðin í Færeyjum.
Síðan ók hann ofan að sundinu milli
Straumeyjar og Austureyjar og norður
með því að vestan til bryggju einnar
við mitt sundið, en hjá henni beið bát-
ur, sem flutti fólk yfir á Austurey, og
var það allmargt. Þegar þangað kom,
biðu þar bílar, en voru allir uppteknir,
og gengum við því af stað norður með
sundinu að austan, og svo var um fleiri.
Þar var þó nokkur byggð á lágri strönd,
umferð talsverð eftir vegi. Nokkrir bíl-
ar mættu okkur, en fleiri fóru í sömu
átt og við, áleiðis til Gjár. En þar var
hvert sæti skipað, að minnsta kosti í
öllum þeim, sem héldu norður á bóg-
inn. Þoka hafði verið um daginn fram
að þessu. En nú tók að rigna. Fannst
okkur þá óálitlegt að halda áfram
göngunni. Urðum við loks svo heppin
að mæta 'bíl, sem í var aðeins einn m.að-
ur, auk bifreiðarstjóra, er_ kynnti sig
fyrir okur, kvaðst heita Ólafur Guð-
mundsson, vera íslenzkur, að minnsta
kasti í aðra ætt, friá Keflavík, en stunda
verzlun í Þórshöfn, en farþegann ætlaði
hann að flytja að ferjustað við sundið,
en okkur væm heimili sæti hjá sér að
því búnu norður til Gjár. Settumst við
þegar upp í, fegin að hafa fengið far-
kost, orðin dálítið þreytt af göngúnrá
og tekin að vökna.
Framhald í næsta blaði.
■LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 63
24. desember 1987