Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1967, Blaðsíða 9

Þetta er stofan lieima hjá Mary Quant.
Húsið er gamalt með háum gluggum
og timburgólfi. Borðið er ævagamalt,
fengið frá Welsh. Sófinn er yfirdekkt-
nr með sltærrauðu skinni og gólfteppin
eru frá Casa Pupo, frægri verzlun í
London, sem verzlar með spænska hús-
munL
Þannig býr
tízkudrottning
unga fólksins
virtist þrengja um of að hinum stóru
gluggum.
Árangurinn af þessu varð gríðarmik-
il dagstofa á stærð við veizlusalinn í
viktoríönsku sveitasetri. Þarna teiknar
Mary Quant tízkufatnað sinn — „á
morgnana að jafnaði og hvað sem hver
kann að halda, þá er það lítið brot af
fyrirtækinu," segir maður hennar. Það
sem eftir er hins langa vinnudags henn-
ar fer í viðræður við aragrúa sérfræð-
inga og hálf-sérfræðilegra aðstoðar-
manna þessarar ævintýradísar í sögu
tízkufatnaðar unga fólksins, sem heitir
Mary Quant. Dagurinn virðist nærri því
skorinn niður I tíu mínútna sneiðar, við
mynztraval og fundi með sniðmeist-
urum, viðureignir við erlenda kaupend-
ur og umræður um möguleika næsta
tízkutímabils. Oftast snæða Plunkett-
Green-hjónin hádegisverð með fundar-
stjóra sínum og meðeiganda Archie
McNair, í veitingastofunni Au fin bec,
steinsnar frá aðalskrifstofum þeirra í
Chelsea. Vinnudeginum er sjaldan lok-
ið fyrr en klukkan átta að kveldi.
Allt þetta skapar þörfina fyrir sefandi
umfeðmi hinnar miklu dagstofu.
Œíúsgögn og skreytingar eru eins víða
aðsótt og áhrifin, sem skapað hafa þjóð-
söguna um Mary Quant: frá átjándu
öldinni, Viktoríutímabilinu og úr nýj-
ustu tízku. Það sem mest ber á í þeissari
myndarlegu stofu er stórkostlegur, hvít-
ur franskur postulínsofn, sannkölluð hí-
býlaprýði hvar sem væri. Nótnagrindin
er ekki til skrauts eingöngu — herra
Plunkett-Green leikur á flautu og trom-
pet.
Allra-handa borðið er miðhlutinn á
Hér er tízkudrottningln heima hjá sér, nánar tiltekið í borðkróknum. Bæði hann
og klæðnaður frúarinnar eru í hæsta máta óvenjulegir.
gríðarstóru, hvítskúruðu welsku borði,
keyptu af Terence Donovan ljósmynd-
ara. Sóffinn úr skarlatsrauðu leðri var
sérstaklega smíðaður fyrir þau hjá
Woollands.
Ii oftið og veggirnir eru gljámáluð
í isama ljósleita móbrún-græna litnum
sem herra Plunkett-Green kallar „kítti“.
Gluggahlerarnir eru fóðraðir ólituðum
hessianstriga með ásaumuðum dökkgrá-
um böndum og þegar þeir eru dregnir
fyrir gluggana á vetrarkvöldum er stof-
an uppljómuð af hlýjum, þægilegum
ljósum. Á sumrin verður kvöldroðinn
innum háa gluggana hluti af prýði stof-
unnar. Plunkett-Green-hjónin gera sér
mjög títt inn lýsinguna, yfirleitt. I
borðstofu þeirra til dæmis er komið
fyrir ljósi ofanvið kringlótt matborðið;
fullkomin dreifing ljóssins útilokar
skugga og miskunnarlausa skjannabirtu.
„Ég gæti ímyndað mér að þetta sé
aðalástæðan fyrir því að flest kvöldboð
okkar eru tiltölulega velheppnuð," segir
herra Plunkett-Green. „Kvenfólkið
verður allt svo fallegt. Það gerir sitt.“
Hann segir ennfremur að borðstofaa
sé einskonar síðbúin brúðargjöf frá
Jon Bannenberg, skreytingamanninum,
listaverk einfaldleikans og hentiseminn-
ar. Eftir svo sem tíu ár er ekki líklegt
að neitt verði enn við líði af því sem í
stofunni er. Borðið er málað með hvítri
gljámálningu. Harmonikutjöldin fyrir
gluggunum eru klædd málmhúðuðu efni.
Á bogadregnum bekkjunum tveimur eru
sæti fyrir sex manneskjur og í bilunum
milli þeirra er rúm fyrir tvo stóla. Þetta
skapar nánara samband milli gestanna
en jafnframt geta húsráðendur séð um
veitingarnar óhindrað. Hugmyndin er
þess virði að stela henni.
Einn af innanstokksmunum Mary
Quants er þessi franski postulínsofn,
en annars er gamalt og nýtt notað hvað
með öðru. Eins og sjá má, er frúin
sjálf frekar hlynnt stuttu tizkunni.
B orðið sjálft er á upphækkuðum
palli — en það er hugmynd, sem virðist
í miklu uppáhaldi hjá herra Bannen-
berg þessa dagana hvað borðstofur
snertir — og handriðið sem sést á mynd-
inni er þægilegur stuðningur þegar
gengið er niður í eldlhúsið.
DUANI
7. maí 1967
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9