Lesbók Morgunblaðsins - 20.03.1955, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
169
Dingo-hundar í dýragarðinum í Melbourne. Þeir eru ósköp sakleysislegir á svip
þegar þeir eru ekki í vígamóði
lögð girðing þar út í frá. Tekst
stundum að reka hópa af hundum
inn í þessar kvíar, og þar eru þeir
svo skotnir. En á daginn er veiði-
aðferðin önnur. Viti menn að villi-
hundahópur hefur sezt að í skógi,
sem ekki er mjög víðlendur, þá er
gerð fyrirsát þeim megin sem
vindur stendur af skóginum, og þar
eru nokkrir menn með byssur. —
Aðrir slá hring um skóginn og
fæla villihundana út úr honum
fram hjá fyrirsátinni, og þá dynja
skotin á þeim.
Um vetur og vor eru tamdir
hundar notaðir við veiðarnar. Þeir
þefa uppi fylgsni villihundanna og
ná þeim stundum. — En einkum
þykja þeir góðir til þess að finna
greni villihundanna og ná í hvolp-
ana.
Einstakir veiðimenn nota mest-
megnis gildrur, en það er mikill
vandi að veiða villihunda í gildrur
og til þess þarf hina mestu ná-
kvæmni í öllum hlutum. Kæru-
leysi um meðferð á gildrum og
trassaskapur að vitja nógu oft um
þær, hefur gert hundana tortrygg-
ari og varkárari. Hundur, sem
festir fót í boga, hikar ekki við að
naga hann af sér. Sá hundur gætir
þess vel, að lenda aldrei í boga
framar, og hann er lifandi aðvörun
til allra annarra hunda um að var-
ast gildrur mannanna, því að það
er eins og allir viti hvernig á því
stendur að hann missti löppina.
□
Veiðimenn verða vel að gæta
þess, að gildrur þeirra sé ekki of
viðkvæmar, þannig t. d. að ein-
hverjar minni skepnur, eins og
kanínur geti hleypt þeim. En gildr-
urnar mega heldur ekki vera of
stirðar, þannig að villihundar geti
náð agninu úr þeim án þess að þær
hlaupi. Til þess að ákveða hvað
hæfilegt sé í þessum efnum, hafa
veiðimenn þann sið að láta spýtu-
kubb af hæfilegri þyngd detta ofan
á agntunguna, og ef boginn hleyp-
ur þá ekki, er öllu óhætt. Vanur
veiðimaður getur vel stundað 150
—200 gildrur á dag, en þá verður
hann að vera vel ríðandi, því að
allangt þarf að vera á milli þeirra,
og helzt verður hann að hafa hund
sér til aðstoðar. Gildruveiðitíminn
er frá því í janúar o^fram í ágúst.
Þegar ákveða skal hvar gildrum
skuli fvrir komið, ber margs að
gæta. Villihundarnir hlífa fótum
sínum og ferðast lítt þar sem „skó-
frekt“ er. Þeir fara því helzt eftir
sendnum lækjarfarvegum, eða
rekia götur og vegi. Veiðimenn
setia því giarna gildrur sínar á
siíkum stöðum og gera svo þangað
slóði> til hess að dFaga vilhhundana
að giidrunum. Þessar slóðir eru
með vmsu móti. Stundum er stráð
emhveriu æti, sem hundunum
bvkir gott. eða há að veiðimenn
hera neðan á skósóla sína eitthvert
Ivktnæmt efni. svo að hundarnir
reki slóðina. eða bá að beir draga
gæru af nýslátraðri kind eftir jörð-
inni. Sömu aðferðir eru notaðar til
þess að ginna villihunda þangað
sem eitrað hefur verið fyrir þá.
Minnir þetta á söguna af Eiríki á
Rangá, sem reið inn með fjöllum
þegar harðfenni var um vetur og
dró á eftir sér kjötþjós, til þess að
láta refi renna í slóðina.
Mjög víða um Ástralíu er eitrað
fyrir villihundana. Fram til þessa
hefur aðallega verðið notað strykn-
in, en nú er farið að nota fleiri teg-
undir, þó aðallega „rottueitrið
1080“, sem notað hefur verið með
góðum árangri í Bandaríkjunum
til þess að útrýma villihundunum
þar, sem kallast coyotes. Hinu eit.r-
aða agni er vafið innan í pappír,
og af því að villihundarnir eru
allra skepna forvitnastir, rífa þeir
pappírinn utan af til að skoða hyað
sé innan í, og að því loknu verður
freistingin þeim oftast yfirsterkari,
svo að þeir glevpa eitrið. Menn
hafa mismunandi trú á því hvar
bezt sé að koma eitrinu fyrir. Sum-
ir dreifa því á fáfarna vegi, þar
sem villihundanna er helzt von,
aðrir hengja það upp í greinar eða
á girðingar og sumir grafa það í
jörð, eða þó einkum í ösku þar sem
varðeldar hafa verið kyntir.