Lesbók Morgunblaðsins - 23.10.1949, Blaðsíða 15

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
475
Tölvísi
kolakarlanna
ÍMIKLIR kuldar höfðu gengið að und-
anförnu og margir fátæklingar áttu
engin kol til að hita upp hjá.sjer. Þá
var það að kolakaupmaður nokkur á-
kvað að útbýta kolum gefins á milli
I þeirra, sem bágast áttu og hann fól
I þremur af kolakörlum sínum að fara
I með 28 smálestir af kolum og skifta
þeim jafnt milli sjö fjölskyldna.
Þegar kolakarlarnir komu þangað
I sem kolin voru geymd mundu þeir alt
í einu eftir því, að þeim hafði ekki
verið sagt neitt um það hve mikið hver
fjölskylda ætti að fá, en það þurftu
þeir auðvitað nauðsynlega að vita.
,,Þetta er svo sem ekki mikill vandi,“
sagði einn þeirra. „Við getum reiknað
þetta sjálfir. Úr því að við eigum að
skifta 28 smálestum á milli sjö fjöl-
skyldna, þá er vandinn ekki annar en
sá en deila með 7 í 28 og þá kemur út
I hvað hver á að fá mikið. Látum okkur
nú sjá. Sjö í 8 hef jeg einu sinni og
7 í 21 er 3 sinnum. Þarna sjáið þið það
svart á hvítu hve mikið hver fjölskylda
á að fá. Það verða 13 smálestir.“
Og sigri hrósandi sýndi hann þeim
útreikning sinn, sem var á þessa leið:
7) 28 (13
7
21
21
00
<
Ekki voru nú hinir tveir alveg vissir
um að þetta væri rjett. Annar þeirra
sagði: „Við getum svo sem sannprófað
þetta. Ekki þarf annað en skrifa 13 sjö
sinnum og leggja svo saman.“ Hann
skrifaði dæmið upp þannig og byrjaði
að leggja saman aftari dálkinn. Þegar
honum var lokið hafði hann náð töl-
unni 21, og svo byrjaði hann á fremri
| dalknum. Samlagning hans var þannig:
■ 3, 6, 9, 12, 15, 18, 21, 22, 23, 24, 25,
2<>, 27, 28. „Þctta er alvcg rjett,“ sagði
j hann svo. „Hver íjölskylda á að fá 13
smálestir." En dæmið hans var þannig:
13
13 rp nn
13 DfxlUUt
13 S. Á G 4
13 H. Á K 2
13 T. K G 8 4 2
13 L. Á 6
28
„Ekki er jeg nú alveg viss um að
þetta sje rjett hjá ykkur,“ sagði hinn
þriðji. .,En jeg get reiknað það á annan
hátt, og þá sjáum við hvað rjett er. Ef
maður margfaldar saman 13 og 7 og út
kemur talan 28, þá er enginn efi á því
að þið hafið reiknað rjett. Nú skal jeg
sýna ykkur hvernig á að fara að þessu.“
Hann náði sjer í fjöl og blýant og byrj-
aði að reikna: „Þrisvar 7 eru 21, 7
sinnum 1 er 7, og 21 og 7 eru 28. Jú,
þarna kemur það. Þið hafið báðir reikn
að rjett, hver fjölskylda á að fá 13 ,*ná-
lestir. Viljið þið bara sjá.“
Og dæmið hans var þannig
S. 10 8
H. G 9 8 7 4
T. 10 9 3
L. 9 7 3
S. K 7 6 5.2
H. D 8
T. Á 7 5
L. 8 4 2
Þetta var spilað á kepni í Noregi
undir Evrópumeistaramót. Sagnirnar
voru dálítið einkennilegar:
N. A. S. V.
1 T 1 H 1 S 2 L
2 H P 2 S 3 H
4 L p 4 S P
5 S P 6 S P
S. D 9 8
H. 10 5 3
T. D 6
L. K D G 10 5;
13
7
21
7
28
„Já, það þarf svo sem ekki fleiri
blöðum um það að fletta,“ sögðu hinir
tveir, og svo fóru þeir með 13 smálestir
til hverrar fjölskýldu.
^ ^ ^ ^ ^
Veitingamaður nokkur undraðist það
oft hvað lögregluþjónninn var laginn á
það að fá drykkjurútana til þess að
koma með sjer. Hvað vitlausir sem
þeir voru urðu þeir undir eins ró-
legir og eins og lömb þegar hann kom.
Að lokum gat veitingamaðurinn ekki
orða bundist og spurði lögregluþjón-
inn hvernig hann færi að þessu.
— Það er ofur einfalt, sagði lög-
regluþjónninn. Fyrir mörgum árum
komst jeg að því að það þýddi ekki
neitt fyrir mig að tala þegar konan
mín blessuð tók til máls. Hún hafði
svo hátt að jeg heyrði ekki einu sinni
til sjálfs mín. Þá fann jeg upp á því
að fara að hvísla. Það hreif. Þá lagði
hún evrun við. Og haldið þjer ekki að
þetta sama ráð dugi við fylliraftana.
Þótt þeir sjeu band-sjóðandi vitlausir
þegar jeg kem, stillast þcir undir eins
þegar jeg fer að hvísla. Og svo fara
þcir að hvísla líka og þá cr cnginn
vandi að fá þá á burt mcð sjer.
Þegar V tekur undir hjartasögn mót-
spilara síns, eftir að hafa sagt L, þá
heldur S að hann muni hafa 4 hjörtu
og 5 lauf á hendi.
V sló út LK og hann var drepinn í
borði með ásnum. Svo var slegið út
lágum tigli og drepið með ásnum og
tigli spilað enn og þá kom D hjá V eins
og ráð var fyrir gert. Hafi V nú 2
spaða þá er spilið unnið og S gerði ráð
fyrir því. Hann byrjaði svo á því að
taka 3 slagi í hjarta og fleygði laufi
í seinasta slaginn. Siðan spilaði hann
ás og kong í spaða og svo tigli, því að
hann vissi að A átti eftir einn tigul,
og í næsta tigulútspil ætlaði hann svo
að fleygja seinasta laufinu á hendinni.
Þetta hefði alt gengið að óskum ef A
hefði átt spaðadrotningu, en nú kom
það stryk í reikninginn, að V drap með
trompinu, sló út laufdrotningu — og
spilið var tapað.
Suður hcfði getað náð öllum slögun-
um, ef hann hefði „svínað" spaða, en
það var meiri áhætta, og þess vegna
telja spilamenn að hann hafi spilað
rjett.
V V V
Hjónin höfðu deilt og maðurinn sagði
gramur:
— jrljer þætti gaman að vita hver
er húsbóndinn hjer á heimilinu.
— Það væri best fyrir sjálfan þig
og þj-i' mundi líða betur eí þú kæmisl
ckkí að því, sagði hún.