Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1947, Blaðsíða 24

404
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
^JJeí^L Jjónáóon:
SKÓGARKIRKJA
SUNNUDAGUR á Jam'oorec.
Veðrið eins og áður, brennandi sól
og ryk úr hverju spori.
Um það leyti sem íslendingar skriðu
úr svefnpokum sínum. mátti heyra
rcglubundið fótatak um flestar götur.
Lúðurhljómur og dimmir bumbu-
tónnr bárust víðsvegar að. í nokkurri
fjh iægð lá ein af aðalgötunum fram
biá ís! ísku skátafcúðunum. — Eftir
þeirri götu fór óslitin fyiking skáta.
jfcetta voru kaþólskir skátar á leið til
guðsþjónustu r.iður á L’Arcna. í þeim
hópi var aðeins einn íslenskur skáti.
Einhverjir voru komnir á undan,
og fylgjendur Máhameds spámanns
komu næstir.
Lútersk guðsþjónusta átti að fara
fram á cnsku og frönsku á L’Arena
klukkan 11. Þangað áttum við og
máttum koma.
En í dag var annað ákveðið. Það
átti líka að vcra norræn guðsþjónusta
fyrir okkur bræðurna úr norðrinu,
sem gengum undir krcssfánunum
fimm.
Hinum veraldlegu störfum í tjald-
búðunum var nú lokið í flýti. Aliir
fóru í bað og klæddust sínum bestu
fötum. Aidrei þessu vant voru allir
tilbúnir að leggja á stað löngu fyrir
ákveðinn tíma.
Lúðrarnir og bumburnar fara
fremst og svo koma íánarnir. Þar
næst allir íslensku skátarnir í íer-
faldri röð. Við eigum röskan fimmtán
mínútna gang fyrir fótum, því að
guðsþjónustan á að vera í sænsku
tjaldbúðunum, sem eru í Savoie-
hjeraðsbúðum, rjett við Signubakka.
Göturnar eru fullar af trúbræðrum
okkar, sem eru á leið til L’Arena að
hlýða á lútersku messurnar þar. Það
vekur nokkra athygli að við skulum
ekki slást í hópinn, heldur stríða á
móti straumnum. En við vitum hvert
við erum að fara og berum fánana
hátt og látum l'.ðrana gjalla.
Svo sjáum við hina fánana, danslia
fánann, norska fánann og finnska
fánann. Þeir koma sinn úr hverri átt-
inni. Stór sænskur fáni er fram undan
og ber hann við bláan himin. Hann
vísar okkur veginn. Þangað stefnum
við ailir til þess að treysta vináttu-
og bræðrabönd norrænu þjóöanna,
þessi bönd, sem svo oft er talað um.
Við göngum inn um aðalhlið Savoic-
búðanna. Þar er háreistur timburturn
og á honum hjeraðsmerki Savoie, á-
samt margskonar annari skreytingu.
Sænsku búðirnar standa á valllendi,
en að baki er hávaxinn skógur. Þar
inni í skóginum cr lítið grænt rjóður.
Það er kirkjan okkar.
Bláklæddir skátar vísa okkur veg-
inn. Bumburnar og lúðrarnir þagna
og við göngum hægt og hátíðlega inn
í rjóðrið og setjumst fvrir framan
altarið. Við hlið okkar eru Finnar.
Þeir eru fáir, aðeins 24. Þá koma
Danir, síðan Norðmenn og seinast
Svíar. Fánarnir skiptast til beggja
handa við altarið og mynda litauðga
umgjörð þessarar hátíðlegu stundar.
Altarið er kross, gerður úr tveimur
norskum trjástofnum, sem bundair
eru saman með Jamboree-hnútum.
Fyrir framan krossinn stendur lítið
borð með hvítum dúki. Á því er biblía
og ker, með fimm blómum i, yfir er
himininn og sólin sjálf.
Seinna gafst okkur kostur á að sjá
margar kirkjur í París og annars-
staðar. Þar var hvert altari gulli og
gersemum búið og helgir menn og
konungar höfðu kropið þar fyr, en
jeg held að ekkert þeirra hafi snortið
okkur jafn djúpt <~g þetta einfalda,
óbrotna altari. 1 þvi var enginn yfir-
drepsskapur, ekkert flúr. til að hylja
tákn krossins, ekkert glingur til að
drcifa og deyía. Þetta var hið upp-
rur.alega krosstr.je í hinni einustu
kirkju guðs.
Presturinn og aðstoðarmenn hans
sátu til hliðar við altarið. Þeir voru
fimm, sinn frá hverri þjóð, og allir í
skátabúningum sínum. Guðsþjónustan
hófst með því, að foringi okkar, Páll
Gíslason, las bæn. Síðan var sunginn
sálmurirn „Vor guð er borg á bjargi
trau i“, og söng hver á sínu máli. V.
Kolthoff-Nielsen, höfðingi dönsku
K.F.U.M. skátanna, las því næst
guðspjallið og á eftir var sunginn
sálmurinn „Þin miskunn, ó guð —‘
og virtist mjer hver syngja har.n á
sína tungu.
Presturinn var norski skátahöfðing-
inn B. L. Brekke. Hann var í hinum
gráa, snjáða skátabúningi sínum, eí-
laust þeim sama, sem hann bar á
hernámsárunum, þegar honum og öðr-
um norskum skátaforingjum tókst svo
giftusamlega að bjarga norsku skáta-
hreyfingunni fram úr þeim erfiðu
tímum. Rödd hans var hrein og djúp
— og boðskapurinn fagur: „Jeg er
vegurinn, sannleikurinn og lífið —
Komið til mín allir, sem erfiði og
þunga eruð hlaðnir". Þetta er allt,
sem þarf að segja, þetta er allt, sem
þarf að skilja, þetta er kristintrú.
Hann sagði okkur dæmi úr lífi sínu
og starfi þegar hann var fangelsis-
prestur á hernámsárum Noregs. Hann
talaði ýmist við okkur eins og börn,
eða eins og þá, sem öll framtíð ver-
aldarinnar væri falin. „Trúið á æðri
handleiðslu og fordæmi Krists, náið
því, tileinkið ykkur það. Beislið ork-
una, sem býr í kristinni trú. Hún er
eins og heitu lindirnar á íslandi —
þær haía streymt frá upphafi vega
og veita nú þúsundum líf og yl. Hún
er eins og árnar I Svíþjóð, eins og