Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1947, Blaðsíða 15

í JÓLALEYFI í NOREGI
Eftir Ölaf S. Ölafsson
Um jólin í jyrra fór hópur íslendinga frá Svíþjóö til Noregs til þess aö halda
jólin þar í skíöaskála upp til fjalla. Hjer segir einn úr hópnum frá feröalaginu
og jólahátíðinni á hinum afskekta staö, en annar prýöir greinina meö myndum.
KLUKKAN er þrjú að morgni 21.
desember 1946. Á járnbrautarstöð-
inni í Gautaborg er iöandi kös aí
fólki, sem kemur og fer. Allir virðast
eiga annríkt. Sumir virðast æstir og
kvíðandi, aðrir glaðir og brosandi, en
sameiginlegt með öllum er annríkið.
Jeg stansa og skima í kring um mig.
Jeg er að bíða eftir samferðafólkinu.
Skyldi það hafa sofið víii sig. Allt i
einu kveður við hljómfögur íslenskan
„Góðan daginn. Sæll og blessaður“.
Samferðafólkið tínist inn og innan
skamms erum við 15 Islendingar
þarna samankomnir, með bakpoka og
skíði, albúnir í hálfsmánaðar útilegu
á háf jöllum Noregs. Ferðinni er heitið
til Rena, smábæjar í ^usturdal um
150 km. norður af Oslo. Ferðafjelagið
í Rena ætlaði að leigja okkur skála
sinn, sem liggur frammi í dalnum
upp af Rena.
Frumdrög þessa ferðalags voru
þau, að á fundi íslendingafjelagsins í
Gautaborg hafði um haustið komið
fram raddir um að daufleg myndi
vistin þar í borg yfir jólahátíðina.
Bar ýmislegt til þessa tals, meðal
annars naumgæfni gjaldeyrisnefndar
við námsmenn í Svíþjóð. — Margir
okkar hafa þó leyft sjer að draga í
efa, að hjer sje um raunverulegan
sparnað að ræða, þar sem vissar teg-
undir ferðamanna hfeiman frá Fróni
virðast ekkert þurfa við sig að spara
og geta flutt með sjer vörur, sem vafa
samt er að auki mikið við íslensk
verðmæti. Það var þess vegna með
lítilli bjartsýni, sem við fórum þess
á leit við háttvirta gjaldeyrisnefnd að
hún veitti okkur norskan gjaldeyri til
ferðalagsins. Undrunin og gleðin varð
því þeim mun meiri þegar við frjett-
um að þessari gjaldeyrisbeiðni hafðí
verið svarað játandi. Þar með var aðal
þröskuldurinn yfirstiginn, því með því
að þurfa að nota okkar dýrmætu
sænsku krónur, hefði Noregsdraumur-
inn aldrei orðið að veruleika. — Þaj3
væri þess vegna ef til vill ekki óvið-
eigandi að flytja gjaldeyrisnefnd þakk
ir fyrir góðan skilning, með von um
að slíks sje að vænta yfirleitt, þegar
um gjaldeyri handa námsfólki er að
ræða, því að hvað á íslenska ríkið
verðmætara en ungt fólk, sem hefur
vilja til að auka við þekkingu sína og
sjóndeildarhring ? En sleppum því og
hverfum aftur inn í járnbrautarstöð-
ina í Gautaborg. Lestin átti að fara
kl. 3,25, en á síðustu mínútu er til-
kynnt að hún sje 50 mínútum á eftir
áætlun. Við íslendingarnir tökum
þessu með jafnaðargeði, en Svíarnir
virðast ekki. taka þessu eins sjálf-
sögðu, því að þetta er orsök nokkurra
velvalinna sær.skra kraftyrða. Við
könnum liðið á ný, og ef til vill mætti
jeg, lesari góður, hripa niður nöfn
kappanna meðan við bíðum eftir lest-
inni.
Eru nöfnin, sem hjer segir:
Sigurjón Sveinsson, frú hans Ólöf
Steingrímsdóttir, Ragnar Kjartans-
son, Leifur Eyjólfsson, Ingólfur
Árnason, Ragnar Emilsson, Ásdís
Sveinsdóttir, Þór Jóhansson, Stefán
Jóhansson, Aðalheiður Árnadóttir,
Auður Aðalsteins, Helga Vigfúsdóttir,
Sverrir Magnússon, Guðmunda
Andrjesdóttir, Ingibjörg Þórðardóttir
og Ólafur S. Ólafsson. Þar að auki
áttum við svo von á þrem ungmeyjum
frá Kristinehamn, en þær ætluðu að
hitta okkur í Oslo. Það voru þær:
Ráðstefna í Gautaborg áður en lagt var af stað.