Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1947, Blaðsíða 20

400

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Á leið til fjalla á jóladaginn.
„ V v **
þessu ókunna fólkl. Fyrst í stað voru
þær dálítið varfærnar og kíktu gegn
um dyragættina, en nokkrir súkku-
laðibitar og brjóstsykurmolar unnu
bug á beygnum. Þær sögðu okkur frá
hinu og þessu, meðal annars að þær
væru alvanar að ganga alla leið frá
Rena og uppeftir á skíðum. Og í fyrra
* fóru þær oft einar á milli. Kvöldið
leið og allir virtust glaðir og ánægðir,
en jeg er hræddur um að flestum hafi
orðið á að hugsa heim til sinna, sjer-
staklega þeim sem fyrsta skifti áttu
jól f jarri vinum og vandamönnum og
kanske sjerstaklega þar sem þau voru
með nokkuð öðrum hætti en venjulegt
er. En það var notalegt og friðsælt
fyrir framan arininn og jólafriður
ríkti í arinstofunni.
JÓLADAGURINN rann upp, ekki
heiður og fagur, en með kyrrviðri og
þoku. Eftir morgunverð var lagt af
stað til f jalla undir leiðsögu Stenberg
Fyrst var farið um skógiklætt sljett-
lendi, en smám saman gisnaði skóg-
urinn og aðlíðandi brekkur tóku við.
Efsti hluti fjallsins var skóglaus, að-
eins einstaka trjekrækla, sem í þok-
unni leit út sem fáránlegustu for-
ynjur. Aðal skíðabrekkurnar voru í
íjallshlíðinni hinumegin. Þokan var
svo svört að ekki sást nema nokkra
metra. Það var ekkert árennilegt að
steypa sjer á skiðum niður snarbratta
hlíðina, meira og minna skógivaxna,
í svarta þoku. En þeir huguðustu ljetu
sjer slíkt ekki fyrir brjósti brenna,
heldur stjökuðu sjer tveim höndum,
beina leið út í óvissuna. Hlíðin var
brött, þokan svört og skógurinn þjett-
ist eftir því sem neðar dró. Þrátt fyrir
allar torfærur gekk alt slysalaust..
Skemtum við okkur vel og lengi.
Heimferðin gekk greiðara en að
heiman. Mikill hluti leiðarinnar var
niður í móti og færið gott. Það var
ekkert að gera nema reyna að standa
og krækja fyrir trje, sem voru í vegi.
Þegar heim kom höfðum við fengið
gest. Var það einn besti skíðakappi
þeirra Renabúa. Hafði ferðafjelagið
verið svo hugulsamt að útvega okkur
hann til leiðbeiningar í skíðalistinni,
ef á þyrfti að halda. Hann er rakari
að atvinnu og heitir Sverre Kristian-
sen. Reyndist hann okkur hin mesta
hjálparhella og besti f jelagi. Var strax
ákveðið að halda til f jalls næsta dag
ef veður leyfði. Var nú skemt sjer við
söng og spil frameftir kvöldi. Sverrir
hinn íslenski söng einsöng til mikillar
gleði fyrir alla áheyrendur.
NÆSTI DAGUR var eins þokufullur
og fyrirrennarar hans. Færið var
mjúkt og allgott. Var nú haldið á
sömu slóðir og daginn áður og Sverre
var fararstjórinn. Við væntum hálft
í hvoru^að þokuljett myndi á fjallinu
en svo var ekki. Þegar á tindinn kom
renndu sjer flestir óhikað í þokuna að
undanteknum vini vorum Sverre. sem
ekki vissi hvaðan á sig stóð veðrið.
Ljet hann svo ummælt seinna, að sjer
hefði ekki orðið um sel, að sjá íslend-
ingana hverfa út í þokuna, því margir
reyndir skíðamenn hikuðu við að
renna sjer niður Himmelfjellet, jain-
vel þó þokulaust væri. Leist honum
svo á að við þyrftum ekki á neinni til-
sögn að halda. Jók þessi þokuför all-
mikið á frægð okkar þar efra, og eftir
því sem við heyrðum síðar, var þetta
almennt umtalsefni þar um slóðir á
næstunni.
Næstu dagar voru svo hver öðrum
líkir. Aðeins einn dag fengum við
þokulaust á fjallstindinum og hvílíkt
útsýni. Dalurinn var þokufullur upp
í miðjar hlíðar, en efra skein sólin
yfir drifhvítar fannbreiður. Nú sáum
við hvílíkir dásamlegir möguleikar til
skiðagöngu höfðu verið okkur faldir
í þokunni. Nú skildum við líka að
Norðmennirnir skyldu fyrst og fremst
kalla þetta gott skíðaland og fyrst og
fremst iðka göngu.
Tíminn leið við skíðagöngur, söng
og spil. Sverrir söng einsöng, þegar
hann var vel upplagður. Gestgjafar
okkar, Synnöva og Arne Stenberg og
litlu telpurnar þeirra, Laila og Sylvia
virtust una vel hag sínum, þó að þau
yrðu að halda jólin fram til fjalla með
bláókunnugum útlendingum. Synnöva
sagði okkur, þegar við fórum að kynn-
ast, að hún hefði verið hálfsmeik um
að við myndum til lítillar jólagleði,
við myndum sjálfsagt heimtufrek og
þóttafull, matvönd og leiðinleg. Við
sögðum bara: „Bústu við hinu vonda.