Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1947, Blaðsíða 12
392
LESBÓK MORGUNBLAÐSTNS
Þeir fluttu mikinn gleðskap og ljett-
lyndi inn á heimilið með sjer. Það var
nóg til af soðnum rostungshjörtum,
öli og brennivíni svo veislan stóð alla
nóttina.
Einn þeirra kunni að syngja galdra
söngva Eskimóa og berja skænisbumb
una, annar sagði sögur frá Síbiríu og
þannig koll af kolli.
Þá daga, sem þeir dvöldu þar, gerð
ist eitthvað!
ÞEGAR kom fram í miðjan mán-
uðinn óx eftirvænting okkar um allan
helming, (í Thúle „vænta“ menn ætíð
einhvers) því nú bjuggumst við við
komu jólagesta okkar, dönskum vís-
indaleiðangri að norðan, sem allir
voru góðir vinir okkar og kunningjar,
og jólakveðjudagurinn, þegar við átt
um að fá að heyra raddir vina okkar
og ættingja í Danmörku, nálgaðist nú
óðum. Jeg man það ennþá og sje það
fyrir hugskotssjónum mínum eins og
það hefði gerst í gær, og finn eftir-
væntinguna, „spenninginn“: verslunar
stjórann, sem situr hálfboginn á loft-
skeytastöðinni og sendir og tekur á
móti jólaskeytum, þjónustustúlkurn-
ar, sem gera húsið hreint hátt og lágt
og faktorsfrúna og mig, sem bökum
geysistórar jólakökur handa Eskimó-
um og sælgæti til heimilisins. Altaf
öðru hvoru gáum við til veðurs og
áhyggjusvipur okkar eykst eftir því
sem himinninn verður þungbúnari.
„Við getum ekki heyrt Danmörku, ef
það verður hríð“ segir verslunarstjór-
inn.
En auðvitað fór alt vel, eins og
vera á í öllum jólasögum.
Það birti upp og við heyrðum alt
það útvarp, sem okkur var ætlaö:
ræðu gamla Staunings, grænlenska
söngflokkinn, jólasálmana, og okkar
eigin jólakveðjur. Við sátum í litla
skúrnum, sem á „fínu“ máli var kall-
að „útvarpsstöðin í Thúle“, Eskimóar
og Danir hvorir innan um aðra eins
þjett eins og kindur í rjett. í fyrstu
var baðheitt þar inni, seinna, þegar
drapst í ofninum, varð eins kalt eins
og í íshúsi, en það gerði alt saman
ekkert til, því við vorum aftur heima
í gamla landinu okkar hjá vinum og
ættingjum.
En leiðangurinn að norðan Ijet bíða
eftir sjer. Verslunarstjórinn talaði
öðru hvoru um að senda hjálparsleða
norður eftir, til þess að svipast um
eftir þeim, þar eð hann gat ekki skil-
ið, hvað tefði þá. En seinnipart dags
þann 22. desember ruddust skyndilega
fjórir menn inn í eldhúsið. Þeir voru
snjóbarðir og klökugir og klæddir
einkennilegum búningi úr sauðargær-
um og hreindýraskinni, en þeir voru
glaðir og reifir og brátt glumdi húsið
við af hlátrum og köllum og með
komu þeirra gengu þá jólin í garð hjá
okkur, á þessari ystu varðstöð Evrópu
menningarinnar við íshafið.
Hjá jólatrjenu i Thule.