Alþýðublaðið - 20.09.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílið
SÆLUHÚS
_______V útFup po/nuR /yu&u.mflVuR
Z>VR u/n ÚJÓXÐ
l
KnoPp
GLER '/L'ftT nsk
vökvi
7V/ HL.
ð /<£VR ElVS MEYT/
Tu/v/Vu B.R6/ L£úUR.
■ ÍUTL Hft
mp UR
/NG
.JURT n? L ‘UttfftTuR
TÓTT) HLuTm
■ "h ■ ■ -i - ■
-- -irn• $

fall. Hvaö var hægt að segja
undir svona kringumstæðum?
— Það er fyndið, er það ekki.
Maður les um svona lagað i bók-
um, en maður imyndar sér
aldrei aö það geti komið fyrir
mann sjálfan. bað er... það er
eins og þetta læðist að manni og
allt i einu verður manni ljóst að
heimurinn er ein ringulreiö i
kringum mann.
— Elskan min, ekki getur það
verið svona slæmt?
— Ekki það? Þú heldur það.
En hvernig ættur þú að geta
dæmt um það út frá þessu fá-
ránlega sambandi þinu við
Gregory Martin? Það var fyrir-
litning i rödd Nóru.
— Ég er ekki lengur trúlofuð
Gregory.
Þessari hljóðlátu játningu
hennar fylgdi sérstök þögn.
Nóra lyfti höfðinu og horfði á
hana útundan sér.
— Nú, það eru að minnsta
kosti góðar fréttir. Hamingjunni
sé lof fyrir að þú skulir loksins
hafa komið fyrir þig vitinu. En
hversvegna i fjáranum ertu
ekki löngu búin að slita henni?
— Mér er ekkert um að ræða
þetta nánar. Þetta er einsog
hvert annað atvik og nú er það
um garð gengið, það er allt og
sumt.
— En...
— Nóra, látum það kyrrt
liggja.vina min. Min vandræði
eru afstaðin. Nú skulum við ein-
beita okkur að þér og hvað þú
ætlar að gera i sambandi við
Peter Barry.
Nóra sat þögul. 1 þetta skipti
skorti hana orð til að réttlæta
sjálfa sig.
— Væri nokkuð gagn að þvi
þótt ég segði að mér fellur vel
við Peter, mjög vel. Hann er
prýðis maður og ágætur læknir
og ég hef þekkt hann miklu
lengur en þú.
— Þakka þér fyrir Lyn. Ekki
svo að skilja, að mér sé mikið
gagn að þvi. Ég held að allt
sjúkrahúsliðið myndi taka undir
álit þitt á Peter.
Enn varð löng þögn og enn á
ný gerði Lándsay tilraun til að
koma henni af stað með að ræða
málið.
— Kemur litla telpan hans
Peters þessu nokkuð við?
— Blessuð vertu, Lyn. Ég
hefði mátt vita að þú myndir
finna veika blettinn. Sjúkdóms-
greining yðar er fullkomin, kæri
læknir. Nóra reyndi að vera
glaðleg, en það vottaði fyrir
skjálfta i rödd hennar.
Lindsay hætti aö spyrja.
Peter Barry þótti mjög vænt um
litlu dóttur sina, Patsy, og fyrir
skömmu hafði barnið legið á
sjúkradeild NÓru. Hún vissi að
litla stúlkan hafði orðið mjög
hænd að hjúkrunarkonunni sinni
og á þvi lék enginn vafi að Peter
hafði einnig laðast enn meir að
Nóru.
— Hafið þið Peter rætt málið?
Hafið þið horfzt i augu við af-
leiðingarnar af hugsanlegum
gerðum ykkar?
— Lyn, þú ert ekki að halda
fyrirlestur yfir einni einstæðu
móðurinni núna. Það var skjálfti i
hlátri Nóru, en henni tókst þó að
hlæja. — Við höfum ekkert
aöhafzt, sem við þurfum að
blygðast okkar fyrir, Peter myndi
ekki leyfa mér að gera neitt, sem
stofnaði mannorði minu i hættu,
það geturðu verið viss um.
— Fyrirgefðu, en ég varð að
spyrja. Astinni verður ekki beint
inn á ákveðnar brautir. Það hef
ég orðið að læra af reynslunni.
Það er mögulegt að þetta vanda-
mál reynist þér ofviða. Hvað þá?
— Lyn, ég veit það satt að segja
ekki. Ég reyni ekki einu sinni að
gera mér grein fyrir þvi eins og
er. Ég veit aðeins það að Peter
hefur skrifað konunni sinni. Hann
hefur sagt henni að Patsy þarfnist
móður. Hann hefur gefið henni
kost á að snúa aftur til sin eða
gefa sig lausan.
— Nóra!
— Ég veit. Það er hart, finnst
þér ekki? Og þó veit ég að þetta er
ekki annað en það sem lögin mæla
fyrir. Ef hún kemur ekki en neitar
samt ab gefa honum eftir skilnað,
getur Peter höfðað skilnaðarmál
á þeim grundvelli að hún hafi
yfirgefið hann.
— Og ef hún kemur aftur?
Lindsay greip utanum krepptan
hnefa Nóru.
— Hún er móbir barnsins. Ætli
ég hverfi þá bara ekki af sjónar-
sviðinu.
— Þetta eru bölvuð vandræði.
Það getur liðið á löngu þar til þú
veizt hver úrslitin verða.
— Ég veit það, en Peter hefur
orðið að þola það öll þessi ár. Mér
er ekki vandara um en honum. Og
nú skulum við hætta að tala um
það. Hún ýtti upp kjólermi sinni
og leit á armbandsúrið. — Það er
kominn timi til að halda heim
hvort sem er. Ég þarf að skipta
um föt og skila herra Gilligan
lyklunum áður en ég fér á vakt.
Hún beið ekki eftir svari en setti
vélina i gang. Um leið og hún
sneri höfðinu til að aðgæta hvort
nokkur væri fyriraftan bilinn, leit
hún beint á Lindsay.
— Fyrirgefðu. Þetta átti að
vera skemmtiferð en ekki harma-
grátur. Ég hef hugboð um að lifið
eigi efbrr að verða miklu
skemmtilegra hjá þér framvegis.
Ég skal segja þér að ef ég hefði
ekki orðið svona bálskotin i Peter
hefði ég beint minum spjótum að
þessum Gilligan þinum. Mér likar
vel við þann mann. Það er varið i
hann. ertu ekki sammála?
Hafi Lindsay svarað einhverju
heyrðist það ekki fyrir hávað-
anum i vélinni, en Nðra sýtti það
ekki. Hún hafði komið málinu á
framfæri.
Lindsay skrúfaði frá vatns-
krönunum og hóf hina hefð-
bundnu „skúringu” — hún
byrjaði á fingurgómum vinstri
handar, hélt áfram uppeftir
fingrunum, yfir lófann og siðan
handarbakið, úlfliðinn, upphand-
legginn og að lokum olnbogann.
Svo endurtók sagan sig með
hægri hendina. A meðan hún var
að þessu, raulaði hún fyrir munni
sér. Enda þótt hún vissi að fram-
undan yrði erfiður morgunn á
skurðstofunni, var hún i sólskins-
skapi. Hún hafði starf sitt og
annars krafðist hún ekki af lifinu.
bá allt i einu og fyrirvaralaust
beit hana samvizkan. Hún
minntist samtalsins við Noru
daginn áður og henni varð þungt
um hjartaræturnar.
Hvað höfðu þær aðhafzt til þess
báðar tvær að gera lif sitt að svo
ótrúlegri flækju? Hafði hún
sloppið einungis til að Nora fengi
að kenna á öllum hörmungum og
vansælu ófullnægjandi ástasam-
bands? En um leið og gremja
hennar jókst yfir óréttlætinu i
þessu öllu, sefaðist ótti hennar og
fjaraði út. Hún vissi að Nora
myndi geta yfirstigið allar hindr-
anir og fundið hamingjuna.
Lindsay skildi ekki hversvegna
hún var svo sannfærð um þetta.
Hún sló þvi föstu með sjálfri sér
án fyrirvara vegna þess að innst
inni vissi hún að Nora bjó yfir
styrk, sem vantaði i hennar eigin
17
FRANSKA SENDINGIN
Stytt útgáfa af kvikmynda-
sögunni , Jhe French Connection
sem hlaut Óskarsverölaunin i ár
Við höfum rætt þetta ábur.
Hefðir þú handtekið hann og
hann verið meb heróin á sér, nú
gott og vel. En nú er honum hef-
ur enn tekizt að komast undan,
höfum við enga von. Þú getur
reitt þig á, að hann geymir ekki
eitrið heima hjá sér. Og við vit-
um ekki, hvar hann var frá
þeim tima, er þú misstir af
honum þar til hann kom heim til
sin.”
,,Ég veit það,” sagði Eddie.
,,En mergurinn málsins er sá,
að mér finnst við hafa orðið okk-
ur nægilega mikið til skammar
nú þegar. Við sjáum Frakkana
aldrei aftur. Ég held, að þeir
hafi lokið viðskiptunum og séu
farnir aftur. Mér er reyndar
fjandans sama um það. Það er
Patsy sem er okkar viðfangs-
efni. Ef við leitum ekki á ólik-
legustu stöðum, verður það
komið i umferð, áður en við vit-
um af. Við getum ekki beðið
lengur.”
Siminn hringdi. Waters
svaraði.
,,Kona i simanum. Ein af þin-
um, Eddie”.
Eddie tók við simtólinu.
,,Egan hér... Halló, Garol.”
Hann fór i annað herbergi til
að fá næði til að tala við hana.
.,Ég hef verið að hugsa um
þig, stúlka min. Ég var á leið-
inni til þin, en tafðist.”
„Mig langar til að hitta þig,”
sagði Carol.
„En það er ekki þess vegna,
sem ég hringi. Ég held, að þetta
skipti máli fyrir þig, en samt er
ég ekki viss.”
„Hvað er það?”
„Fyrir nokkru kom náungi
inn á barinn hérna. Ég hef séð
hann áður. Hann er vinur
mannsins, sem þú ert að eltast
við núna. Hann var að drekka
með öðrum manni. Hann stærði
sig af þvi að hafa leikið á
lögregluþjón i kvöld — af irsk-
um ættum — það var vist þú —-
sem hann hafði hindrað. Patsy
komst undan, sagði hann.
Hann bætti einhverju við, sem
ég skildi ekki fyiíilega, en ég
hélt, að þú vissir kannsf við
hvað hann átti. Hann s- <* i’i
alls staðar væri fyl
ferðum hans, en hann h<
að leyna.”
„Engu að leyn,"'’”
„Mér fannst það furðulegt
orðalag. Hann sagbi meira.
Klukkan niu i fyrramálið munu
Patsy og hinir ljúka viðskiptun-
um.”
„Klukkan niu i fyrramálið!
Hvar?”
„Það sagði hann ekki.”
„Andskotinn sjálfur!”
„Ég reyni aö hjálpa þér, og
þetta eru þakkirnar.”
„Ég meinti það ekki þannig,
Carol.bú stóðst þig vel. Ég vildi
gjarnan hitta þig, en nú get ég
það ekki. Þú heyrir frá mér
seinna.”
Egan skýrði hinum frá sim-
talinu. Menn reyndu á getspeki
sina.
Waters sagði: „Það er
augljóst, að þeir ætla að hittast
á Roosevelt gistihúsinu. Þar
hafa þeir alltaf hitzt áður.”
,,Ég er hræddur um, að þetta
sé ekki rétt. Ég þori að veðja
hattinum minum um það, að
þeir koma saman á East End
Avenue,” sagði Egan.
,,Nei, heyrðu mig nú. Það eina
sem við vitum með nokkurri
vissu, er, að Patsy mun hitta
Frakkana á Roosevelt gistihús-
inu.”
„Hann gerði það. En ég er
hræddur um, að við höfum fælt
þá þaðan. Hins vegar hefur
hann hitteinn þeirra á East End
Avenue, og enn ekur hann bif-
reiðum þangað og þaðan. Ég
finn á mér, að hann veit ekki um
þá vitneskju okkar.”
„Þú og þessar tilfinningar
þinar. Ég ætti kannski að þegja,
en er það ekki vegna þessara
hugboða þinna, að útlitið er
svona svart núna? Ef þú hefðir
getað unnið sem einn úr hópnum
i stað þess að...”
„Hvaða hópi?” greip Egan
fram i. „binn hópur eyðilagði
allt. Við Sonny vorum næstum
búnir að leysa málið, þegar þú
og samverkamenn þinir þurftuð
að klúðra öllu fyrir okkur. Hver
stuggaði við Frökkunum? bið
kunnið fjandakornið ekki að
njósna um fólk án þess að koma
upp um ykkur.”
„Waters kreppti hnefana.
„Ég veðja samt á Roosevelt.”
„Þú mátt bera hvað sem þú
vilt min vegna. Ég ætla að fara
til East End, þó að ég kunni að
verða einn þar. Þú getur farið
með einkaher þinn til andskot-

o
Miövikudagur 20. september 1972