Eimreiðin - 01.01.1896, Síða 38

38
kaffi um morguninn með soppulummum. Bruninn í líkamanum
var afarmikill af áreynslunni í dansrokunum. Iðrin voru gjörtæmd,
og sulturinn skar hana innan. Lífsöflin gátu því svo sem enga
mótspyrnu veitt, þegar frostrenningurinn veitti henni atlögu og
sótti hana í návígi.
Skýin þutu óðfluga upp undan fjallsbrúninni, austur yfir dalinn
og hurfu á bak við fjöllin í austrinu. Tunglið sýndist ýmist renna
undir þau, eða undan þeim, og fara með geysimiklum hraða.
Skuggarnir og ljósflekkirnir runnu niður hlíðarnar, yfir dalbotninn
og jafn ljettilega upp eptir brattanum hinum megin. Það var því
líkast, sem geysistór skjöldótt húð væri dregin vestan yfir landið
og austur eptir.
Svo gránaði allur himininn og fjúkið hrærðist saman við
lausa-renninginn, og dró nokkuð úr storminum á meðan. Þetta
varaði nokkra stund og svo ljetti aptur til sem snöggvast. —
Sigrún sá heim til sín — ekki nema ofurlítill spölur eptir. Hún
herti sig af alefli og komst heim í hlaðbrekkuna, þar missti hún
fótanna; og svo skreið hún heim undir bæjarvegginn. —
Svo skall hann saman í iðandi blindöskuna. Stormurinn
sópaði fölinu sundur og saman, reif skrofið upp þar sem vatnið
hafði hlaupið undan eptir leysinguna, kastaði því í háa lopt og
urgaði grasrótina af þúfunum. Það var djöfulóður útsynningur,
sem þá var á ferðinni.
Svo slotaði veðrinu undir daginn; himininn heiddi og dags-
brúnin lýsti með kyndli sínum undir fjöllunum, þar sem tunglið
náði ekki til seinni hluta næturinnar. Móar, melar og ísar voru
sópaðir eins og með vendi, en mógrá snjóský sáust hjer og þar í
seitlu-veitunum undir fjallshlíðinni. Þau báru lit sinn af leirrykinu,
sem rifið hafði upp úr jörðinni um nóttina.
En austan undir Grettistakinu á Vallholti gat að líta kvenn-,
mann í hnipri. Skýlan var fokin aptur af hnakkanum, hárið úfið
og fannbarið, og andlitið höggvið til blóðs eptir skara-axir vestan-
vindsins. —
Þegar sauðamaðurinn frá Velli rak fjeð sitt um morguninn til
beitar, hljóp hundurinn hans upp að steininum og fann hann þá
Sigrúnu örenda.
En umhverfis Vallholt, sem var á stærð við meðal túnskika,
lá þreföld sporaslóðin hennar. Hún hafði troðið helveg — eptir
reglum danslistarinnar.
Guðmundur Friðjónsson.