Eimreiðin - 01.01.1896, Qupperneq 35

35
að svo miklu leyti sem í þeirra valdi stóð, að kýrnar legðu til
efni í ábrystir hálfum mánuði fyrir næstu veturnætur.
Mesti fjöldi fólks var við kirkjuna um daginn. Þegar embættis-
gerðinni var lokið, voru nokkrir, heldri bændur kallaðir, ásamt
konum sínum, inn í bæ, til þess að drekka kaffi. Unga fólkið
skundaði þegar til þinghússins, og var hiklaust byrjað að dansa.
Svo sem að framan er greint, var fleira af konum en körlum
við kirkjuna. Sama hlutfall gilti og í þinghúsinu. Karlmennirnir
höfðu því heldur en ekki úr að velja, enda drápu þeir eigi hendi
við náðargáfunum. Utansveitar-ungfrúrnar urðu einkum fyrir val-
inu. Þær voru á sinn hátt eins og nýmjólk fyrir þess manns
munn, sem vikum saman hefir ekki bragðað annað mjólkurkyns
en ásauðar-geldingu, sem hákarls-maga þarf til að melta.
Þegar svona lágu spilin, var eigi kynlegt, þótt fölva brygði
yfir toginleitu ásjónurnar. Þeim, sem þær áttu, var fyllilega ljóst,
að fleirum dýrum en rökkunum hættir til að byrja á þeirri krás-
inni, sem gómsætust er fyrir bragðtaugarnar, færa sjer hana í nyt,
en leifa hinu.
Mest var ösin kring um hreppstjóradæturnar frá Bjargi. Hrepp-
stjórinn, faðir þeirra, átti ekki kirkjusókn að Velli, og voru þær
því nýir gestir og kærkomnir. Þær voru stöðugt á fljúgandi ferð-
inni. Þegar Jón og Sigurður leiddu þær til sætis, þá komu þeir
Pjetur og Páll, og svo koll af kolli. Hópur af tindrandi vonar-
au^um hjekk á þeim öllum megin, og fjöldi af öfundar hornaugum
þar að auki.
Vesalings Sigrún sat tímunum saman úti í horni; það var
sem piltarnir sæju hana ekki. En þá sjaldan sem þeir »buðu henni
upp«, hneigðu þeir sig svo kuldalega og sveifluðu henni svo hrana-
lega kring um sig, án þess að hvísla að henni einu orði, að sjúkri
ímyndun — auk heldur þá heilbrigðri skynsemi — hlaut að liggja
í augum uppi, að það var afsökunin, sem ljek með grímu fyrir
andlitinu, en að nautnin og löngunin hnipruðu sig að hurðarbaki
og sneru andlitum til veggjar.
Undir danslokin fjekk hún þó góðan sprett í »vefara« og
»sextúr«. Þeir dansar ganga jafnara yfir en samloku-dansarnir,
Seinast var farið í »pantleik«. Sá, sem fyrir leiknum stóð,
settist á stól, ljet húfu í knje sjer og ljet i hana pantana. Ægði
þar öllu saman: pyngjum, lyklum, vasaklútum, hnífum og sokka-
böndum. — Sigrún ljet sokkabandið sitt í pant. Það var krossofið
3*