Eimreiðin - 01.01.1896, Qupperneq 33

33
aðinu. Nokkrar lausaflugur höfðu borizt með vindinum, en það
var ekki bitvargur, heldur rykmý, og veitti því fólkinu auðvelt að ■
sópa þeim jafnóðum framan úr sjer.
Allir elskuðu sjera Jón gamla af heilum hug og leituðu ráða
til hans í öllum vandamálum, enda var hann hjálpfús maður og
góðgjarn. Ef einhver pilturinn vildi ná sjer í heimasætu fyrir
konu, var sjálfsagt, að faðir stúlkunnar spyrði sjera Jón til ráða.
Færi svo, að hann fýsti ráðsins, mátti ganga að því vísu, að ung-
frúin flytti sig fyrr en seinna úr heimasætu-hægindinu upp í konu-
bekkinn. En ef prestur latti þess, að faðirinn gæfi kost á ráða-
hagnum, þá urðu hjónaleysin að taka til sinna ráða og gera alvöru
úr gamninu, ef hugmyndin átti að verða að framkvæmd.
Kirkjustaðurinn, sem Sigrún átti kirkjusókn að, þegar hjer er
komið sögunni, lá í miðri sveit. Þar höfðu bændur nýlega byggt
þinghús; stóð það kirkjunni til annarar hliðar og var skammt í
milli. Sú skoðun var ekki gengin til öndvegis í sveitinni, að ríki
og kirkja væru tveir fjendur, sem nauðsynlega þyrftu að sitja sitt
á hvorum enda veraldar. Söfnuðurinn og þingheimurinn höfðu
sömu haga fyrir hestana og sömu rjett, voru í sömu klæðum á
báðum stöðum, drukku kaffi úr sömu bollum í hvorumtveggju
erindagerðunum o. s. frv. Auk þess var og þinghúsið haff til þess,
að halda í því dansleiki eptir messu á sunnudögunum. Nokkrir
ungir framfaramenn höfðu fengið til þess leyfi hreppsnefndarinnar
og hafði kirkjurækninni farið mikið fram fyrir þessa snjöllu fyrirtekt.
Það var sigið á seinni hluta jólaföstu, og börnin töldu dagana
til jólanna með óþreyju. Það hafði viðrað illa, það sem af var
vetrinum; sífelldar hríðar, áfrerar og umhleypingar. Snjóinn dreif
niður hvaðanæva, svo varla varð komizt bæja á milli. Það sá
varla til sólar alla jólaföstuna, svo klukkurnar yrðu settar rjettar
á bæjunum, og enginn kostur að þurka vatn úr lepp.
»Ef hann þiðnar nú ekki úr sólstöðunum, þá verður þetta
þrjátíu vikna skorpa«, sögðu gömlu mennirnir.
»Fátækraþurkurinn hefir aldrei brugðizt í mínu minni; jeg
vona, að blessaður himnafaðirinn sendi okkur nú hláku fyrir jólin«,
sögðu gömlu konurnar.
Sólstöðurnar bar upp á mánudag og þá kviknaði tungl í suð-
vestri. Mánudagstungl í suðvestri! Gömlu mennirnir sögðust ekki
muna eptir því, að hann hefði ekki blotað einhvern tíma á hverju
mánudagstungli. Það var ómögulegt annað en hann þiðnaði, þegar
3