Morgunblaðið - 11.01.1997, Side 43

Morgunblaðið - 11.01.1997, Side 43
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR LAUGARDAGUR 11. JANÚAR 1997 43 hafi þurft að vera með rúmstæðið sitt á göngum í byggingunni. En það merkilega var, að úr þessum skóla komu fyrirmyndarnemend- ur, sem síðar áttu eftir að gera garðinn frægan í íslensku menn- ingarlífi. Mér verður líka oft til þess hugsað, þegar litið er á alla þá fullkomnu og íbornu skóla, sem þjóðin státar af í dag, hvort ekki hefði jafnvel verið betra að minna hefði verið í þá lagt og þess í stað reynt að verja fjármagni til betri menntunar þeirra, sem skólunum stjórna. Síðustu kannanir í skólamálum Islendinga virðast geta til þess bent. Þau Hanna og Jens eignuðust þrjá mannvænlega syni, sem menntuðust vel og eru fremdar menn. Barnabörn þeirra hjóna eru nú orðin sex að tölu. Þau sakna vinar í stað, þegar amma þeirra, sem var þeim í raun allt í þessu lífí, er horfin af vett- vangi. Jóhanna var einstaklega barn- góð manneskja. Hún var gædd þeim kostum og mikla hlýhug, að börn löðuðust að henni. Og sem matráðskona við skólann á Reyk- hólum í fyrndinni, var framlag hennar ómétanlegt. Börnin leituðu til hennar og fullorðnum þótti líka gott að koma í eldhúsið hjá henni og slappa þar af og ræða málin. Æskuheimili Jóhönnu var rómað fyrir gestrisni. Enda var gestrisni henni eðlileg- ur og sjálfsagður hlutur, fölskva- laus og einlægur. Guð blessi minn- ingu hennar og gefi þeim gott fordæmi, sem henni voru sam- ferða. Ég votta eiginmanni henn- ar, börnum þeirra, barnabörnum og ástvinum öllum innilega samúð mína og minna. í Guðs friði. Bragi Benediktsson, Reykhólum. I kveðjuskyni langar mig að minnast góðrar vinkonu minnar. Á hátíðarstundum rifjum við upp og dáumst að verkum kynsióðarinnar sem nú er að kveðja. Við horfum í kringum okkur og hugsum um alla þá uppbyggingu sem hefur átt sér stað. Við vitum að mikið hefur verið unnið í sjálfboðavinnu, menn hafa byggt mannvirki úr steypu sem hrærð var í höndunum og svo mætti lengi telja. Þegar Hanna kom að Reykhólum seint á fímmta áratugnum með manni sín- um, Jens Guðmundssyni skóla- stjóra, þá var uppbygging þar að bytja. Á fáum árum var byggð sundlaug og sundlaugarhús sem í fyrstu var einnig bæði skólahús og íbúðarhús þeirra hjóna. Sund- laugin var byggð af slíkum mynd- arbrag að enn er hún með betri sundlaugum landsins. Síðan var byggt skólahús með heimavist og var það skóli sveitarinnar í um tuttugu ár. En hver gaf öllum þessum mönnum sem unnu að uppbyggingunni að borða? Það var Jóhanna og aðrar slíkar konur. Á þessum tíma var ekki rafmagn og þar af leiðandi ekki ísskápar eða frystir né önnur þægindi. Ætli ekki hafi þurft gott skipulag, hug- myndaflug og útsjónarsemi til að láta hlutina ganga í slíku heimilis- haldi? Gestagangur á heimili þeirra var mikill alla tíð og þá þótti ekki tiltökumál að hýsa næt- urgesti. Mín fyrstu kynni af Jó- hönnu voru er ég byijaði í Barna- skólanum á Reykhólum 9 ára göm- ul. Þá var skólahald með þeim hætti að börnin voru 3 mánuði á vetri í skóla og var hópnum skipt í eldri og yngri deild og voru hóp- arnir til skiptis. Allir voru í heima- vist nema börnin á staðnum. Jens kenndi börnunum og var hann nánast eini kennarinn í u.þ.b. 25 ár. Oftast voru börnin læs þegar þau komu í skólann en ef svo var ekki þá sendi Jens þau til Hönnu og hún.keþPiji þeim að lesa. Ékki, SIGURÐURR. JÓHANNSSON hefur hún fengið laun fyrir þá vinnu frekar en aðra sem hún innti af hendi um ævina. Á þessum árum var ekki búið að finna upp hugtakið heimavistargæsla en Jens og Hanna sinntu börnunúm eftir því sem þau höfðu tök á. Við áttum þess alltaf kost að leita til Hönnu ef eitthvað bjátaði á. Seinna þegar ég var orðin fullorð- in kenndi ég um tíma við Reyk- hólaskóla og þá kynntist ég Hönnu upp á nýtt. Alltaf var jafn gott að kíkja inn til hennar og fá kaffí og kleinu og spjalla. Og við þurft- um mikið að spjalla, ég man eftir að einu sinni sagðist hún hafa heyrt eða lesið viðtal við konu sem sagðist hafa skilið við mann sinn af því að þau voru ósammála um hvernig ætti að kreista tann- kremstúpu. Hanna vissi hvað skipti máli, aukaatriði vöfðust aldrei fyrir henni. Ég er hrædd um að Jens hefði mátt kreista tannkremstúpuna skringilega til þess að það truflaði hana. Alla þessa áratugi hafa þau hjón verið kjölfestan á Reykhólum, fólk hefur komið og farið en þau hafa alltaf verið á sínum stað. Ósjaldan voru piparsveinar við kennslu í skólan- um og þá gekk Hanna þeim í móðurstað. Ævistarf hennar væri kannski ekki tiltökumál ef hún hefði verið hraust. Hanna þjáðist af liðagigt í marga áratugi, þegar ég sá hana fyrst voru hendur hennar og fætur orðnir hnýttir. Hún þurfti að temja sér ný vinnubrögð og aðferðir við verkin eftir því sem henni versn- aði. Liðagigt er kvalafullur sjúk- dómur en ég man aldrei eftir að hafa heyrt hana kvarta, þó kom fyrir að hún sagðist vera eitthvað löt í dag, hún var aldrei veik eða þreytt. Seinustu tvö árin hafa ver- ið henni erfið, ellin bættist við liða- gigtina og loks gat hún ekki hugs- að um heimilið lengur né sjálfa sig. Það varð henni ákaflega erf- itt, alla ævi hafði hún verið að þjóna öðrum og það var henni ekki að skapi að þurfa að gefast upp og láta aðra þjóna sér. Það hefur verið lærdómsríkt að fýlgj- ast með henni takast á við lífið og sjúkdóminn og sárt að horfa upp á ósigra hennar síðastliðin ár. Langþráð hvíld er nú komin. Ég kveð Hönnu mína með miklu þakk- læti fyrir allt og sendi ættingjum innilegar samúðarkveðjur. María Játvarðardóttir. Skammdegissólin sendi nær lá- rétta geisla inn um gluggana. Birt- an var svo falleg. Síminn hringdi. Mér var tilkynnt andlát Jóhönnu Ebenesersdóttur á Reykhólum. Ég klæddi mig, fór út í gönguferð. Það dró í loftið og í logni féllu dúnlétt svífandi snjókorn. Jörð varð alhvít. Mér fannst birtan, veðurblíðan eins og falleg kveðja til Hönnu - í samræmi við líf henn- ar. Andlát hennar kom þó ekki á óvart. Við höfðum talað saman í síma á nýársdag. Þá fann ég að mjög var af henni dregið. Hún sagði mér þá að sér liði illa, en þannig hafði ég aldrei heyrt hana lýsa líðan sinni. Þó allir vissu að hún hafði árum saman oft verið sárkvalin af heiftarlegri liðagigt voru svörin er spurt var um heilsu hennar, að hún væri ekki nógu góð - þyrti að vera betri. Ég minnist fyrstu kynna af Hönnu og heimili hennar og Jens skólastjóra á Reykhólum. Ég hafði sótt um sumarstarf hjá Þorsteini Einarssyni, íþróttafulltrúa og ætl- aði að taka með mér son minn þá 6 ára gamlan. Þorsteinn sagðist þá ætla að senda mig að Reykhól- um. Þar þekkti hann svo góða konu. Sumardvölin og starfíð við sundlaugina á Reykhólum, sem upphaflega átti að vera nokkrar vikur, urðu mörg sumur. Kynni mín af „góðu konunni“ sem hann Þorsteinn hafði nefnt stóðu svo sannarlega undir vænt- ingum og langt fram yfir það. Heimavist skólans var í viðbygg- ingu við skólastjórahúsið og notaði ég hvert tækifæri að smeygja mér inn til þeirra, njóta heimilishlýju og gestrisni. Það kom sér vel að stórt var eldhúsborðið á heimilinu sem mér fannst eins og umferð- armiðstöð - nágrannar, aðkomu- fólk, gestir komu og fóru, þáðu mat, kaffi. Það var spjallað og rætt um viðburði samtíðarinnar, menn og málefni, húsbóndinn fjöl- fróður, glettinn, sagði skemmti- lega frá og hafði sínar skoðanir á öllu. Húsmóðirin, hún Hanna, greind og athugul, lagði sitt til mála. Mér fannst hún nær stans- laust vera að bera fram og bæta við veitingar svo enginn færi af bæ án þess að þiggja góðgerðir. Þar fundu allir sig velkomna svo einlæg var gestrisni þeirra. Hanna eins og hún var alltaf kölluð var fædd á bænum Tungu í Valþjófsdal í Önundarfírði. Þar ólst hún upp hjá foreldrum sínum og 6 systkinum. Mér hefur verið sagt að æskuheimili hennar hafi verið annálað fyrir glaðværð. Börn og unglingar af nágranna- bæjum hafi sótt mikið þangað í leiki og félagsskap við systkina- hópinn. Þegar hún giftist Jens Guðmundssyni var hann kennari og síðar skólastjóri á Reykhólum. Þar hafa þau búið öll sín búskapar- ár. Skólinn var heimavistarskóli og alltaf mannmargt í kringum hana. Þar naut sín vel hennar eðlislæga hlýja og umhyggja, því oft hefur þurft að hugga og hlynna að að- komubörnum sem flest voru að fara að heiman í fyrsta skipti. Synirnir þrír, Ebeneser, Eiríkur og Helgi, nutu mikillar umhyggju í uppvextinum. Þeir hafa allir hlot- ið góða menntun og ég veit að það var gleði móður þeirra að þeim hefur vegnað vel. Um fertugsaldur veiktist Hanna af liðagigt sem ágerðist og lék hana illa og mátti segja að hún væri altekin af þessum sársauka- fulla sjúkdómi. Hún háði hetjulega baráttu, leitaði sér lækninga sem völ var á. Þrátt fýrir sjúkrahús- vist, skurðaðgerðir og að þurfa stöðugt að vera á sterkum lyfjum stóð hún upp, komst heim og gekk að heimilisstörfum. Það var fyrst og fremst hennar jákvæða hugar- far og ótrúlegur lífsþróttur sem hélt henni frá að láta fötlunina buga sig. Oft fammst mér hún bera sig of vel, harka svo af sér að það vildi gleymast hve illa hún var í raun farin. Umhyggja hennar fyrir heimilinu, fjölskyldunni, barnabörnum, sem oft voru hjá þeim í heimsókn og sumardvöl, náði út yfir allt. Síðustu mánuðir voru henni erfíðir. Hún dvaldi þá á Elli- og hjúkrunarheimilinu á Reykhólum. Ég vissi að hún var ekki vel sátt við þá tilhögun, en ekki voru tiltækar aðrar ráð- stafanir. Hún þurfti hjúkrun og aðhlynningu, þó hugurinn væri heima. Að lokum vil ég þakka kærleik hennar og vináttu og allt sem var þegið á heimili þeirra hjóna. Þröst- ur, sonur minn, sem þótti svo vænt um Hönnu, minntist oft æskusumra á Reykhólum. Þar hafi verið svo gott að vera, allir okkur svo dæmalaust góðir og gaman að tefla við hann Jens. Ég færi fjölskyldunni og öllum aðstandendum einlægar samúðar- kveðjur. Blessuð sé minning Jóhönnu Ebenesersdóttur. Dæm svo miidan dauða Drottinn þínu barni sem að léttu laufi lyfti blær frá hjarni. Eins og lítill lækur Ijúki sínu hjali, þar sem lygn í leyni liggur marinn svali. (Höfundur ókunnur) Rósa Frímannsdóttir. + Sigurður Rudolf Jóhanns- son fæddist í Vestmanna- eyjum 14. október 1930. Hann lést í Landspítalanum 2. janúar síðastliðinn og fór útför hans fram frá Fossvogskirkju 10. janúar. Kæri bróðir minn, mig langar að minnast þín með fáum orðum. Þú varst yngstur systkinanna í Höfðahúsi í Vestmannaeyjum. Þeg- ar þú fæddist komstu eins og sólar- geisli inn í húsið við Vesturveg. Fyrir í Höfðahúsi voru þá auk for- eldra, systkinin María systir okkar elst, næstur Kalli, þá Þórir og síðan komst þú. Ég rak lestina, fædd annars staðar, en tekin í fóstur sex mánaða, af þeim fyrirmyndarhjón- um, foreldrum þínum og frá þeim tíma foreldrum okkar allra, Ingi- björgu og Jóhanni. Ég var frá upp- hafí ein af systkinunum og naut þess fyrirmyndarfjölskyldulífs sem fyrir hendi var í Höfðahúsi. Ingi- björg, Jóhann og öll systkinin eru látin. Og nú hverfur þú yfír móðuna miklu til móts við þá sem þegar eru farnir. Sigurður bróðir minn, sólargeisl- inn, sem þurftir frá barnæsku að bera þann þunga klafa að vera aldr- ei heill heilsu. Þú kvartaðir aldrei, heldur fluttir með þér gleði hvar sem þú komst. Þú varst lánsamur maður að eignast frábæran lífsförunaut, Kristínu Pétursdóttur. Ykkar góða samband speglaðist í mörgu, en kannski hvergi eins vel og í upp- byggingu sælureitsins fyrir austan fjall. Þrátt fyrir heilsuleysi þitt var alltaf stefnt að því að sumarhúsið og umhverfið allt yrði ykkar stolt og það tókst. Því miður færð þú ekki að njóta alls þessa eins lengi og þú hefðir kosið, en það gera aðrir og þeir munu sjá handbragð þitt og umhyggju í vaxandi gróðri í umgjörðinni um húsið ykkar. Ég kveð þig nú, bróðir minn. Við hjón- in þökkum þér öll liðnu árin. Guð fylgi þér á hinni nýju slóð. Kristínu, konu þinni, og börnum ykkar - og sonunum og fjölskyldum þeirra sendum við innilegar samúð- arkveðjur. Ragnhildur systir og Sigurður Eyjólfsson. Við viljum með nokkrum orðum minnast góðs vinar og samstarfs- manns til margra ára. Fyrir nokkrum árum þurfti Siggi að gangast undir aðgerð sökum veikinda og virtist eftir það ekki ganga heill til skógar, samt hélt hann áfram störfum, meðan nokkur von var og í raun langt fram yfir þann tíma sem eðlilegt gat talist. Eftir að hann hætti störfum hér, fyrir tveimur árum lá leið hans oft á spítalann, kom hann ávallt við hérna hjá okkur á vaktinni, síðast nokkrum dögum fyrir jól. Rétt fyrir nýárið var hann lagður inn á spítal- ann sem reyndist hans síðasta ferð hingað. Við hér á vaktinni biðjum guð að blessa minninguna um góðan dreng og sérlega traustan og glað- væran félaga, sem reyndist starfs- félögum heilladrjúgur þegar á reyndi. Kristínu og öðrum aðstandendum vottum við okkar dýpstu samúð. Samstarfsfólk á vakt- og flutningadeild Landspítalans. t Þökkum inrtilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför föður míns, tengdaföður og afa, HRÓLFS H. JAKOBSSONAR, Hólabraut 16, Skagaströnd. Sylvía Hrólfsdóttir, Pétur Eggertsson, Hrólfur E. Pétursson, Brynjar Pétursson, Viktor Pétursson. t Hjartans bestu þakkir sendum við þeim, sem minntust elskulegs eiginmanns míns og föður okkar, AÐALSTEINS SIGURÐSSONAR skipasmíðameistara frá Bæjum. Auðsýnd vinátta ykkar og ástúð mun lifa í minningunni. Marta Markúsdóttir, Kristín Aðalsteinsdóttir, Gréta Aðalsteinsdóttir, Trausti Aðalsteinsson, og aðrir aðstandendur. Birting afmælis- og minningargreina Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar endur- gjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kringl- unni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1, Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfí (5691115) og í tölvupósti (MBL@CENTRUM.IS). Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfi- legri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2200 slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). 1

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.