Morgunblaðið - 11.08.1989, Blaðsíða 25

MÖkGÚNBLAÖlÐ FÖS'I'ÚÚ/VGÚR ÍW/ÁGÚST 19M
25
Minning:
Dagný S. Jónsdótt-
ir frá Arakoti
Fædd 19. janúar 1911
Dáin l.ágústl989
Það var á milli jóla og nýárs árið
1940, að ég hitti Dagnýju Sigur-
björgu Jónsdóttur eða Dögg í Ara-
koti í fyrsta sinn. Ég var þá nýlega
flutt í sveitina, öllum ókunnug. Að
flytja á milli landshiuta fyrir 50 árum
er trúlega svipað og að flytja milli
landa í dag.
Ég man glöggt þennan dag, þegar
Dagga kom gangandi milli bæja og
bauð mig velkomna í sveitina. Orð
geta ekki lýst þeim áhrifum sem hún
hafði á fólk. Ef til vill er orðið kær-
leikur besta hugtakið. Frá henni
geislaði svo mikil ró, hlýja og yfirveg-
un. Þessi fyrstu áhrif áttu sannarlega
eftir að standast allan þann tíma sem
við vorum nágrannakonur eða í tæp
50 ár.
Gegnum öll þessi ár var órofa
tryggð og vinátta. Dagga var kona
sem auðvélt var að leita tii. Alltaf
fannst henni sjálfsagt að rétta öðrum
hjálparhönd og gefa góð ráð.
Það skipti ekki máli hvort um var
að ræða gamalmenni sem á heimili
hennar dvöldu, börn eða unglinga,
alla umvafði hún sömu nærgætni og
sama hlýja viðmóti. Hún bar ekki
gerðir sínar á torg og ætlaðist ekki
til umbunar.
Oft bar svo við að ég þurfti fyrir-
varalaust að fara til sængurkvenna.
Nágrannakonur mínar voru mér þá
oft hjálplegar með pössun á mínum
börnum. Dagga var ein þeirra sem
alltaf var leitað til. Það þurfti ekkert
að ræða svo sjálfsagðan greiða að
hennar mati. Það er svo ótalmargt
sem leitar á hugann nú þegar hún
Dagga er farin. Öll vináttan og
tryggðin sem ég og fjölskylda mín
varð aðnjótandi frá henni og hennar
heimili verður aldrei fullþökkuð.
Þeir^em missa mikið, hafa mikið
átt. Ég veit að allar góðu minning-
arnar sem hún Dagga skilur eftir
hjá ástvinum sínum eiga eftir að
styrkja þá í sorginni. Ég efa heldur
ekki að mjúku hendurnar hennar
munu áfram hlúa að okkur öllum frá
nýjum heimkynnum. Ég vil þakka
góðri vinkonu og nágrannakonu
samfylgdina og ástvinum hennar
vottum við, ég og fjölskylda mín,
okkar dýpstu samúð.
Ingibjörg á Blesastöðum.
Það setti að mér hryggð er fregn-
in um lát tengdamóður minnar,
Dagnýjar Sigurbjargar Jónsdóttur,
barst, þrátt fyrir að vitað væri að
kallið gæti komið fyrirvaralaust þar
sem heilsunni hafði hrakað svo mjög
undanfarið ár.
Á slíkri stundu koma minning-
arnar fram í hugann, minningar sem
verða svo ljóslifandi eins og gerst
hafi í gær.
Hjartahlýja og vinátta eru orð sem
ávallt verða tengd minningu hennar
svo og virðing hennar fyrir lífinu og
umhverfinu sem svo oft kom fram
við búskaparstörfin í sveitinni.
Mér verður alltaf minnisstætt bros
hennár, þegar ég kom fyrst í heim-
sókn í Arakot, vottur um einlæga
vináttu og innilegar móttökur sem
einkenndi þau bæði Dagnýju og
mann hennar, Guðbjörn Eiríksson,
en hann lést fyrir nokkrum árum.
Allir sem heimsóttu þau nutu gest-
risni þeirra, nokkuð sem einnig hefur
fylgt börnum þeirra.
Ávallt stóð heimili þeirra öllum
opið, hvort heldur það var meðan þau
höfðu búskap í Arakoti eða eftir að
þau fluttu í Hveragerði og síðar á
Hrafnistu í Reykjavík.
Ófáir, bæði börn og unglingar,
hafa dvalið sumarlangt í Arakoti
undir handleiðslu þeirra, ekki síst
barnabörnin sem notið hafa nlýju
hennar og vináttu og eiga því marg-
ar góðar minningar sem munu reyn-
ast þeim giftudijúgar í framtíðinni.
Hún miðlaði öllum af góðvild sinni
á sinn hlédræga hátt sem einkenndi
alla hennar framkomu.
Við leiðarlok er efst í huga þakk-
læti fyrir að hafa átt þess kost að
kynnast henni og eiga með henni
nokkra samleið í gegnum lífið. /
Blessuð sé minning hennar.
Einar Matthíasson
Hún amma okkar er látin og horf-
in úr þessari tilveru eftir 78 ára til-
vist. Með örfáum línum viljum við
minnast hennar og alls þess sem hún
færði okkur á meðan hennar naut
við.
Eitt sinn var það hápunktur tilver-
unnar að heimsækja ömmu og afa í
Arakot á Skeiðum. Langt er nú um
liðið síðan þær heimsóknir lögðust
af en að mörgu leyti eru minningar
frá þeim heimsóknum enn ljóslifandi
fyrir okkur, barnabörnum hennar.
í Arakoti bjó amma meginhluta
æfi sinnar ásamt afa okkar, Guðbirni
Eiríkssyni. Þar stunduðu þau hefð-
bundinn búskap sem veitti þeim líf
og yndi. í fyrstu var búið við þröng-
an kost en það var stolt þeirrar kyn-
slóðar, sem þau voru af, að skila
grónu býli til næstu kynslóðar. Býli
sem hafði tékið stakkaskiptum og
bar fagurt vitni um elju og ástundun
þeirra beggja. Þar eignuðust þau sjö
börn sem öll komust á legg. Barna-
börnin eru nú orðin 23 og barna-
barnabörnum fjölgar ár frá ári.
Það var gott að dveljast í sveitinni
við leik og störf undir vernd og leið-
sögn afa og ömmu. Þeirra í milli ríkti
verkaskipting sem vakti traust okkar
af yngri kynslóðinni. Alltaf var til
lausn á erfiðleikum' og vandamálin
hurfu yfirleitt sem dögg fyrir sólu
þegar amma sneri sér að þeim. Hún
amma hafði kyrrláta lund og aldrei
var mikill hávaði í kringum athafnir
eða hugsanir hennar. Því varð það
vandalaust að leita til hennar ef eitt-
hvað bjátaði á og án margra orða
beindi hún tilverunni á ný inn á rétta
braut. Þrátt fyrir að vinnudagurinn
væri ávallt langur var til stund fyrir
þá sem vildu leita til hennar og var
það óspart gert.
Þegar afi og amma tóku að reskj-
ast fluttu þau til Hveragerðis og
skildu býlið eftir í höndum yngsta
sonarins. Þegar heilsan fór að gefa
sig fluttu þau til Reykjavíkur og
dvöldust á Hrafnistu. Þar lést afi
fyrir fimm árum og um leið fór amma
að kenna sjúkleika sem dró hana
smám saman úr hringiðu lífsins.
Minningin um hana mun ætíð lifa
meðal okkar og verða eilíf áminning
um það á hve margan hátt má stunda
fagurt mannlíf.
Siggi og Dagný
t
Bróðir okkar,
TRAUSTI SIGMUIMDSSOIM,
Skógarbraut 3,
ísafirði,
er látinn. Jarðarförin verður auglýst síðar.
Systkini hins látr.a.
Þorleifur Ásmunds-
son - Aldarminning
Fæddurll. ágúst 1889
Dáinn 10. október 1956
Þorleifur, afi minn, fæddist á
Karlsstöðum í Vaðlavík í Suður-
Múlasýslu. Foreldrar hans voru Ás-
mundur Jónsson og Þórunn Halldórs-
dóttir. Á unglingsaldri fluttist hann
til Norðfjarðar. Þar kynntist hann
ömmu minni, Maríu Jónu Aradóttur
frá Naustahvammi. Þau gengu í
hjónaband 9. apríl 1912. Fyrstbuggu
þau að Sléttu við Vindheim en árið
1923 fluttu þau sig um set og hófu
búskap í Naustahvammi. Þeim varð
14 barna auðið, 13 eru á lífi, það
elsta fætt 1912 og það yngsta 1936.
Afkomendur þeirra eru nú orðnir
185. Þeir koma nú margir saman á
ættarmót á Norðfirði 11. og 12.
ágúst.
Afi þurfti að vinna hörðum hönd-
um til að sjá fyrir heimilinu. Hann
stundaði búskap í smáum stíl og reri
frá Naustahvammi þegar færi gafst.
Afi var léttur á fæti og þolinn,
mikill fjallamaður. Oft var hann
fenginn til að sækja fé til Miðfjarðar
og var þá yfir fjallgarð að fara.
Gangnaforingi var hann um langt
skeið. Á kvöldin gafst helst tóm til
að sinna fjölskyldunni. Las þá afi
stundum sögur fyrir heimilisfólkið,
húslestur var á helgum dögum og á
föstunni las hann Passíusálmana.
Þetta breyttist eðlilega með komu
útvarpsins.
Á barnmörgu heimilinu í Nausta-
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og jarðarför föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
ÁGÚSTAR JÓIMSSONAR.
Halldóra Jónsdóttir,
Ásgerður Ingimarsdóttir,
Magnús Sigurgeirsson,
Gunnar Ágústsson,
Victor Ágústsson,
Elín Ágústsdóttir,
Skúli Agústsson,
Unna Ágústsdóttir,
Auður Agústsdóttir,
Ingi B. Ágústsson, Mariann Hansen,
Aldís Ágústsdóttir, Stefán Konráðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ólafur Kristófersson,
hvammi var oft glatt á hjalla og á
góðri stund spilaði afi á harmoníku.
Sumarið 1954, þá 10 ára, var ég
í Naustahvammi og tvö næstu sum-
ur. Mér voru falin ýmis störf sém
ég gekkst upp í. Ég átti að reka
kýrnar, gefa hænunum og fara í
sendiferðir. Þá hjálpaði ég til í hey-
skaþnum. Þarna kynntist ég gamla
tímanum í landbúnaðinum því að í
Naustahvammi var vélvæðing lítil
sem engin. Mestur hluti túnsins var
sleginn með orfi og ljá og snúið og
rakað með hrífum. Og ófáa baggana
bundum við afi. Okkur kom mjög vel
saman, ég man ekki eftir því að
hann hafi nokkurn tímann skammað
mig. Honum varð oft að orði þegar
ég þóttist hafa sagt honurn mikils-
verð tíðindi: „Ja, nú er ég svo aldeil-
is standandi steinhissa." Og svo
mundaði hann kankvís pontuna og
tók í nefið.
Þessi sumur liðu alltof fljótt og
ekki grunaði mig að ég væri að
kveðja afa í síðasta sinn haustið
1956.
Þorleifur lést 10. október árið
1956 67 ára að aldri. Ljúfari mann
hef ég varla þekkt. Blessuð sé minn-
ing hans.
Þór Valtýsson
t
Móðir okkar,
JÓHAIMNA BJARNEY GUÐJÓNSDÓTTIR,
Selbraut 30,
Seltjarnarnesi,
lést í Landspítalanum 9. ágúst.
Þórdís Þorleifsdóttir,
Jón Snorri Þorleifsson,
Guðmunda Þorleifsdóttir.
t
Faðir okkar og sambýlismaður minn, 1
HANNES SIGURÐSSON,
Hlíðarstræti 13,
Bolungarvík,
verður jarðsunginn frá Hqlskirkju laugardaginn 12. ágúst kl. 14.00.
Margrét Hannesdóttir,
Sigurður Hannesson,
Kristfn Ólafsdóttir
Æviskrár MA-stúdenta
II. bindi er komið út
Bókin er 606 bls. með 532 myndum og nær yfir árin 1945-1954.
Áskrifendur í Reykjavík og nágrenni geta vitjað bókarinnar hjá forlaginu
að Engjateigi 9 (Verkfræðingahúsið). Einnig má hringja í síma 686150
og veröur bókin þá send heim. Öðrum verður send bókin í póstkröfu.
Æviskrár MA-stúdenta, I. bindi.
E tryggt sér eintak meðan upplag endist.
eUROCARO Frekari upplýsingar í síma 686150.