Lesbók Morgunblaðsins - 26.03.1994, Blaðsíða 6

Forlög
Örleikrit
eftir KJARTAN ÁRNASON
\ sviðinu situr maður við skrifborð og tal-
arísíma. Hann eríhiminbláum jakka-
fótum.
M: Settu 14 millur í það. Minntu mig svo
á að selja á morgun eða hinn, þá fæ ég
lágmark 20,25 millur fyrir það. (Hann
hlustar um stund.) Nei í mesta lagi tvær
og hálfa í það, ekki krónu meir. (Hann
hlustar.) Hvað segirðu, partí af Barbie-
dúkkum? Og helmingurinn sköllóttur?
Ha? Fylgir hár? Mismunandi hárkollur?
Nú? Já ég skil! Það er sem sé hægt að
skifta um hár! Jájá. Heyrðu hvað er sett
á þetta? Er ekki alltaf markaður fyrir
Barbie? Já taktu þær en borgaðu kass
og píndu gæann niður um 15%. (Hann
leggur á. Talar í kalltæki:) Sendu skáldið
inn.
Inn gengur maður í snjáðum jakka og ber
plastpoka í hönd.
M: Sæll vinur, fáðu þér sæti. (Hann hefur
snúið sér að tölvu á skrifborðinu og hamr-
ar í gríð og erg á lyklaborðið góða stund.
Hrópar uppyfír sig:) Andskotinn, munaði
engu að ég tæki hann! Well you win a
few, you loose a few. (Við skáldið:) Jæa
kallinn, hvað get ég gert fyrir þig?
S: Ég er hérna með handrit að nýrri Ijóða-
bók (seilist oní pokann).
M: Jánei elsku vinur! Við tökum ekki við
neinu svona lengur.
S: (hissa) Hef ég farið húsavillt, er þetta
ekki bókaútgáfa?
M: Jú það á víst að heita svo — en ljóð!
Biddu fyrir þér vinur! Við erum ekki
hjálparsveit. Svo erum við þaraðauki að
fikra okkkur inná nýjar brautir, fara
þangað sem enginn bókaútgefandi hefur
þorað áður. Hinn frjálsi markaður er stór.
Og Ijóð elsku kallinn minn, ljóð eru ein-
faldlega ekki inn í dag. Þetta er úrelt
form. Hver kaupir ljóð? Hver les ljóð?
Bjóddu mér heldur matreiðslubók,
hundabók, „Puðað í garðinum", „Manninn
bakvið nafnið“ — en ljóð! Maður fjárfest-
ir ekki í ljóðum (með áherslu:) — maður
fjárfestir yfir höfuð ekki í skáldskap.
S: Viltu ekki líta á handritið, sjá hvort ...
M: Vinur minn: við erum enginn menning-
arsjóður, slíkir sjóðir eru fjárhagslegur
baggi á þjóðfélaginu, það sér hver mark-
aðsþenkjandi maður, svona sjóðir eru
grátlegar ölmusustofnanir sem æpa á að
vera lagðar niður. Nefndu mér einn starf-
andi menningarsjóð í þessu iandi!
Skáldið þegir. Stendur á fætur og gengur í
átt til dyranna.
M: (heldur áfram) Heyrðu talandi um
menningu. Okkur vantar soldið menning-
arlegan front á fyrirtækið, svona uppá
gúddvillið útávið, þú skilur. Værirðu ekki
til í að hnoða saman nokkrum hnyttnum
vísum fyrir auglýsingaherferðina okkar?
Það verður ekkert til sparað, þú færð
góðan pening, easy money — hvað se-
girðu?
Skáldið stansar við dyrnar og snýr sér við,
horfir þegjandi á manninn íhiminbláu jakka-
fötunum.
Tjaldið.
Höfundur er húsfaðir og fæst við ritstörf.
Robert Delauney: París/Marsvellir, 1911.
JÓN ÓSKAR
Á göngu um París
Á Píslarvottahæðinni í París var ég áðan
Þar gengu þeir um einu sinni Picasso og fleiri
Já þar var þessi ítalsk-pólski Apollinaris
og Giacometti og jafnvel Tristan Tzara
og Max Jacob og Utrillo og konan snillilega
hún Valadon og Modigliani og fieiri þessir frægu
sem fengu heimi snilldina en dóu síðan snauðir
Og kynslóðirnar koma og kynslóðirnar fara
Nú standa þama gutlarar og mála túristana.
(París ág. ’88)
LJóð um
París
París að
morgni
Þú sem varst í hjarta mínu
höfuðborg, nú sé ég brúna
á Signu þar sem ég var dag einn
eða var það nótt ég orti
eða var það ljúfleg stúlka
hljóðlát meðan dagsbrún hefur
upp sinn lampa og gyllir fljótið
húsin vakna og vörubílar
þokast sem í leit að orðum
ljóðskáld stiki um og hiki
uns það hleypur til og grípur
penna nemur staðar dregur
pappír upp úr vasa sínum
skrífar fljótt fljótt fljótt
fínnur hönd á öxl sér Monsjör
Mætti ég biðja um nokkra franka
einsog fyrír einni flösku
Það var hrollkalt undir brúnni í nótt.
Einkennilegt
Á kaffístétt rétt við Signu
að kvöldi sunnudags
þegar himinninn er fagur
eftir margra daga regn
dettur mér í hug
óumræðilegt ljóð
um þetta einstaka
sem er París
og um leið og ég ætla að festa það á blað
er það gleymt
allt sem var svo fagurt
allt er það faríð
og ég get ekki
sagt frá þessu einstaka
sem er París.
Gamalt klaustur
í borginni
I þessu gamla klaustrí
eru myndir liðins tíma.
Þess veggir eru gráir
en munkar hafa faríð
um harðan steininn höndum.
Ég sé þá matast hljóða
við langborð klædda kuflum.
En einn er sá sem lítur
til dyra, snæðir ekki,
sér unaðsfagra konu
sem inn í salinn gengur
undurmjúk í spori.
Hvað sérðu? bróðir Lúkas.
Hann horfír heitum augum
og skelfur. Bróðir Lúkas,
hvað sérðu? Og hann fellur
á steinlagt gólfíið, munkar
í kuflum rísa á fætur
og einhver segir: Bróðir,
hvað sástu? Ekkert svar.
Hann hefur, sagði annar,
verið undarlegur stundum
(okt.-nóv. — ’92)