Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1982, Blaðsíða 22

Drífa Viöar og Erla Haraldsdóttir
sem prinsessan og prinsinn.
Eva Sigurðardóttir, Sif Þórs, síð-
ar danskennari, og Kristín Ag-
ústsdóttir.
Minningarskrif Ástu Norðmann, sem birtust í Lesbók fyrir skömmu, hafa
orðið mörgum til ánægju, jafnt gömlum nemendum hennar sem öðrum. Til
viðbótar eru hér nokkrar myndir af gömlum nemendum hennar, en því
miður brunnu margar myndir fyrir mörgum árum þegar eldur kom upp í
húsnæði Ijósmyndarans í miðbænum, voru það bæði myndir frá fyrstu
danssýningunni, sem hér var haldin í lönó árið 1922, og svo af nemendum
síðar. Myndirnar, sem hér eru birtar, eru allar frá árinu 1929.
Japanskur dans. Helga Einarsson
og Níní (Jónsdóttir) Stefánsson.
Þrjú pör í barnadönsunum. Frá
vinstri: Þóra R. Þórðardóttir, Árni
K. Valdimarsson, Jóhanna
Tryggvadóttir, Viggó Helgason,
Rannveig Thorpe Böðvarsson og
Árni Kristjánsson.
Jóla-
róður
Péturs í
Tangabúðinni
Framhald af bls. 7
á endum, að þegar hvert heimili
í þorpinu hafði fengið sinn
skerf, þá var seinni lúðan um
það bil til þurrðar gengin. Það
var ekki eftir nema svo sem
hæfilegur málsverður handa
fjölskyldunni í Tangabúð. Og
það var víst enginn heimilisfað-
ir í þorpinu, sem var svo stórlát-
ur — eða birgur — að hann þægi
ekki glaður þennan feng, sem
sóttur hafði verið með lífshættu
í greipar Ægis. Að loknu þessu
starfið bauð Pétur öllum við-
stöddum gleðileg jól og bað að
heilsa í bæinn.
Ég hafði fengið minn skerf
eins og hinir. Nú gekk ég til Pét-
urs og sagði:
22
— Komdu nú inn og þiggðu
kaffi hjá mér, áður en þú ferð
heim.
— Þakka þér fyrir, prestur.
Ég kem eftir stundarkorn. Ætla
að líta ögn eftir bátnum.
Litlu síðar sat Pétur Hallsson
inni í stofu hjá mér. Það varð
ekki á honum séð, að hann hefði
lent í neinum harðræðum. Hann
var ekki vitund þreytulegur, en
rólegur og myndugur í fasi, eins
og hann átti vanda til. Með
sjálfum mér var ég að dást að
undursamlegu þreki þessa
manns. Ég vissi það eitt, sem
Sigurður Guðbrandsson hafði
sagt mér, að upp úr birtingu á
Þorláksmessu, hefði hann fund-
ið Pétur djúpt í hafi út af mið-
álnum, þar sem hann sat í háls-
rúmi og andæfði á tvær árar í
haugasjó. Hann hafði búið um
drengina í barkanum undir
slitrum af seglunum. Þeir voru
Iöngu þrotnir. En Pétur andæfði
með jöfnum, knálegum áratog-
um, hélt bátnum í horfi og varði
hann áföllum.
Þegar við höfðum drukkið
kaffið, sagði ég:
— Hvernig bar þetta eigin-
lega að, Pétur?
— Ja, þú veizt nú, prestur
minn, að ég reri klukkan laust
fyrir átta. Ég reri beint út á
Ytri-Klakka. Það er nokkuð
langt hér úti í flóanum, en ég
átti tvær beittar hankalóðir og
grunaði að ég mundi fá þar lúðu.
Vélin var í fínu lagi og ég bjóst
ekki við, að hann myndi hvessa
svona fljótt. Gerði mér að sjálf-
sögðu vonir um að ná heim, en
ætlaði að hleypa upp á Hagavík-
ina ef í nauðirnar ræki. Mér átti
að vera í lófa lagið að ná það —
og þá hefði ég getað látið vita af
okkur. Og ég fór nú reyndar ekki
alveg eins og auli. Ég hafði
bárufleyg með lýsispoka innan-
borðs og dálítinn matarbita.
— Jæja, við lögðum lóðirnar
og komumst brátt í dálítið af
fiski. Kannski freistaði það mín
til þess að láta þær liggja dálítið
lengur en ella. En svo fór
skyndilega að hvessa, ekki með
neinum ofsa til að byrja með —
og ég rauk í að draga lóðirnar.
Það gekk ágætlega, þó að þær
væru dálítið erfiðar við að fást,
sprökurnar. Þegar því var lokið,
mátti heita orðið rokhvasst. Ég
ætlaði þó að halda í áttina á
meðan ég teldi mér óhætt, til
þess meðal annars að ná mér
betur undir vind, ef ég yrði
neyddur til að hleypa upp á
Hagavík eða í versta falli að
Gjögri.
Þetta leit allt sæmilega út.
Við drógum sæmilega á móti
rokinu, og strákarnir gátu báðir
verið í austri. Innar var þó alltaf
von um var af eyjum. En í þess-
um svifum bilar vélin — stein-
hættir að ganga. Það var ekki
um annað að gera en drífa upp
fokkuna og hyrnu af seglinu, og
beita sem næst vindi. Það lá
ekki við, að báturinn verði sig
flatur og stjórnlaus. En þetta
tókst, og enn leit þetta sæmilega
út.
— Reyndirðu ekkert við vél-
ina?
— Jú, ég eyddi allt of miklum
tíma í að stríða við vélina. Gafst
ekki upp við það, fyrr en það var
vonlaust. Og þá var komið
myrkur að kalla. Og þá var orðið
mjög hvasst, þungarok með
snörpum svipum. I einum þeirra
sleit frá okkur fokkuna og seglið
rifnaði í tætlur. Þá var sigling-
unni lokið. Bátinn háiffyllti og
nú var ekki um annað að gera en
gefa út bárufleyginn. Báturinn
rétti sig í horf móti veðrinu og
okkur tókst að ausa hann.
Þannig leið það, sem eftir var
dags og kvöldið og nóttin. Okkur
rak hratt. Við höfðum úti árar
bæði til að halda á okkur hita og
til þess að stýra ofurlítið með.
Við fengum aldrei á okkur brot.
Um miðjan næsta dag sleit frá