Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1982, Blaðsíða 12

Hotel de France er aöeins
steinsnar frá Óperunni; það á að
vera sæmilegur staður. Kannski
er hann það. Annars má benda á
geysilegt flæmi í hinum mjög
svo dreifða miðhluta Parísar og
segja, að þar séu alls staðar góð-
ir staðir. En næst ætla ég að
biðja Flugleiðir um að benda
mér á annað hótel í von um
eitthvað skárra. Nafnið er svo
sem nógu virðulegt. En að öðru
leyti er hótelið á borð við
Tryggvaskála eins og hann var á
árunum upp úr stríði. Þó hafði
Tryggvaskáli einn umtalsverðan
vinning, sem voru stóru skiliríin
eftir Matthías.
Ekkert slíkt er á Hotel de
France. Ekki er heldur lesbjart í
herbergiskytrunni og ekki
brúklegt ljós heldur. Gólffjal-
irnar veina, þegar gengið er um
— það á líklega að koma í stað-
inn fyrir sjónvarp. Og svo þetta
ekkisens croissant með morg-
unkaffinu; það var ljóta upp-
finningin. En þetta er París og
maður á að vera ánægður; eig-
ss l^. 8
fartinni í París
Alltaf er fjölmennt á Cafe de la
Paix, kaffihúsinu fræga hjá óper-
unni, þar sem ýmsir andans
menn sötruöu fyrr meir sitt kaffi
og komust aö spaklegum niöur-
stöðum. Ennþá ber staðurinn
svipmót fyrstu áratuga aldarinn-
ar.
inlega alveg uppi í skýjunum,
því Fransarinn á næstum því
einkaleyfi á kúltúr. Og ég ætla
að skoða kúltúrinn agnarögn —
þar á meðal framlag íslendinga
_tiLsýningar, sem heitir París-
ar-tvíæringur og segir frá því í
næsta blaði.
Á þessum haustmorgni hellti
sólin geislum sínum yfir heims-
borgina og hlýindin voru við-
brigði frá kaldasta september-
mánuði á íslandi í marga ára-
tugi með snjó í Esju niður í
miðjar hlíðar. Parísarbúar virð-
ast árla á fótum og það var
kominn svo mikill gnýr í Rue
d’Anvin fyrir allar aldir; ein-
hverskonar vélknúið tól, sem fer
um og spúlar gangstéttarnar —
og veitir ekki af til að hreinsa
hundaskítinn.
Meira café au lait, litið á
heimsfréttirnar í Le Figaro og
síðan er fyrsta verkið að komast
í blaðsölu og fá eintak af Pari-
scope. Þar hefur maður allt það
helsta, sem um er að vera þá
vikuna: Une semaine de Paris —
og ljóst að þyrfti þúsund manns
til að komast yfir þó ekki væri
nema það helzta. Bíóin ein taka
80 síður í kverinu atarna, svo
koma langir listar yfir leikhús,
söfn, sýningar og að sjálfsögðu
auglýsa þar hinir ódauðlegu
glaumbæir, Rauða myllan, Lido
og Crazy Horse, en hinir og
þessir klúbbar auglýsa sig aft-
ast í ritinu ásamt einstöku
r.afngreindum gleðikonum, sem
hljóta að vera í sérflokki.
Eftir að hafa gengið spölkorn
í áttina austur til Centre
Pompidou, rennur upp fyrir
manni, að nú verður að spara
fótaþolið; ekki dugar að splæsa
því á beinharðar göturnar. Eftir
svo sem tíu mínútur í taxa, blas-
ir þetta furðulega hús við:
Pompidou-safnið, eitt sérstæð-
asta dæmið úr nútíma bygg-
ingarlist og áreiðanlega það
merkasta, sem byggt hefur verið
í París frá stríðslokum. En það
er þá ekki opnað fyrr en kl. 12
og upplagt að rölta á meðan í
áttina að Signu, yfir brýrnar
báðum megin við eyjuna Ile de
la Cité, þar sem fyrst myndaðist
bær. Undarlegt; það eru ævin-
lega hópar af fólki að taka
myndir af Notre Dame, sem þó
er á óteljandi póstkortum og í
öllum hugsanlegum bókum og
bæklingum um París. Til að sjá
ber ekki á því, hvað demónarnir
— þessir skemmtilegu, hyrndu
drísildjöflar utan á guðshúsinu
— eru orðnir eyddir af koldox-
íði, öðru eitri og mengun, sem
flæðir í sífellu út um útblást-
ursrör bifreiðaskarans.
Gaman að líta upp á glæsigöt-
una St. Germain og ganga síðan
niður Boulevard St. Michel. í
stóru bókabúðinni hjá Gilbert
unga niðurundir Signu, sést, að
Erró er kominn inn á plakata-
markaðinn og bók um hann var
einnig fáanleg þar. En sjálfur
var Erró ekki kominn til París-
ar úr íslandsförinni; var líklega
í réttum austur á Síðu þessa
dagana.
Hans í stað ætlaði ég að hitta
Braque, ekki þó í eigin persónu,
heldur verk hans, sem voru á
yfirlitssýningu í Pompidou-
safninu. Ævinlega hef ég haft
miklar mætur á Braque, en af
einhverjum ástæðum olli sýn-
ingin á 5. hæð í safninu von-
brigðum. Að vísu var fróðlegt að
sjá, hvernig Ieið Braques hafði á
fyrstu árum aldarinnar legið yf-
ir í þá stílfærslu, sem kölluð er
kúbismi og leiddi síðan til þess
að menn stigu skrefið til fulls og
fóru að mála eintóma fleti:
abstraktið. En höfundar kúb-
ismans, Picasso og Braque,
gengu sjálfir allt aðra leið.
Það reyndist óvænt skemmti-
legra að sjá aðra yfirlitssýn-
ingu, nefnilega á verkum Yves
Tanguy, sem var Fransari,
fæddur um aldamótin og lézt
1955 úr ofdrykkju eins og fleiri.
Um hann hefur verið sagt, að
hann væri súrrealískastur af
öllum súrrealistum og stór-
meistari í þeirri grein. Salvador
Dali hefur sýnilega farið í
12