Lesbók Morgunblaðsins - 23.01.1972, Side 2
UPP-
RISAN
Smásaga
eftir
Rhys
Davies
HÁUFUM degi áður lokinu
skyldi skellt á kistuna reis
Meg upp við dogg og bað
veikri röddu um vatnsglas.
Systur hennar tvær sem voru
önnum kafnar við tlltektir og
ryksugun, auk þess sem þær
dáðust að blómunum sínum,
stóðu eitt andartak steini lostn
ar. Síðan litu þær á þá ný-
Iátnu, eilítið reiðar í framan.
— Vatn! endurtók Bertha —
ekki nema það þó! Hvað ætlar
þú svo sem að gera við vatn?
Henni óx kjarkur við að heyra
rödd sína og hélt áfram
ákveðnum tón, eins og talaði
hún við rellið barn.
— Uegrgrstu aftur úi af, sagrði
hún. — Já leggstu aftur út af,
þú trrt dáin.
— Já, skaut Ellen inn í, —
þú hefur verið dáin í fjóra
daga og við erum búnar að
panta greftrun og heilu ser«-
moniuna.
Meg sem var uppdubbuð í nýj
an hvttan blúndusettan nátt-
kjól, starCi á þær. En í augna-
ráði hennar fólst vottur af
marmarakenndri stífni dauðans
og höfuðburðurinn benti til
þess, að hún væri úrvinda af
þreytu. I*að fóru kippir um axl-
Ir hennar, skyndUega lagðist
luin aftur út af i kistunni, and
varpaði djúpt og fleiri orð
komu ekki yfir hennar varir.
— Aaahh, sagði Berta fegia.
— I»að hefur sennilega verið
einhver smálífsneisti eftir í
taugunum á henni. I>að er
hann, sem hefur komið heuni
til að rísa svona upp. Undar-
legur f jári að tarna. Alveg eins
og hænuungarnir, sem hlaupa
um á hlaðvarpanum eftir að bú
ið er að liálsliöggva þá.
Hún settist og andlit henuar
fékk aftur sína kyrrlátu grímu.
— En þetta skaut okkur ná
skelk í bringu, Eilen. Það er
henni líkt að leika svona á okk
ur, þegar við höfum nú eytt
peningum í sorgarkiæði og
finun pundum í kistu handa
henni.
Á andliti Ellenar fólst ennþá
vottur af niðurbældri geðs-
iiræringu, en rödd liennar
sýndi einnig, að henni var hug
arhægara. — Jahá, segir hún.
— Og svo koma áttatíu og
finim manns til útfararinnar á
morgim. . og auglýsing í blað-
inu. Hún leit af kistunni. —
Þetta hefði orðið þokkalegt
hneyksli fyrir okkur.
Systurnar tvær létu liugann
líða um þær stundir, sem enn
voru eftir, þar til líkmaðurinn
kæmi og gengi forsvaranlega
frá kistunni.
Meg gæti átt það til að rísa
upp aftur og valda þeim skelf-
ingu með enn einum smáiífs-
neista. Vel gæti eitthvað liræði
Iegt gerzt. . . . Kannski mundi
hún í næsta sinn snúa alveg
aftur til lífsins.
— Hann kemur ekki fyrr
en kiukkan fimrn, sagði Bertlia.
— Hann er önnum kafinn við
að korna Sanson Lnis x jörðina.
— Getum vlð ekki skrúfað
Iokið á kistuna? mælti Ellen
eiliti'"' skjálfrödduð. — Við höf
um ekki gott af svona uppá-
komum. Ég fékk fyrir lijartað.
— Vlð myndum bara lenda
miIII tannanna á fólkinu, ef
við lokuðum kistunni of
snenima, svaraði Bertha og
hristi höfuðið. — I>að segir bá
sem svo, að undarlegt sé nú
annrikið hjá okknr. Þú verður
að muna, að nokkrir koma tii
tedrykkju og tii að samsyrgja
með okkur, meðan kistunni
verður lokað.
— Guð minn almáttugur,
sagði Ellen, sem skyndilega
niundi eftir einhverju. — Ég
steingleymdi að kaupa kalda
skinku, þegar ég var í bæn-
um í morgun.
— Já, en ég hef sagt þér,
að sardinur séu fullgóðar,
sagði Bertha mynduglega, og
vék umræðunum til þess er
þær höfðu slitnað nm morgun-
inn.
— Við getum ekki borið frarn
kaida skinku bæði í dag og á
moi-gti.
— Þegar Ceinwein Roberts
var grafinn, sagði EUen, sem
alls ekki jafnaðist á við syst-
ur sína í nízku, — fengu allir
nautakjct, skinku og kálfakjöt.
Vlð getum ekki verið þekktar
fjTÍr að hafa aðems einn kjöt-
rétt á morgun, Bertha. Það
finnst ekki öllnm góð köld
s.__.ka.
— Þá verða þeir að Iáta sér
nægja niðursoðna Iaxíim, sagði
Bertlia önuglega. — Höfum við
kannski ekki eytt nógu miklu
þegar í föt, tóif pund og fimmt-
án siIDngar fóru f fatasalann.
Enginn skal koma og segja
mér, að við höfum ekki veitt
henni sómasamlega útför.
— Já, en flest klæðin notum
við nú sjálfar, sagði Ellen og
var skyndilega orðin súr út i
systur sína. Þær rifust við og
við.
— Ef það værum við, sem
hefðum dáið, hefði hún huslað
okkur eins ódýrt og hún
hefði getað, sagði Bertha enn
fúfli.
— Jahá, hún kunni nú aldrei
að njóta greftrunar á réttan
hátt, sagði Ellen líkt og sá sem
í stórsynd lætur annars galla
Ilggja milli hluta.
— Neii, hélt Bertha áfram og
nú gætti beiskju í rödd henn-
ar. — Hennar veikieiki, það
voru viski og karlmenn.
— Sussnnú, Bertha, sagði Ell
en, það er nú orðið Iangt um
l-ðið.
— O, jæja, löngunin hefur
alltaf verið í henni, ef hún
hefði ekki sitt siðasta orðið að
liggja ósjálfbjarga í rúminu
hefði hún áreiðanlega haldið
útstáelsinu áfram og valdið
sjálfri sér og okkur hinnl
mestu skömm, allt til dauðans.
— Jaá, kannski, sagði EUen,
en nú er hún jú í öruggum
höndum.
Systumar tvær, sem báðar
voru á sjötugsaldri, súrar, visn
ar og ekki lengur þekkilegar,
Iitu í átt að Idstunni og herptu
munnana saman. Þær voru tvi-
burar og báru báðar sitt grófa
hár í hnút uppi á höfðinu, ai-
sett hárnálum og litlum skel-
plötukömbum. Yfirbragð þeirra
var þurrt og fráhrindandí. A
götum úti og í guðshúsi dund-
uðu þær sér vxð hegðan, sem
skyldi bera vott um betri stöðu
þeirra. Þær vildn láta fólk
halda, að þær væru nokkuð
fjáðar, vel stöndugar, svo að
aðrir umgengjust þær með
virðingu. Þær voru dætur dug-
mikils byggingameistara og
það fé, sem honum hafði tek-
izt að skrapa saman, lá geymt
í holu í k.jallaL-aveggnum, að
baki nokkurra lausra múr
steina. Því að gamii maðurinn
hafði ekkert traust haft á bönk
um og slíku trausti höfðu dæt-
ur hans heldur ekki komið sér
upp. Hann hafði látizt ekkill
fyrir fimm árum og síðan
hafði fátt tiðinda orðið í lífi
systranna. En nú hafði eym-
ingjaskapur og heilsuleysi
yngri systurinxxar, liennar
Megs, náð hápunkti í alltof síð
húmi andláti. Þær liöfðu alltaf
litið á hana eins og hvern ann-
an kross. En þær fuilvissuðu
oft hvor aðra um, hversu heltt
þær ynnu henni og stundum
höfðu þær meira að scgja bú-
ið til uppáhaldsréttinn henn-
ar, eplagraut með rjóma <»g
þannig veitt henni dulitla um-
hyggju. Þann dag, sem hún
stífnaði upp i rúmi sínu fannst
þeim það — þegar nú á allt
var litið — það bezta sem fyrir
gat komið. Þær hófu strax að
snyrta sig, þvi að andlát er
þýðingarmikill atburður, sem
leiðír af sér hátíðicika og ýms-
ar seremoníur ásamt giillnn
tækifæri til að sýna sig og sjá
aðra.
— Hún var eklti alltaf sein
verst, aumingja Meg, snö’cti
Ellen. Það er n.ú reyndar sorg-
Iegt, að liún skyldi faiia frá,
ekki eldri en hún x'ar.
— Jaá, sagði Bertlia. — Hún
iiefði fyrst átt að reyna að f*
eitthvert lag á Iíferni sitt. En
nú er það um seinan.
— Já, víst er nm það.
Og eftír að þær höfðu nú
notið sorgarinnar stundarlangt
hófust þær handa, vel vitandi
það, að nú beið þeirra einstakt
ævintýri. Nú skyldu þær aka í
prósessíu svo sem væru þær
aðalsbornar, hvorki meira né
minna en tvær mílur til kirkju
garðsins og á hverju götuhorni
myndi fólk þyrpast að til að
horfa.
Og svo leit samt út fyrir, að
2 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
23. janúar 1972