Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1961, Page 16
260
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
A Á 10 4 2
¥ 19
♦ Á K 10
* Á D 10 7 5
A 8
V ÁK 9 6
4 3
♦ D 2
+ 9 8 6 4
A D G 6
V D 8 7 5
4 G 8 6 3
* K 2
A K 9 7 5 3
¥ G 2
♦ 9 7 5 4
A G 3
Suður sagði 4 spaða.
V sló út HÁ. En hverju á hann svo
að spila? Hann sá fljótt í hendi sér
að engin von væri til þess að hnekkja
spilinu, nema því aðeins að A hefði
LK og gæti fengið slag í trompi. Og
þó var það ekki nóg, þeir urðu að
reyna að fá slag á tígul líka, og það
var hugsanlegt ef A hefði gosann. Og
þá var bezt að reyna það strax. —
Hann sló út T2 og hann var drepinn
með ás. Nú tók S slagi á SÁ og SK
og hugðist síðan svína laufi. En A
fekk slaginn og sló út tigli og þar
fór drottning og kóngur. S tók nú
slag á LÁ og sló enn út laufi, en
þann slag trompaði A og fekk svo
slag á TG. — Spilið var tapað.
SVIPMYND FRÁ
REYKJAVÍK —
Þessi einkenni-
lega jmynd var
tekin inni í ein-
um af nýustu
strætisvögnum
Reykjavíkur. —
Gluggar í þeim
eru með öðrum
hætti en verið
hefir í strætis-
vögnum, og útsýn
því betri. Húsið,
sem hér blasir
við, er Hótel
Borg. — (Ljósm.
Ól. K. Magn.)
Sigurður Breiðfjörð
orkti rímur af Gísla Súrssyni með-
an hann bjó á Grímsstöðum í Breiða-
vík. I mansöng fyrir 8. rímu minn-
ist hann fornu handritanna á þenn-
an hátt:
Feðra dæmi forn að skilja,
fyrri tíða heill og þrá,
skerpir næmi og vekur vilja
verkin íríð er stunda á.
Ef engin myndum dæmi af dauðum
dofna fyndist hyggjan smá,
værum blindir, verri sauðum,
við kvikindum líktumst þá.
Því eg kalla þarflegt vera
þegna hveim ,er mennt til bar,
rímna spjall á borðið bera
svo betur geymist sögurnar.
Hér á grundast heiður þjóðar
heims um stundir langvinnar.
Danir undrast ellifróðar
ísa-grundar skræðurnar.
Því ei leyna hlítir heimi,
heiður vorn að auka kann,
sig hjá einum okkur geymir
eðalborna norrænan.
Hreindýrarauður.
Þegar séra Ásmundur Gunnlaugs-
son bjó á Hvanneyri (1820—1825),
átti hann hest þann, er hann nefndi
Hreindýrarauð. Honum var svo lýst,
að hann væri mjög mjóvaxinn, tagl
og fax nær ekkert, og sterturinn
frekast sem stuttur dindill; fætur
háir, en mjög grannvaxnir, og allir
hófar klofnir og líktust helzt klauf-
um. Hestur þessi var ávallt hold-
grannur, en vöðvar og sinar hart og
stælt sem tré. Hesturinn var dumb-
rauður eða sem næst jarpur að lit.
Það var mál manna, að hestur þessi
væri undan hreintarfi í föðurættina.
Hesti þessum reið séra Ásmundur yf-
ir hinar illræmdu Nesskriður, og gerði
hann það til frægðar sér og hestin-
um. Sló hann í Rauð þegar hann kom
að Skriðunum, en Rauður tók þegar
sprettinn og helt honum út á Geita-
nes og skrikaði hvergi fótur, enda
hefði þá bæði manni og hesti verið
voði búinn. (Siglufjarðarprestar).