Lesbók Morgunblaðsins - 15.05.1960, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
273
Smásagan;
SKÓCARELDUR
ÞAÐ var að kvöldi hins 28. desember
1956. Eg hafði farið með slökkviliði
inn í Sycamore-dalinn, til þess að taka
myndir fyrir blað mitt, „The Oxnard
Free-Courier“. Ógurlegur skógareldur
kom æðandi yfir Malibu Mountains,
45—50 km. norðvestur af Los Angeles.
Skógurinn var skrælþur og eldurinn
fór með ofsahraða. Fólkið sem þarna
átti heima, komst með naumindum upp
í bíla sína og flýði. Einn maður hafði
beðið bana. Hann hét Frank Dickover,
rúmlega fertugur rafmagnsmeistari.
Hann hafði sent konu sína og barn að
heiman, en sjálfur varð hann eftir og
ætlaði að verja heimilið með garð-
slöngu. Hann fannst seinna brunninn
til bana í bíl sínum, hafði orðið heldur
seinn að komast undan.
Eldurinn hafði komið upp þremur
dögum áður í eyðidal nokkrum og
hann æddi yfir í allar áttir, enda þótt
2000 slökkviliðsmenn væri komnir á
vettvang til þess að reyna að stöðva
hann. Nú hafði hann etið upp um
50.000 ekrur af nytjaskógi og runnum,
og á þessum sviðningi mátti sjá rústir
rúmlega hundrað heimila. Fólkinu
gafst ekki tími til að bjarga neinu og
á skammri stund hafði eldurinn gleypt
aleigu þess.
Nokkurs konar þegnskylduvinnu
af með færri hjúkrunarkonur.
Engin hætta er á því, að heim-
sækjendur geti borið smitun með
sér. Þar eru ekki langir gangar,
með opnum dyrum eða í hálfa
gátt, og heimsækjendur koma
ekki nærri læknum né hjúkrunar-
liði. Hver heimsækjandi fer aðeins
til þess sjúklings, sem hann ætlar
að finna. Auk þess verður loftið í
sjúkrahúsinu dauðhreinsað með
útbláum geislum eða cobalt-
geislum.
Þetta er aðeins fátt af mörgu
sem um þessi nýu sjúkrahús er að
segja.
hafði verið komið á í suðurhluta Kali-
forníu, og hver verkfær maður skyld-
aður til þess að hjálpa slökkviliðinu.
En stormurinn sem myndaðist af eld-
hafinu bar logana svo hratt yfir, að
menn réðu ekki við neitt. I þrjá sólar-
hringa höfðu þeir nú verið að berjast
við eldinn á 150 km. breiðum vígvelli.
I mynninu á Little Sycamore gilinu
var viðbúnaður til þess að taka á móti
eldinum. Þvert fyrir gilið hafði verið
raðað dælubílum og að baki þeirra var
fjöldi vatnsbíla og hver þeirra með um
20.000 lítra af vatni.
Eg kleif upp á einn dælubílinn. Það-
an hafði eg góða útsjón. Eg sá hvar
slökkviliðsmennirnir hömuðust við að
koma vatnsslöngunum fyrir. Eg kom
myndavélinni minni fyrir og raðaði
hjá mér mörgum blossaperum.
1 fjarska mátti líta úfna fjallatinda,
sem bar við loft, en neðar og í dalnum
var kvöldrökkrið dumbrautt.
Og svo skall bálið á okkur. Ógur-
legur eldveggur kom fram á hæðina
fyrir ofan okkur og æddi niður hlíðina.
Það heyrðist brak og brestir í skógin-
um þegar eldurinn svelgdi hann.
Slökkviliðsmennirnir gripu til vatns-
slanganna og réðust fram gegn eldhaf-
inu.
Trjálundur, sem var í 100 m. fjar-
lægð, blossaði allt í einu upp. Eg brá
við og ætlaði að ná mynd af þessu, en
þá skall á mig bylur, brennheitur og
reykþrunginn, og fleygði mér um koll.
Eg náði taki á slönguhjóli og helt mér
þar föstum, náði í myndavélina og
smellti af. Hitinn var óþolandi, mér
fannst eg vera að stikna.
Þá kom heljar mikill hvinur og eld-
urinn breiddist allt í kring um okkur.
Logarnir náðu hátt yfir dæluvagnana.
Eldurinn hafði komizt í kjarr báðum
megin vegarins. Menn voru á hlaup-
um fram og aftur milli vagnanna og
beindu slöngunum að eldinum. Hvergi
var afdrep og hitinn ætlaði að gera út
af við mann.
Svo datt eldurinn niður jafn snöggt
og hann hafði komið upp. Hinar öfl-
ugu dælur höfðu sigrazt á honum. Nú
voru aðeins glæður þar sem blossamir
höfðu áður verið.
Mér fannst eg vera máttlaus í fót-
unum og lagðist á kné. í sama bili
kemur maður hlaupandi og þrífur í
axlirnar á mér.
„Hentu þessari myndavél og komdu
og hjálpaðu okkur“, hrópaði hann.
„Eldurinn hefir komizt að baki okkar
og við erum inni króaðir“.
Mér varð óglatt, en eg stundi upp:
„Hvað get eg gert?“
„Við þurfum að koma slöngum upp
á hæðina þarna", sagði hann og benti,
en eg sá ekkert fyrir myrkri. „Eldur-
inn fer niður með hæðinni hinum
megin og á bak við okkur. Þú getur
hjálpað til að koma slöngunum þama
upp, það er erfið leið“.
Eg skaut myndavélinni inn í dælu-
vagninn og fór svo þangað er nokkrir
menn höfðu verið kallaðir saman i
skyndi. Það var erfitt að koma slöng-
unum upp hæðina. Við urðum að
brjótast í gegn um þétt kjarr, og slöng-
urnar voru þungar og óþjálar í vöf-
unum. Ljóskösturum var beint á okk-
ur svo að við sæum betur til.
Að iokum tókst að koma slöngun-
um upp á hæðina. Menn þerruðu af
sér svitann, blésu úr nös og lituðust
um. Klettagjögur í gilbarminum bar
við loft og rauðar eldtungur dönsuðu
1 náttmyrkrinu. Annað eldflóð var á
leið til okkar. Mennirnir gripu slöng-
urnar og teygðu ósjálfrátt á þeim.
„Þarna kemur hann!“ kallaði ein-
hver.
Blossandi eldvegg skaut upp skammt
frá okkur og hitabylgjan af honum
var svo mögnuð, að við ætluðum ekki
að geta náð andanum. Vatnsslangan
rann í gegn um greipar mér og slökkvi
liðsmennirnir þustu fram gegn eldin-
um. Eg reyndi að fylgjast með.
Silfurlit vatnsbuna kom beint fram-
an í bálið. Til beggja handa voru aðr-
ir flokkar og þeir beindu líka vatns-
slöngum að eldinum. Þá gaus upp
ógurlegur svartur reykjarmökkur og
fell yfir okkur Eg hóstaði og stóð á
öndinni, reyndi þó að halda í slöng-
una, en fann að eg missti hana og
svo leið yfir mig....
ísköld vatnsbuna kom beint fram-
an í mig. Eg raknaði við og settist
upp með andfælum. Eldurinn var horf-
inn og ekki annað eftir en gufa og
reykur. Einhver kraup við hlíðina á
mér.
„Þér batnar bráðum", sagði hann.
„Þú hefir gleypt heldur mikið af
reyk“.