Lesbók Morgunblaðsins - 25.05.1952, Blaðsíða 15

cn í hálfum liljóðum þó: „Það er sú,
sem átti kvíguna!“ Var auðséð á lát-
bragði gömlu konunnar að þarna rifjað-
ist upp gamalt atvik, sem nokkurs var
um vert. Eitthvað umlaði í bónda, en
orð heyrðust engin. Eg kannaðist við
hvað þeim bjó í skapi og haíði gaman
af, en lét á cngu bera.
Stúlkan vildi fús mcð mér ganga
tveggja daga vcgleysuna, sem þá var
frá Rcykjavík suður á Miðnes í aur-
blcytu og hryssings veðráttu skamm-
dcgisins. líún reyndist prýðiiega að
dugnaði i ferðinni og cinnig í stöðu
sinni um vertíðina og var liknserhin
sjálf livenær sem hún kom þvi við.
Siðar giftist hún dugnaðarmanni og
bjó mörg ár á einu grasbýlinu á Mið-
nesi. Fluttist svo ekkja til Heykjavlkur
og er nú látin.
Gegn um allt þetta kyn?itist ég gömlu
hjónunúm nokkuð, einkum bóndanum,
sem Vann hjá mér ýmisiegt í sam-
bandi við bát minn á íyrri dögum. Voru
öll okkar Viðskifti með eðlilegum hætti.
En aldrei minntist ég á gömlu væring-
arnar, taldi að ekkert gott mundi af
þvi leiða.
Maguús Þóiarinsson.
- FÁ8ÍUR
. Frh. af bls. 276
hlynntir eru félaginu, vildu greiða
fyrir gölu ritsins, t. d. með því að
velja það til tækifærisgjafa, þegar
það á við.
Fákur heíir látið ýmis mál til
sín taka önnur en þau, er hér hafa
verið rakin, og aðallega snerta
starfsemi hans beinlínis, en einnig
er sumt ótalið af því, er varðar
starfsemina, eins og t. d. fjár-
öf lun (hlutáveltur, háppdrætti),
skemmtistarisemi o. íl. En hér
verður látið staðar numið að sinni.
VIII.
Hesturinn hefir veriö í órofa
tengslum við ísleniku þjoðina allt
frá öndverðu, berið þyngstu byrö-
arnar, verið felagi her.nar cg föru-
usutur, og eirtfiver raegti yndigauki,
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
283
bæði í blíðu og stríðu. Þjóðin á
því hestinum mikla skuld að
gjalda. Af þeim rótum var stofn-
un Fáks runnin. — Þegar Fákur
nú lítur til baka, eítir lokið 30-ára
skeið, getur félagið fagnað yfir því,
að tekizt hefir að ná ýmsum þeim
markmiðum, sem stéfnt hefir verið
að, þótt lokatakmarkið verði hér,
eins og viðast annars staðar, jafn-
an hendan við næsta leiti. Það
er lögmál allrar framvindu. —
Áfangurinn, sem náðst hefir, er
fyrst og íremst að þakka óeigin-
gjörnu starfi margra þeirra manna,
sem tekið hafa virkan þátt í félags-
starfseminni, og þá fyrst og fremst
þeirra, er ti! skamms tíma hafa
stáðið í fylkingarbrjósti allt frá
byrjun. Því er hins vegar ekki að
leyna, að sundrung og sundurlyndi
hefir, bæði fyrr og síðar, staðið
félagsstarfseminni allmjög fyrir
þrifum, eins og raunar víða vill við
brenna. — Ég á enga aðra ósk betri
Fáki til handa á þessu afmæli hans
en þá, að takast megi að sigrast
á þeim veikleika. Sundrung leiðir
til falls, en sameining og samstill-
ing kraftanna er leiðin til sigurs,
leiðin að settu marki.
V
Hj á f b 6
MARGS KONAR hjátrú ríkir í Austur-
löndum og stendur menningu þessara
þjóða fyrir þrifum. Súmt af þessu
könnumst vér við. Hér ríkti sams kon-
ar hjátrú fyr á öldum og má mikið
vera, ef sufflt er ekki við lýði enn í
dag. Fréttaritari „Awake'* í Egypta-
landi segir svo frá:
Ef maður er í skartklæðum og ein-
hver dáist að þeim, en eitthvert óhapp
liendir svo fötin eftir stuttan tíma, þá
er það talinn vottur um að sá, sem aö
þeim daðist, hafi litiö til þeirra ,illu
auga“.
Ekki ir.á maður matast við horn á
boíði, þvj að þá giftist hanp aldrei.
Ef manni verður það á að brjóta gler
eða spegil, þá boðar það óhöpp.
Illur fyrirboði er það ef svartur kött-
ur gengur fram hjá húsi manns.
Enginn má gefa vini sínum sápu, salt,
edik, nálar, títuprjóna né vasaklút, því
að það verður til þess að slitnar upp
úr vináttunni.
Ekki mega þrír menn kveikja í vind-
lingi með sömu eldspýtu, því að þá er
sá seinasti skammlífur.
Það veldur ógæfu ef menn láta opin
skæri liggja á gólfi, eða sópar gólfið
eftir sólsetur.
Þegar maður skcr hár sitt og neglur
verður að gæta þess að ekkert falli á
gólfið, þvi að þá er guðs reiði vís.
Ef maður heyrir ugluvæl eftir dag-
setur, þá boðar það ógæfu.
Talan 13 er óhappatala.
Komi óvelkominn gestur, á að sópa
gólfið vandlega þegar hann er farinn
og strá salti á það.
Aidrei má móðir skilja við barn sitt
áður en það tekur fyrstu tönn, þvi að
þá koma einhverjar illar verur og hafa
skifti á því og einhverjum óþekktar-
anga, sem er bæklaður og lamaður.
Menn sem koma til Egyptalands
niunu fljótt taka eftir því, að meiri
hluti karla og kvenna gengur í síðum
svurtum fötum. — Fólkið gerir þetta
vegna þess að það trúir því að svarti
liturinn muni vern gegn „iliuin aug-
um“ og gjörningum þeirra, sem það
mætir.
Til þess að verjast „illum augum“ er
gott að ganga með bláa perlufesti um
hálsinn, eða hengja knippi af laukum
yfir útidyr sínar.
Sumir hafa þann sið, ef þeír halda
að einhver með „ill augú“ hafi komið,
að þeir tflka pappírsblað og margstinga
það í gegn með títuprjóni og segja í
hvert sinn: „Burt með þig illa auga“.
Síðan brenna þcir bréfið og gefa ösk-
una þeirn, sem hættast er viö aö hafi
orðið fyrir gjörningum.
Vilji einhver snúa ástum konu til
sín, fer hann á fund galdramanns og
biður um aðstoð. Galdramaðurinn ritar
nokkra galdrastafi á blað, brennir það
síðan og svo á hinn ástfangni að taka
öskuna og koma henni inn í hús hinnar
útvöldu.
ÍW
Vitur er sá maSur, sem getur aflað
meira er. kcnan eyðir. Vitur er iú kona,
gem velur gér siúksn mann.
•j - h<

4