Lesbók Morgunblaðsins - 25.05.1952, Blaðsíða 14

t LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
[ 282
Ur lífi alþyðunnar
Hjón ætluðn uð drugu í bú
^ hcfði látið skeggið vaxa þannig áður
en Hitler tók upp á því og Hitler hefði
því stælt sig.
____•>•>•>__
Vestur í Ameríku er maður, sem er
alveg eins og Mr. Churchill. Hann heit-
ir Dudley Malone og cr leikari. Þcgar
Churchill fór til Washington nú fyrir
skemmstu, fór Malone þangað líka til
þess að láta mcnn villast á sér og
Churcill. Hann hefir aldrei getað reykt,
en hann vann það nú til að ganga
altaf með vindil í munninum. Hann
fór inn í Carlton Hótel og bað þar um
beztu kræsingar, en þjónarnir stóðu
kengbognir frammi fyrir iionum, og
gestirnir ætluðu að eta hann með
augunum. Síðan eltu blaðamcnn hann
á röndum. Sumir héldu þegar hinn
rétti Churchill kom, að það væri ein-
hver sem væri honum svona líkur. —
Fyrir Malone hafði þetta tilætluð á-
hrif. Hann var ráðinn til þess að leika
Churchill í nýrri kvikmynd.
____•>•>•>__
Fyrir skömmu kom það fyrir í einu
■ leikhúsinu í London að lögreglan
stöðvaði leik í miðju kafi og lét
^ kveikja í salnum. Ruddist hún síð-
? an inn á milli áhorfendabekkjanna og
^ klófesti mann nokkurn og skipaði hon-
f um að koma með sér. Hann mótmælti
þessari meðferð harðlega, en ekki
þýddi að deila við lögregluna. Hún
þóttist hafa vel veitt, náð þarna í
éinhvern hættulegasta glæpamann
lands.ins. En er á lögreglustöðina kom
gat maðurinn sannað sakleysi sitt. En
þessi leiðindi sem honurn voru ger átti
hann því að þakka að hann var lifandi
eftirmynd glæpamannsins.
K ----???-----
P Annar maður í Englandi hefir orðið
fyrir þessu sama. Hann er kennari og
líkist svo mjög einum af þeim afbrota-
mönnum, sem lögreglan er á hnotskóg
eftir, að bæði leynilögreglumenn og
iögregluþjónar frá Scotland Yard hafa
sjö sinnum tekið hann fastan.
•> ? 9_
t Það er sjaldgæfara að slík misgrip
1 sé tekin á konum og þó kemur það
fyrir. Ensk kona, frú Mary Kneli fór
til New York og varð þar fyrir miklu
ónaeði og aðsúg af fólki, sem hélt að
hún væri fyrrverandi frú Simpson, nú-
^ yerandi kona hertogans af Windsor.
ÞÓRARINN EIRÍKSSON var Skaftfell-
ingur að ætt og uppruna. Hann bjó sitt
fyrsta búskapar ár í Breiðholti við
Reykjavík, en frá 1872—'93 á Flunga-
stöðum í Miðnesi. Á fyrstu búskapar
árum sínum leitaði hann á íornar sióðir
austur á Síðu og kcypti nýkeflda kvígu
aí góðu kyni, scm hann þekkti og hugð-
ist teyma hana alla icið á Suðurnes.
En í Rangárvallasýslu gafst kvígan upp
á göngunni og varð henni ekki lengra
komið að sinni.
Þórarinn gekk hcim til næsta bæar
þar sem hann var þó ekkert kunnugur,
talaði við hjónin þar og sagði sínar
farir ekki sléttar með kvíguna og mælt-
ist til að þau tæki hana að sér til
veturvistar gegn sanngjarnri þóknun,
er hann greiddi strax að einhverju cða
öllu leyti og skyldi hann svo vltja
hcnnar um vorið. Samdist vel um allt
þetta og virtust báðir vel við una gerða
samninga, og skildust í bróðerni. Leið
nú veturinn og stundaði hver sitt bú.
Um vorið snemma fór Þórarinn að
vitja kvígu sinnar. Tóku þá hjónin hon-
um mjög þurrlega og er liann bar kvíg-
una í tal, þóttust þau ekkert við kann-
ast að liann hefði þar fyrr komið með
nokkurn grip til veturvistar, mundi
þetta vera misskilningur einn eða rang-
minni. Hér væri að vísu kvíga ein í
fjósinu, sagði konan, en hún væri
mjólkandi og þeirra eign. Þórarinn
spurði hvort þau hefðu eytt kvígunni
eða fargað á annan hátt. Nei, engri
skepnu eytt né fargað á þessum tíma.
Þórarinn mæltist þá til að fara í fjósið
og ef hann fyndi þar eign sína mundi
liann leysa hana, leiða út og halda leið-
ar sinnar með hana.
— Farir þú í fjósið, segir bóndi um
leið og hann tók hárbeittan gæruhníf
undan sperrunni, kem ég með þér og
heldur skal henni blæða út á básnum
en að þú farir nreð hana lifandi, því
þú getur engar sömiur á það fært að
þú eigir hér nokkurn grip.
Var bóndi hinn vígalegasti með hníf-
inn á lofti.
Gekk nú öll þrenningin í fjósið —
þvi konan var með, sífelt að róa undir
og stæla bónda sinn. — Stóð þar kvígan
á einum básnum. Einhver orðaskifti
urðu þar, en Þórarinn, scm var stilltur
í lund, hygginn, gætinn í orðum og
greindur, gat talað svo um fyrir þeiin
lijónum og lcilt þeim fyrir sjónir af-
leiðingar og cftirköst þcssarar fásinnu,
að þau gugnuðu og lcysti bóndi sjálfur
kvíguna og leiddi út. Skildu þau síðan
sátt að kalla og hélt hvcr sínu.
Eftir því er sögur herma munu þess
dæmi um kefldar kvígur að með cin-
hverjum aðferðum má fá þær til að
mjólka miklu fyrr en eölilegt virðist
að náttúrlegu lögmáli, og það fullyrtu
foreldrar mínir að þau hjónin hefðu
„nytkað hana upp“ eins og það var
kallað, enda var hún mjólkandi eins
og þau sögðu, þó alllangt væri til fyrsta
kálfs. Veit ég svo ekki neitt frekar um
líf eða framtíð kvígunnar, en til gamans
vil ég þcssu við bæta:
Árið 1905 var ég alfluttur til Reykja-
víkur, en ráðinn formaður á sexmanna-
far um vertíðina hjá bónda einum á
Miðnesi. En svo stóð á hjá honum að
bústýra hans lá helsjúk — enda andað-
ist hún síðla vertíðar — og var ég því
beðinn að útvega vetrar-stúlku á heim-
ilið. í eftirgrennslunum mínum um
þelta atriði frétti ég af eldri hjónuni,
sem væru nýflutt í bæinn. Þau áttu
uppkomna dóttur stóra og stælta, mynd
arlega og duglega var mér sagt, sem
reynandi væri að tala við. Mér lék
nokkur forvitni á um fund við hjón
þcssi, því það voru einmitt þau sómu,
sem um getur hér að frainan, en minni
áhuga hafði ég á stúlkunni og bjóst við
að epli það hefði ekki fallið langt frá
eikinni. Er ég kom þar ympraði ég þó
strax á meyjarmálunum, þvf ekki liaföi
ég annað erindi frambærilegt. Var því
strax líklega tekið, en áður en nokkuð
var afráðið var ég spurður um ætt og
uppruna, sem von var, þar sem ungur
maður óþekktur var í þann veginn að
fara rneð einkadótturina úr foreldra
húsum. Er ég nefndi föciur minn Þór-
arinn Eiríksson var sem leiítur færi um
andlit gömlu konunnar, er hún gaut
augum til bónda síns og sagði óðamala,