Lesbók Morgunblaðsins - 02.12.1951, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
575
að Magnús hafi gert það fyrir baen
skipstjórans að lækka sektiná eitt-
hvað.
Aldrei rjeðust Norðmenn á okk-
ur að fyrra bragði, en þeir sátu oft
um okkur og langaði til þess að
taka í lurginn á okkur. Þetta staf-
aði af því að þeim hafði verið sagt
að við værum settir til höfuðs þeim
og engum öðrum, og var þeim því
uppsigað við okkur. Urðum við
altaf að fara varlega fvrir þeim og
gæta þess að þeir væri aldrei á
eftir okkur, eða sæti fyrir okkur í
húsasundum.
Á þessum árum starfaði Hjálp-
ræðishermn mikið í Hafnarfirði og
helt tíðum útisamkomur. Og við
komumst fljótt að því, að það var
besta ráðið til þess að stilla Norð-
menn að koma þeim á þessar sam-
komur. Þá urðu þeir undir eins
stiltir eins og börn, tóku ofan húf-
urnar og hlustuðu á með fjálgleik.
Rann svo gjörsamlega af þeim ailur
vígamóður, að engin hætta var á
óspektum, og því seildumst við
jafnan til þess að fara með þá á
þessar samkomur, þegar það var
hægt.
SJÓLIÐSFORINGJAR
GANGA BERSERKSGANG
Einu sinni var gamla „Fylla“
stödd í Hafnarfirði og höfðu þá
tveir háttsettir sjóliðsforingjar af
henni farið í land og setið þar að
drykkju fram á nótt. Urðu þeir svo
ölóðír, þegar þeir komu undir bert
loft, að á þá kom berserksgangur.
Skamt þaðan var verið að byrja að
reisa timburhús og rjeðust þeir á
það og fóru að brjóta niður grind-
ina. Við komum þarna að þeim og
sögðum þeim kurteislega að þetta
mætti þeir ekki gera. En þá rjeðust
þeir á okkxir eins og þeir vræri
djöfulóðir. Annar þreif húfuna af
Jóni Hinrikssvni og henti henni
eitthvað út í buskann. Fór þá að
síga í okkur, svo að við handtókum
piltana og drógum þá inn í skrif-
stofu bæarfógeta, sem var skamt
þaðan. Magnús þekti þá — eða að
minsta kosti annan þeirra — frá
fornu fari, og vildi því gera sem
minst úr þessu, þó að Jón Hinriks-
son væri harður í kærum sínum og
heimtaði að liðsforinginn sækti
húfuna sína. Seinast varð það úr
að við fórum með þá, og bæar-
fógeti með okkur, vestur með firði
og gáíum „Fylla“ merki um að
hirða þessa yfirmenn sína. Meira
held jeg að ekki hafi orðið úr þessu,
þar sem hjer áttu í hlut sjóliðsfor-
ingjar á varðskipi, sem sett var til
þess að vernda landhelgina, og áttu
því einnig mikinn rjett á sjer sem
lagaverðir.
EKKERT AÐ GERA
ENDRANÆR
Jón Hinriksson sagði starfi sínu
lausu um haustið og var þá Einar
Ólafsson (tengdafaðir sjera Jakobs
Jónssonar) ráðinn næturvörður.
Um vorið var jeg orðinn svo leiður
á þessu starfi, sem mjer fanst ekk-
ert starf vera, að jeg fekk mig leyst
an frá því. Þetta átti ekki við mig.
Þegar ekkert var um að vera í
bænum, fanst mjer jeg vera að
slæpast og skammaðist mín fyrir
þeim sem voru að vinna. Og það
var hjer um bil aldrei neitt að gera
nema þegar útlendingar voru með
óspektir og drykkjulæti. Aðalstarf-
ið á nóttunni var að líta eftir bát-
um, ef eitthvað var að veðri, líta
eftir skepnum að þær flæddi ekki,
hafa gætur á hvort nokkurs staðar
yrði vart við eld og hafa gát á kola-
byngunum, svo að eldsneytislausir
menn hnupluðu ekki nokkrum kola
molum. Á daginn var bókstaflega
ekkert að gera.
Jón Bergmann skáld varð lög-
regluþjónn þegar jeg hætti, en helt
ekki lengi því starfi. Og lögreglu-
þjónar og næturverðir voru að
koma og fara. Norðmenn hurfu
líka, útgerð Friis fell niður sumarið
eftir, og þá urðu aftur rólegir dagar
í Hafnarfirði. Það var ekki fyr en
eftir 1930 að komið var upp skýli
til þess að stinga ölvuðum rriönnum
inn í.
Nú er orðin mikil brejding á
þessu. Nú eru lijer 7 eða 8 lög-
regluþjónar, varðstöð opin allan
sólarhringinn með síma og bílum
til skyndiferða. Og nú er hjer kom-
ið fangahús og íangavörður. Hefur
það verið sniðið svo við vöxt, að
það getur oft tekið við mönnum
frá Reykjavík, sem dæmdir hafa
verið til fangelsisvistar. Þó er þetta
fangahús ekki nema fyrir 6—8
menn. Það sýnir að Hainfirðingar
þurfa ekki mikið á því að halda,
enda þótt hjer eigi heima rúmlega
5000 manna. Hafnarfjörður er enn
friðsæll bær og Hafnfirðingar frið-
samir og háttprúðir menn, eins og
þeir hafa altaf verið.
A. ó.
V
Leikari nokkur var mikið mömmu-
barn. Hann var nú 37 ára og hafði
aldrei gert henni neitt á móti skapi.
Svo hitti hann unga stúlku og trúlof-
aðist henni, en þorði ekki að láta
mömmu sína vita það. Og svo giftust
þau í laumi og það leið heilt ár án
þess að mamma gamla fengi að vita
um það. Þá krafðist liin unga kona þess
að hann herti upp hugann og segði
móður sinni frá þessu.
— Mamma, jeg vil ekki gera þjer
sorg, byrjaði hann, og svo stoð í hon-
um. Mamma, jeg vona að þú gefir mjer
blessun þina .... við Beta höfum ver-
ið gift í eitt ár.
Það kom heldur en ekki svipur á
gömlu konuna.
— Æ, mamma, hvað er að? Þú ert
þó ekki reið?
— Það er laglegt að heyra þetta,
sagði kamla konan. Þú segist hafa
verið giftur Betu í heilt ár og samt
læturðu mig gera við sokkana þína
ennþá.