Lesbók Morgunblaðsins - 02.12.1951, Blaðsíða 10

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
r 574
þættist hafa heimt menn sína úr
f helju og þakkaði okkur það.
| NORÐMÖNNUM FLEYGT
! NIÐUR STIGA
Veitingamaður nokkur hjer í
Hafnarfirði, þar sem Norðmenn
voru tíðir gestir, hafði látið svo um
mælt að engin þörf væri á lögreglu
\ þeirra vegna, og aldrei mundi hann
( þurfa að sækja okkur til að skakka
{ leikinn hjá sjer. En það fór nú öðru
t vísi.
^ Einhverju sinni fáum við lög-
r regluþjónarnir boð frá honum og
bað hann okkur blessaða að koma
sem fyrst og skakka leikinn hjá sjer,
því að nú væri Norðmenn orðnir
svo vitlausir að hann rjeði ekki við
neitt. Við fórum þangað og hittum
hann í veitingastofunni. — Voru
óspektarmennirnir þá allir komnir
upp á loft og var þaðan að heyra
! gauragang mikinn, öskur og óhljóð.
f Bað veitingamaður okkur þá að
( fara ekki upp til þeirra, þvi að það
* gæti orðið bani okkar. En við vor-
r um nú komnir og vildum ekki
r hverfa frá að óreyndu. Þarna í
veitingastofunni sat hár og þrekinn
Norðmaður og var talsvert kendur,
en þó stiltur vel. Við spurðum hann
hvort hann vildi ekki hjálpa okkur
til þess að stilla landa sína og koma
! á friði. Var hann fyrst tregur til
r þess, en Ijet þó til leiðast að lokum.
( Bauðst jeg svo til þess að fara einn
■ upp á loftið, en bað þá hina að taka
f við piltunum þegar þeir kæmi nið-
f ur stigann.
f Rjeðist jeg nú til uppgöngu og
r var þar ljót aðkoma. Þar var alt
'r brotið og bramlað eftir bardagann
f og mennirnir í iðandi bendu, bðlv-
f andi, berjandi og organdi. Á sum-
um toldi varla tuska því að fötin
höfðu verið tætt utan af þelm, og
f margir voru löðrandi í blóði eftir
fN hnífstungur og blóðnasir. Jeg hafði
r engin vetlingatök á því en þreif
þann er næstur var og fleygði
honum niður stigann, en þar tóku
hinir við honum og fleygðu hon-
um út. Er svo ekki að orðlengja
það, en jeg þreií þá þarna hvern af
öðrum og fleygði þeim niður stig-
ann, þangað til enginn var eftir,
og hinir köstuðu þeim jafnharðan
á dyr. En þegar við komum út, var
bardaginn byrjaður þar að nýu og
urðum við nú enn að skerast í leik-
inn. Hjálpaði Norðmaðurinn okkur
drengilega og hófst nú hin harð-
asta viðureign. Lauk henni svo að
við settum handjárn á fjóra þá
verstu og rákum svo allan hópinn
niður á bryggju og út í báta. Hrund
um við síðan bátunum frá landi, en
það fór hjer eins og með Fransar-
ana að þeir voru svo vitlausir að
þeir höfðu ekkert vit á að róa. En
eftir nokkra stund komu bátar frá
skipunum að sækja þá.
ANNAR BARDAGI
Það var svo alvanalegt að Norð-
menn lentu í brösum og við yrðum
að stilla til friðar, að jeg hef nú
gleymt mörgu af því. En jeg man
að einu sinni varð stórslagur þar
sem þjóðkirkjan stendur nú. Voru
upptökin hjá þremur strákum úr
Reykjavík, hálffullum, sem voru
að erta Norðmenn, en þeir þoldu
illa ertingar þegar brennivínsgáll-
inn var á þeim. Var komið í óefni
fyrir Reykvíkingum, en þá komu
einhverjir Hafnfirðingar þeim til
hjálpar, og var þarna stórorusta
þegar við komum að. Urðum við
að fá menn til að skakka leikinn
með okku.r, og ætlaði það að ganga
illa, vegna þess hvað menn voru
tryltir, og þeir jafnvel vígreifastir,
er dregist höfðu inn í bardagann
til þess að hjálpa strákunum úr
Reykjavík. Þó tókst eftir harða
viðureign að skilja menn, og síðan
voru Norðmenn reknir niður í báta
sína, eins og vant var, og hrundið
Handan við
geimdjúpin
HUGSUM oss steinaldarmann,
sem stóð á ströndu fyrir svo sem
100.000 árum, og horfði út á sjó-
inn. Hann var að byrja að upp-
götva hafið. Alda tók við af öldu,
rísandi, hnígandi, svo langt sem
auga eygði, og hinn alólgandi,
feiknavíði sær vakti nokkurn
vísi til undrunar í huga steinald-
armannsins. En hversu firna-
iangt var þó frá því, að fornald-
armanninn grunaði alla vidd
hafsins. Og hversu alfjarri var
honum sú hugsun, að taka mætti
nokkurn hluta hins þurra lands
og laga svo til að fljóta mætti á
yfir hafið alt, og finna land hin-
um megin, og á því landi fólk,
sem líkt væri korr.umanninum,
þrátt fyrir allan mun. Eins fjarri
voru steinaldarmanninum slíkar
hugsanir, eins og til skamms
tíma hefir oss niðjum hans verið
sú vitneskja, að handan við
geimdjúpin, á öðrum stjörnum,
eru lifandi verur, skynsemi
gæddar, og að mennirnir hafa
lengi haft mök við slikar verur
og orðið fyrir áhrifum þeirra,
þó að þeir vissu það ekki, og
sambandið gæti ekki orðið til
gagns svo sem þurft hefði, ein-
mitt vegna þessarar vanþekk-
ingar.
Dr. Helgi Pjeturss.
frá Iandi. Annað var ekki hægt að
gera við þá.
Magnús Sigurðsson, síðar banka-
stjóri, var þá settur bæarfógeti í
Hafnarfirði, og tók hann þungt á
óróaseggjunum og sektaði þá hvern
af öðrum. Sjerstaklega tók hann
hart á því ef Norðmenn höfðu ráð-
ist á okkur lögregluþjónana. Man
jeg eftir því að einn þeirra hafði
einu sinni barið Jón Hinriksson. Þá
dæmdi Magnús þann í svo þunga
sekt, að skipstjórinn á línuveiðar-
anum, sem þessi maður var á, gerði
sjer ferð til bæarfógeta og bað
hann blessaðan að vægja mannin-
um, því að þetta væri bláfátækur
barnamaður og mætti ekki við því
að gjalda svo þunga sekt. Held jeg