Lesbók Morgunblaðsins - 02.12.1951, Blaðsíða 7

r LESBÓK MORGUNBLAÐSINS

5,71
klukkan 4. Ekkert þýddi það þótt
foreldramir reyndu að halda í
rúmið, það hentist fram og aftur
fyrir því og dró þau með sjer.
Nú fór þeim ekki að Iítast á blik-
una. Drengurinn varð grár og
gugginn af svefnleysi og nágrann-
arnir fóru að tala um, að hann
hlyti að vera umskiftingur.
„Hvað höfum við syndgað svo,
að þú skulir leggja þetta á okkirr,
guð minn,“ andvarpaði konan í
bænum sínum.
Svo fóru þau með drenginn til
geðveikralæknis. Hann gat ekki
betur sjeð en að drengurinn væri
fullkomlega heilbrigður. Þau fóru
þá með drenginn til sóknarprests-
ins og báðu prestinn fyrir hann.
„Það er best að drengurinn sje hjá
mjer í nótt, svo að jeg geti at-
hugað þetta,“ sagði prestur, og svo
varð John eftir hjá honum.
Um kvöldið rak klerkur konu
sína úr rúmi og ljet John sofa hjá
sjer. Hann ljet loga ljós, sat sjálf-
ur vakandi uppi í rúminu og gaf
John nánar gætur. Drengurinn las
bænir sínar, breiddi svo ofan á sig
og sofnaði undir eins, því að hann
var orðinn úrvinda af svefnleysi.
En rjett á eftir fór rúm hans að
skjálfa, eins og það væri hrist á-
kaflega. Prestur stökk á fætur,
þreif í drenginn og sagði: „Hættu
undir eins þessum fíflalátum." En
um leið og hann slepti orðinu reis
rúmið á rönd sitt á hvað. Þá varð
prestur undrandi. Hann skipaði
John að fara á fætur og setjast í
þungan hægindastól á meðan hann
rannsakaði þetta betur. En um leið
og John settist í stólinn, fór stóll-
inn á stað. Það var eins og honum
væri skutlað þvert yfir herbergið
og rakst hann með þungum hnykk
á vegginn. Þá varð prestur reiður
og kallaði til Johns: „Kreptu knjen
upp undir höku og haltu um fæt-
urnar svo að jeg geti sjeð þá. Þú
skalt ekki koma neinum hrekkjum
hjer við.“
En nú brá nýrra við. Stóilinn
lyftist öðrum megin svo að hann
stóð aðeins á tveimur fótum og
síðan hvolfdist hann, en John varð
undir honum og meiddi sig í bak-
inu. Prestur bar arniku á bakið á
drengnum og síðan settist hann í
hægindastólinn og reyndi að velta
honum. Það tókst ekki. Prestur gat
ekki hreyft stólinn nema hann
hefði fætur á gólfi, og þá aðeins
skrikað honum til. „Farðu upp í
rúmið aftur,“ sagði hann við dreng-
inn og var nú ekki jafn höstugur
og áður. En það fór svo, að í hvert
skifti sem John blundaði, þá skalf
rúmið eins og ætti að hrista það í
sundur. Seinast gafst prestur upp
við þetta. Hann lagði ábreiðu á
gólfið og skipaði John að sofa þar.
Svo breiddi hann ofan á drenginn,
settist á rúmstokk sinn og beið
þess sem verða vildi.
Hann þurftí ekki að bíða lengi.
Og: nú setti hann upp stór augu,
því að ábreiðan með John og sæng
fór alt í einu á stað og rann inn
undir rúmið. Þar vaknaði John og
ætlaði að rísa á fætur en rak sig
upp í rúmbotninn. Prestur var þó
ekki á því að þetta væri neitt yfir-
náttúrlegt. Hann gerði sig reiðan
og þreif til Johns og þuklaði um
hann allan, en fann ekki neitt er
gæti bent til þess að drengurinn
hefði verið að þessu sjálfur. Nú bjó
hann um hann fram við dyr, hin-
um megin við rúmið og skipaði
honum að sofa þar. En aftur fór alt
á stað, ábreiðan með drenginn og
sængurfötin, fór í hálfhring yfir
gólfið og skaust seinast undir rúm-
ið aftur. Þetta gekk fram af prest-
inum. Hann símaði til föður drengs
-ins og skipaði honum að sækja
hann.
Daginn eftir símaði prestur svo
tíl Sálarrannsóknafjelagsins og bað
þá dr. Rhine og dr. Darnell að taka
þetta mál til rannsóknar og þeir (
voru fúsir til þess. Og nú komst
sagan í blöðin, og þá drifu að þeim
brjef hvaðanæva og ráðleggingar
um það hvemig þeir ætti að af-
stýra þessum ófögnuði. Sjest á því
að fólk þykist enn kunna nokkuð
fyrir sjer, þótt það beri ekki minsta
skynbragð á slíka atburði nje af
hverju þeir stafa.
Einn ráðlagði þeim að brenna
hráka drengsins á glóandi elda-
vjel „og mun hinn illi andi fljótt
hverfa.“ Kona nokkur sendi þeim
miða, þar sem stafirnir S A T O R
voru samsettir á ýmsan hátt, og
sagði hún að drengurinn ætti að
hafa miðann í poka um hálsinn.
Einn símaði og kvaðst hafa óbrigð-
ult meðal ef til sín yrði leitað.
Ekki var nú farið að þessum
ráðum, en nú kom nýtt undur f>T-
ir. Það fóru að koma blettir á
líkama drengsins, og þegar betur
var að gæít, virtust þetta vera
stafir, og þegar lesið var úr þeim,
að John ætti að fara til St. Louis.
Foreldrarnir sendu hann nú þang-
að og komu honum fyrir hjá munk
lun í Jesúítaklaustri. — Fyrir-
burðirnir heldu áfram þrátt fyrir
það. Drengurinn var nú orðinn
lamaður á sál og líkama og einu
sinni tryltist hann og það endaði
með krampaflogum. Þremur vik-
um seinna hætti þetta. Og ,nú er
John kominn heim til foreldra
sinna í Washington og kennir sjer
einkis meins, og foreldrarnir þakka
guði fyrir lausn hans. Dr. Darnell
segir að enginn vafi sje á því að
þessir fyrirburðir hafi gerst, en
hann getur enga skýringu á þeim
gefið.
En nú á að rannsaka aðra fyrir-
burði, sem gerast hingað og þang-
að og hafa þær rannsóknir til sam-
anburðar. Þar á meðal er hlöðu-
draugur nokkur sem rekur upp ó-
skapleg nístandi öskur, og svo er
Frh. á bis. 576.