Lesbók Morgunblaðsins - 18.04.1948, Page 10
I £14 “ »■ ’ 1'-^'WF i' ; vf ’ LESBOK MORGUNBOVÐSBSS
rifja upp og rannsaka. Nei, jeg kann
ekkert nema rúmlega „Oui“ og „Non“
og svo kann jeg: „Je ne sais pas“ —
jeg veit ekki — og þó— jeg veit það
orugglega, að nú er allt mitt traust
á henni Guðrúnu minni blessaðri, sem
lúrir þarna undir teppinu og lætur
sig dreyma um ítalann sinn — Hvað
skyldi þessa frönsku dreyma? Væri
jeg ungur og ógefinn? Nei, hana
, dreymir á frönsku. Jeg er ekki í nein-
um vafa um hvað hana Rannveigu
dreymir. Það er ábyggilega Kal ’at al
hamra — rauði kastalinn — höll
Serkjakónganna í Granada, en skyldi
hún muna eftir myndinni í landafræði
Karls Finnbogasonar af ljónagarðin-
um í Alhambra? Mjer hefur allt af
frá þvi jeg sá þá mynd fundist ein-
hver rómantík hvíla yfir Alhambra.
Kaxmske hefur Rannveig líka sjeð
myndina þegar hún var lítil og þess
vegna vera á leiðinni til Granada.
Jeg ætla að reyna að fá mjer lúr,
en jeg verð að strjúka brækumar
, vandlega, svo jeg komi ekki öfugur
, og ópressaður til Parísar.
Passos og piltarnir sex
Klukkan er að ganga 3. Jeg gat
aldrei sofnað, en náði mjer í dönsk
öagblöð, sem einhver farþeganna frá
Kaupmannahöfn hefur skilið eftir í
vjelinni í nótt, las um stund, fór svo
fram í stjómklefann, siæpist þar og
rabbaði, fekk mjer að borða og sit
nú aítur í eldhúsi og skrifa, en stúlk-
umar eru nú að rabba frammi í far-
þegasaL
1 áhafnarklefanum, fyrir aftan
stjómklefann, liggur Byron Moore og
les John Dos Passos. öðru vísi mjer
áður brá. í sumar þegar jeg fór með
Heklu til Hafnar í einní af fyrstu
ferðum hennar, var hann næstum
allan tíman frammi í stjómklefan-
um og hjá honum íslensku flugmenn-
imir, sem veittu hverju handtaki
hans óskipta athygli, bentu og spurðu.
en hann útskýrði og leiðbeindi. Nú er
hann búinn að útskrifa „piltana sína“,
eins og hann kallaði þá, og litur nú
naumast inn í stjórnklefann, enda
ekki skráður flugmaður, seldur super
numerary, sem er að fara í verslunar-
erindum fyrir Loftleiðir til Parísar,
en liggur nú áhyggjulaus hjer og Ies
John Dos Passos til að drepa tínann.
Mjer finnst afskiptódeysi hans fyrir
stjómklefanum og áhugrnn fyrir bók-
inni betri vitnisburður um hæfni ís-
lendinganna, en þó þeir hefðu fengið
fagurlega gerð prófskiöl eða aðrar
viðurkenningar fyrir lærdómi sínum.
Mjer þótti gaman að vera í stjóm-
klefanum á Heklu í sumar, en nú er
hið æfintýralega við að vera sjónar-
vottur að samleik áhafnarinnar bland
ið nýrri kennd. Nú sje jeg að þetta er
orðinn íslenskur stjórnklefi á íslensku
flugfari. Nú eru hjer sex íslendingar.
Fremst á bakborða er flugstjórinn,
Alfreð Elíasson, fremst á stjómborða
fyrsti flugmaður, Magnús Guðmunds-
son, og í sætinu milli þeirra vjela-
maðurinn, Halldór Sigurjónsson. Fyr-
ir aftan hann stendur annar flugmað-
ur, Einar Arnason, sem auðsjáanlega
er að læra meðferð hinna margvís-
legu tækja þessa stóra flugfars. Aftar
voru þeir Bolli Gunnarsson, sem með
loftskeytatækjum sínum tengdi okkvu-
umheiminum og Eiríkur Loftsson,
sem af reikningslist sinni miðaði för
okkar um geiminn við breiddar og
lengdargráður kortanna. — Jeg spyr
flugstjórann hve oft hann hafi stjóm-
að flugvjel yfir Atlantshafið. „Þetta
er 61 ferðin mín“, segir hann. Nei,
þessir náungar eru engir viðvaningar,
enda betra að handtök beirra sjeu ör-
ugg.
Skuggar og ský
Klukkan rúmlega hálf fjögur sje
jeg fyrst land. Það er á Suðureyjum.
Jeg fæ að vita að stefnt sje til Prest-
wich í Skotlandi. Skýin liggja svo á
ný þjett fyrir neðan okkur, að jeg sje
hvergi til lands. Gaman hefði verið
að mega dvelja eitthvað í Skotlandi,
en 1 stað þess að tylla sjer niður og
blása mæðinni í Prestwich fáum við
fyrirskipanir um að hækka okkur í
9500 fet vegna umferðar í svipaðri
hæð og við erurn í. Við hlýðum, enda
rýmra um okkur hjema norður frá
en Rússa og Breta yfir Berlín.
Rjett eftir að við hækkuðum okkur
sá jeg mjög fagra og einkennilega
sjón. Jeg leit út um bakborðsglugga á
farþegasalnum og sá fyrir neðan
okkur allþykkt skýjalag. Eftir ljósum
fleti þess færðist krossmark með gull-
inni umgerð. Þegar jeg gái betur að
sje jeg að þetta er skuggi af vjelinni
okkar, sem rennur þama eftir skýja-
borðinu. Sólarljósið brotnar þannig,
að utan um skuggann myndast gull-
inn hringur, svo þetta verður eins og
krossmark á helgimynd. Jeg vek at-
hygli samferðafólksins á þessari
fylgju okkar og í hinni kaþólsku
bænabók Guðrúnar sje jeg merki, sem
svipar mjög til þessa, en við Guðrún
sannfærumst um að þetta boði okkur
fararheill í dag til borgarinnar einfu,
því í dag förum við alla leið til Róma-
borgar, ef hinn heilagi Christopher,
verndari ferðamanna, hefur heyrt
bænir Guðrúnar.
Um klukkan 4,20 rofar til og milli
sólgullinna skýjarandanna sjáum við
niður til Lanark og Ayr í Skotlandi,
borgir og þorp, bændabýli, engi og
skóga. Svo ljúkast skýin saman á ný
og við fljúgum áfram suður yfir Eng-
land. Við erum nú yfir London, kl.
5,45, en sjáum ekkert niður. Einmitt
hjer, þar sem við fljúgum nú áhyggju-
laus, er einn örlagaríkasti og víð-
frægasti orustuvöllur mannkynssög-
unnar. Það var hjer, sem orustan um
Bretland var hörðust. Það var hjer,
sen hinir fáu drýgðu dáðir, sem við,
hinir mörgu, munum og þökkum. —
Hjeðan af vígvöllunum þutu sundur-
skotnar flugvjelamar brennandi til
jarðar. Það er þess vegna, sem þessi
orustuvöllur varð fyrstur allra slíkra
£að, sem orustuveUir allra tíma verða
einhvemtíma, hreinn af blóði hinna